Borgin - 01.01.1933, Qupperneq 53

y.
mamma“ hafði lagl lausa rækt
við okkur, fósturbörnin sín, en
„Uncle Sam“ tekið okkur í
fóstur um stundarsakir í gust-
ukaskyni. Af þeirri fósturráð-
stöfun hlaust það, að „Lagar-
foss“ var ferðbúinn og átti að
sigla til New York borgar og
sækja þangað nauðsynjar vor-
ar, svo sem hveiti, barnaleik-
föng og „gotterí“.
Forsjónin hafði hagað því
þannig, að með skipinu tóku sjer
far þrír sendiherrar. Aðalsendi-
lierrann var Jón Sívertsen fyr-
ir hönd landstjórnarinnar, Gísli
Ólafsson fyrir hönd landsímans
og jeg sjálfur fyrir hönd lands-
eftirhermuklúbhsins og á hans
ábyrgð, enda var jeg þá helsti
og einasti meðlimur lians, og
svo miklum störfum hlaðinn,
að burtfarartími skipsins hafði
gjörsamlega fallið úr minni
mínu. En af sjerstakri heppni
um morguninn, meðan jeg var
að sötra í mig morgunkaffið
með Morgunblaðinu, og um leið
og jeg var að bíta skottið af
þriðju kleinunni, var mjer litið
í bæjarfrjettirnar og sá jeg þar
að Lagarfoss átti að leggja af
stað í Vínlandsför sína þá um
morguninn kl. 10. Þá dró nú
fyrst gamanið af Bjarna Björns-
syni, því klukkuna vantaði ná-
lcvæmlega 10 mínútur í 10!
Jeg snara mjer í buxurnar og
smeigi mjer í stígN'jelin, vestið,
jakkann og kápuna, rusla soldc-
um og nærfötum ásamt flibb-
um og öðru dóti ofan í hand-
tösku, gríp hattinn og hand-
töskuna og lileyp sem fætur toga.
Kunningi minn hrópar til min
á Vesturgötunni og spyr mig
hvert jeg sje að fara. „A—A—
A“, segi jeg lafmóður. „Nú,
Akranes“, segir hann. ()g heyri
jeg hann kalla á eftir mjer:
„Góða ferð!“ Jeg linni ekki
hlaupunum fyrri en niður á
hryggju. Þá hafði skipið ljett
akkerum, en afturendi þess þó
svo skamt frá hryggjunni, að
mjer tókst að grýta l)æði tösk-
unni og sjálfum mjer um horð;
þá fyrst hafði jeg tima til að
hlæja.
Jeg hið jómfrúna að vísa mjer
á svefnklefann og fer jeg þá að
dubba mig upp og laga til dót-
ið i liandtöskunni, verð jeg þá,
mjer til stórrar gremju, þess
var að jeg hafði í fátinu gleymt
axlaböndunum mínum. Jeg leita
i töskunni og finn þar hæði
bakkadúkinn og hálfu kleinuna
en engin axlahönd. Þá mundi
jeg alt í einu eftir þvi, að Am-
críkumenn nota aldrei axlabönd,
og með því áformi, að jeg myndi
hráðum verða Ameríkani, sætti
jeg mig við það er orðið var.
Væri fróðlegt að vita hversu
margir íslendingar hafa komist
axlabandalausir alla leið til Am-
eriku. Þegar jeg var húinn að
dubba mig upp, var mjer gengið
inn í reykingarsalinn og voru
þá hinir sendiherrarnir þar fyr-
ir og byrjaðir að drekka hurt-
51