Faxi - 01.09.1990, Blaðsíða 23

Karl Sæmundsson
II
GLÆFRAfOR
Milli bæjanna Krakavalla og
Steinavalla rann lækur niður hlíð-
ina. Upp undir Brúnarloti var foss í
læknum. Hann hét Dynjandi. Oftast
var lítið vatn í læknum en óx þó
mjög þegar rigndi og sérstaklega í
vorleysingum. Þessi foss var býsna
hár, féll fram af klöpp í lækjarbotn-
inum lóðrétt niður og kom ekki við
bergið fyrr en lagt niðri í hlíðinni.
Til hliðar við fossinn, Krakavalla
megin var snarbrött móbergshella
og náði brún hennar niður að gljúfr-
inu sem fossinn féll í.
I miðri hellunni var svolítil gróð-
urtorfa sem ekki hafði blásið eða
runnið niður brattann. Miðsvegar í
þessari gróðurtorfu höfðum við
bræðurnir séð angalitla birkihríslu.
þráðbeina. Birki var mjög sjaldgæft
á þessum slóðum en áhugi heima-
fólks á ræktun allskonar feiknamik-
ill.
Líklega höfum við bræður sagt
Mögnu systur frá þessum merkilega
fundi, ellegar við höfum ætlað að
gleðja hana óvænt með svo vænni
jurt. Víst er það að við löbbuðum
síðla vors eða snemma sumars upp
að fossi með vasahníf einan að
vopni. Með honum ætluðum við að
skera plöntuna lausa.
Ekki kom okkur til hugar að þetta
yrði hættuferð, þurfti þó ekki mikla
fyrirhyggju að sjá slíkt fyrir. Fyrst
urðum við að komast niður, en
hvergi fótfesta í hellunni glerharðri.
Þá var eftir að ná jurtinni og koma
með liana upp.
Mesta hættan var þó sú að þessi
litla gróna torfa rynni hreinlega af
stað með okkur. Hefðum við þá ekki
þurft að kemba hærur. Einhvern
veginn komumst við samt niður,
höfum sennilega látið okkur renna
síðasta spölinn. Síðan tókum við að
losa plöntuna með hnífnum, fórum
hægt og gætilega því við ætluðum
að ná öllum rótum heilum. Þetta
hangs hefir sennilega orðið okkur
til lífs. Þegar búið var að losa birki-
títluna og dáðst að henni var farið
að hugsa til uppgöngu.
Ég kom oft seinna á þennan stað
og aldrei gat ég eygt möguleika til
uppgöngu frá þeim stað þar sem viö
vorum staddir.
Rétt í þann mund sem ætlunin var
að hefjast handa, heyrðum við smá
þrusk og sáum samstundis að endi á
reipi var kominn að fótum okkar.
Við litum upp og sáum pabba
standa á brúninni. Hann hélt í hinn
endann á reipinu og benti okkur að
grípa strax í okkar enda. Það gerð-
um við á augabragði og lásum okk-
ur upp.
Þegar upp var komið og horft var
niður, held ég að báðum hafi orðið
ljóst hvílíkir glópar við höfðum ver-
ið og hversu litlu hafði munað.
Pabbi hafði fylgst með ferðum
okkar og stokkið af stað þegar hann
sá hvert stefndi. Hann lét reipið
renna niður til okkar, þorði ekki að
kalla, ef okkur hefði þá brugðið og
þessi litla gróðurvin vísast runnið af
stað.
Við fengum engar skammir.
Svona var pabbi.
Skrifad af Karli Sæmundssyni
1977.
MINNING
Sveinbjörg R. Sveinbjörnsdóttir
Fædd 13. nóvember 1915 — Dóin 30. ógúst 1990
Sveinbjörg Rannveig Svein-
björnsdóttir var fædd að Eiði í
Garði þann 13. nóvember 1915,
dóttir Sveinbjörns Ivarssonar og
Halldóru Sigvaldadóttur, sem
lengi bjuggu að Eiði í Garði.
