Borgin - 01.01.1933, Síða 30

Sálfræði símans
Vissulega er síminn undursam-
leg uppgötvun, þó leitun sje að
þeim hlut, sem ergi mann meira.
En Iivernig sem hann leikur
á okkur þá myndum við ekki
vilja án lians vera og það veit
siminn sjálfur og þessvegna er
hann svona rólegur og öruggur
með sig. Allan daginn liggur
þetta dýr fram á lappir sínar
á skrifborðinu, gljáandi og strok-
ið, og æmtir hvorki nje skræmt-
ir. Við verðum ekki símans vör
fremur en hann væri ekki til.
Hann læst vera dauður! En ekki
höfum við fyr lagt okkur upp i
legubekkinn til að njóta augna-
hliks værðar eftir miðdegisverð-
inn, en að maður ])ýtur upp
með andfælum við það að sím-
inn hringir, og hann hringir án
afláts og linnir ckki látum fyr
en maður hefir rifið sig upp,
þotið að skrifborðinu, þrifið
heyrnartólið og orgað upp nafn
sitt, atvinnu og heimilisfang. Og
]iað eina, sem við heyrum er
illúðleg upphrópun um „vitlaust
númer“. Það er enginn lifandi
maður, sem vill tala aukatekið
orð við okkur!
Við leggjum frá okkur heyrn-
artólið hamstola af bræði, því
við vitum, að þetta gerir síminn
beinlinis til að ergja okkur. Og
þessvegna segi jeg ])að, að leitt
er til þess að vita, að enginn
skuli liafa tekið sjer fyrir hend-
ur að skrifa sálfræði símans.
(Það hefir einhverntíma komið
fylgirit með Árbók Háskólans
um ómerkilegra efni). Þessi sál-
arfræði ætti að geta skýrt fyrir
okkur Iive óskaplega siminu
hlær innvortis yfir því að hafa
liaft okkur að ginningarfífli.
Og að síminn hafi gaman af að
draga dár að okkur, það efast
enginn um, sem reynt hefir hvað
það er að biða eftir hringingu.
Þá stendur síminn framan í
okkur, skínandi og pattaralegur,
— það er stundum eins og hann
gjóti hróðugur hornauga til
manns -—. Og maður horfir til
lians, fullur eftirvæntingar og
auðmýktar, með biðjandi, eftir-
væntingarfullu augnaráði. En
hann lætur ekki á sjer bæra.
Það er eins og hann hafi brjál-
semiskenda ánægju af að draga
okkur á langinn. Hann veit auð-
vitað að við verðum að vcra
farin innan ákveðinnar slundar
og þangað til bíður hann! En
licgar við svo getum ekki hiðið
lengur, erum farin í yfirhöfnina,
höfum lokað hurðinni eftir okk-
m og hlaupið niður tröp])urn-
ar og alla leið út á götu, —- þvi
við erum að verða of sein —
þá hringir hann. Við liöfum
máske skilið gluggann eftir op-
inn og nú berst hávaðinn frá
simanum út til okkar. — Við
könnumst strax við þennaii há-
vaða, við þekkjum rödd simans
ikkar, — það er hringingin,
28