Borgin - 01.01.1933, Qupperneq 26

„Áímorgun, Rúnar. Á morgun“.
„Nei, því jeg fer fyrir dögun“.
„Til Tínu! Já, ef þú flýtir
þjer, þá nærðu kannske ennþá
háttum“.
„Nei, jeg fer heim til Ný-
valla. Jeg ætla aftur að—“
„— moka!“
„Já, moka — það er helra“.
„Og ætlarðu að sitja einn á
jörðinni?“
,,.Tá, jeg ætla að plægja akur-
inn og í vor ætla jeg að sá. . . .
og þið skuluð reka upp stór
augu, þegar þið sjáið kornið á
ökrunum mínum og grasið á
enginu —“
og konuna i húsinu —“
„Um það hefi jeg ekki hugs-
að ennþá. .Teg ætla að verða
heilhrigður aftur. Maður verður
heilbrigður við plóginn og i
hlöðunni. Ánægjan er besli
læknirinn“.
,,.Tá, já — fyrir utan tóma
pyngju“, sagði Anton háðslega.
„Vinnan veitir ánægjuna.
Hjer er engin ánægja. Við þykj-
umst vera ánægðir en erum það
ekki. Okkur dreymir um fin
föt, sem fara okkur illa og
steinhús, sem við gerum ekki
annað en villast í. Og við erum
að hugsa um hluti, sem við höf-
um ekkert vit á. Finst ykkur
þetta rjett? Segðu mjer, Jóhann,
hvað ætlar þú að gera við gull-
ið þitt? Þú eyðir því í eintóman
lijegóma. Það höfum við altaf
gert og það munum við altaf
gera“.
„Farðu að leggja þig! Þú
prjedikar á við pokann i Julo-
sen“, sagði Anton um leið og
hann ýtti Jóhanni upp að vegg
og lagðist fyrir framan hann.
Rúnar studdi hönd undir kinn
og starði á borðplöluna, en
sagði eklcert.
Þannig sal hann alla nóttina,
en um morguninn, þcgar hirtan
tók að streyma yfir toppana á
grenitrjánum, yfirgaf hann kof-
ann. Dimt var ennþá i skógin-
um, en hann var ljettstigur, eins
og maður, sem varpað hefir frá
sjer þungri byrði.
IJann var tvo daga á leiðinni,
en gisli um nóttina hjá Matt-
son veitingamanni i .Tulosen.
Þegar hann kom heim á hæ
sinn, byrjaði hann að plægja
akurinn, sem var i órækt og í
maí sáði hann. Um sumarið álti
hann gripi í haga, og á horði
hans var kjarngóður matur.
Hið eina, sem liann vantaði
færði haustið honum.
Dag nokkurn bar vagn að
garði og staðnæmdist við hliðið.
Rúnar þekti þegar Ijósa hárið
hennar Tinu. Hann heilsaði
hcnni og hún sagði:
„.Teg ætlaði bara að sjá, hvort
það væri satt, sem fólk segir“.
„Já, satt er það“, sagði Rún-
ar brosandi. „En jeg held, að
við verðum altaf gullnemar.
Það er hara annað gull, sem við
leitum að“.
Tína skildi hann ekki, en
Rúnar hjelt áfram: „Gullið
24