Morgunn - 01.06.1985, Síða 42

leiki verundar okkar og án þess væri enginn persónuleiki,
þó svo það kunni að virðast mótsagnakennt í fyrstu, en
upphaflega á allt rætur sínar að rekja til atma.
Við skuium hugleiða að maðurinn starfar bæði ofan frá
og neðan á þróunarferlinum, þó svo hann sé ómeðvitaður
um að hann sé fyrir neðan það sem gerist ofar. (Hugtökin
,,að ofan og „neðan“ eru einungis táknræn og til þess
ætluð að hjálpa okkur að skilja þennan torskilda feril).
Mónadið fer niður i hin efnisþéttari svið til þess að leysa
möguleika sina úr læðingi fyrir tilstilii síaukinnar vit-
undarþenslu. Þar sem það er aðeins í gegnum takmark-
anir sem vitund vex og Mónadið á sínu sviði þekkir ekki
takmarkanir, vegna þess að það er alheimslegt, þá verður
það að ganga í gegnum langa röð persónuleika í starfs-
tækjum sem eru sannarlega mjög takmörkuð. 1 þessum
starfstækjum nær reynsla sífellt að marka sig í sálina.
Persónuleikinn getur fyrir sitt leyti hjálpað til með þróun-
ina með því að vera sér meðvitandi um hvað er að gerast
og þar af leiðandi takast á við tilveruna með greind og
kærleik og leyfa hinni hærri orku að streyma niður til að
upplýsa og efla starf sitt. Sálin skynjar hverja vitundar-
aukningu undireins og hefur því áhrif á þróun Mónadsins.
Þegar átt hefur sér stað meðvituð sameining persónu-
leika, sálar og Mónads, fyrir tilstilli reynslu sem fengist
hefur í gegnum langa röð persónuleika, hefur sálin náð
takmarki sínu. Hún er ekki lengur bundin kvöð endur-
fæðinga heldur heyrir hún einungis kallið sem hJjómar
frá sviðum andans. Orsakalíkaminn leysist þá upp og það
sem áður var sál verður hluti af eldinum eina og er nú
reiðubúið að hlýða á rödd þá er setur því fyrir nýt.t verk-
efni, hærra markmið.
40
morgunn