Fimm ára að aldri rnissti Svein-
björg föður sinn, þá var börnun-
um komið fyrir eins og venja var
þá. Börnin fóru á ýmsa bæi í
Garði, en Sveinbörg fylgdi móð-
ur sinni þar til hún gat farið að
vinna fyrir sér sjálf. Sveinbjörg
var afar dugleg og eftirsótt til
vinnu. Árið 1930 kaupir Ársæll
bróðir hennar húsið Holt að fóst-
urforeldrum mínum, Ingimundi
Jónssyni og Soffíu Magnúsdótt-
ur, og þá flytur Halldóra móðir
þeirra að Holti í Garði og að
sjálfsögðu flutti Sveinbjörg
þangað líka. Þegar Sveinbjörg
er 16 ára fer hún til Reykjavíkur
og ræður sig í vinnu hjá Fisk-
veiðafélaginu Kvöldúlfi, hún
vann þar við fiskþvott. Það var
haft fyrir satt, að það hefðu ekki
verið nein vettlingatök þegar
hún velti þessum stóru fiskum til
að þvo á þeim bakið, já hún
Sveinbjörg stóð fyrir sínu.
Árið 1935 giftist Sveinbjörg
Þórði Jörgenssyni frá Hjalla-
króki i Ölfusi og byrjuðu þau að
búa í Holti í Garði. Þórður and-
aðist árið 1984, og blessuð sé
minning hans.
Árið 1936 eignast Ársæll bróð-
ir Sveinbjargar dreng með
Rögnu Jörgensdóttur, hún var
systir Þórðar. Sveinbjörg og
Þórður tóku þennan dreng í fóst-
ur og var hann hjá þeim í rúm
þrjú ár. Árið 1936 áttum við Mál-
fríður Baldvinsdóttir von á okk-
ar fyrsta barni, þá fengum við
inni í Holti hjá Þórði og Svein-
björgu. Það var mikið happ fyrir
okkur hjónin að kynnast þessu
góöa fólki. Árið 1937 byrjum við
Þórður að byggja tveggja hæða
hús í landi Kothúsa í Garði og
köllum það Fagrahvamm. Þar
bjuggum við á sinni hæðinni
hvor í 17 ár. Þórður og Svein-
björg eignuðust tíu börn, tvö
dóu ung en átta komust til full-
orðinsára, myndar- og dugnað-
arfólk sem líkist foreldrum sín-
um. Þórður var fæddur bóndi,
hann ræktaði túnblett í landi
Kothúsa og byggði fjós og hlöðu,
keypti kú og hafði hænsni. Það
var mikil búbót fyrir barnmarga
fjölskyldu að hafa kú í fjósi.
Þórður var mikið til sjós, hann
þurfti að afla heimilinu tekna, þá
varð Sveinbjörg að hugsa um
kúna og börnin. Þrátt fyrir öll
börnin þeirra hafði Sveinbjörg
hjartarými til að taka ungan
dreng í fóstur. Hann hafði misst
móður sína og faðir hans varð
að fara á Vífilsstaðaspítala.
Þennan dreng hafði hún hjá sér
þar til hann gat unnið fyrir sér
sjálfur, hann heitir Magnús
Gíslason.
Sveinbjörgu þótti vænt um
Hvamminn sinn, eins og hún
kallaði hann, þar leið henni vel
og þar vildi hún vera meðan líf
hennar entist. Það gat þó ekki
orðið, því hún þurfti að fara á
sjúkrahúsið í Keflavík og þar
andaðist hún 30. ágúst sl.
Við Málfríður minnumst þess-
ara hjóna ávallt með hlýhug og
þakklæti. Sveinbjörg var jarð-
sett í Utskálakirkju 7. september
1990 við mikið fjölmenni, og
blessuð sé minning hennar.
Við hjónin vottum börnum
hennar og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð.
Njáll Benediktsson.