Útvarpstíðindi - 10.11.1947, Blaðsíða 10

418
ÚTVARPSTIÐINDI
allt virðist það greikka sporið, þegar
í Austurstræti eða Bankastræti er
komið. Það er eftir engu að bíða ...
þetta er vinnustaður. — Kvenfólkið
brunar eftir gangstéttunum — og ég
get skotið því inn í, að það er bók-
staflega lífshættulegt að vera á gangi
þarna, þegar dömurnar veifa regn-
hlífunum sínum — strætisvagnarnir
þjóta eftir akbrautinni og þarna er
einhver stöðugur niður, sem þó eng-
inii bæjarmaður tekur eftir, nema
hann leggi hlustirnar við .. . Og eins
og í öllum stórborgum, þarf maður
ekki að víkja nema örskamman spöl.
út af aðalgötunni, til að koma inn í
hliðarstræti, sem eru jafn gjörólík
henni og dagur nóttu.
Því Austurstrætin og Bankastrætin
og Laugavegirnir byggja alla sína
tilveru á litlu borgaragötunum —
götunum, þar sem þúsundirnar
vinna, til þess að borgin þeirra geti
verið til, og sofa og hvílast, til að
geta unnið ennþá meira daginn eftir.
Hversu margir skyldu til dæmis
vita það, að aðeins örfáum fótmál-
um frá Bankastræti — í Ingólfs-
stræti 16 — situr blint fólk við vinnu
sína? Ég ræddi um daginn stundar-
korn við Þorstein Bjarnason um
þetta fólk, en hann er sá maðurinn
meðal núlifandi Islendinga, sem
sjálfsagt hefur mest unnið að vel-
ferðarmálum þess. Hann sagði mér,
að sumt af fólkinu væri komið yfir
sjötugt. Og þarna er meira að segja
ellefu ára piltur að austan, sem kom
til Reykjavíkur í haust og berst nú
ótrauður gegn erfiðleikunum, sem
sjóntapið hefur bakað honum. „Það
fær enginn skilið, hvað þetta fólk er
lagið og leikið í höndunum", sagði
Þorsteinn mér — blinda fólkið, sem
framleiðir burstavörur handa lands-
mönnum í húsinu númer sextán við
Ingólfsstræti.
Ég sagði í fyrstu, að Reykjavík
væri stórborg og að hún væri „kom-
in á kort“ útlendinganna ... Og svo
talaði ég um músík Austurstrætis .. .
En fótatak framfaranna má heyra
í fleiru en músík stórgötunnar.
Það má heyra það við höfnina, þar
sem verkamennirnir skipa upp vör-
unum og senda afurðir okkar til
hinna fjarlægustu landa. Það er við
bryggjurnar, þar sem nýsköpunar-
togarar núa sér upp við nýsköpunar-
báta og Lagarfoss, Selfoss og Salmon
Knot lesta vörur til New York og
Antwerpen. Það er alls staðar þar,
sem vinnandi fólk er' saman komið,
og ef hlustað er vel eftir, má jafnvel
heyra ofurdauft hljómfall þess hjá
öllum ráðunum okkar blessuðum, sem
stundum segja „já“ en oftar „nei“.
— En þar finnst mér það lágt og
heldur svæfandi .. .
Og svo eru það iðnaðarhverfin.
Það er engin stórborg til án iðnaðar-
hverfa ... — Og hvað framleiðir
Reykjavík þá? Jæja, hún frystir fisk
í frystihúsum og saumar kápur, kjóla
og karlmannsföt handa borgurunum
sínum. Hún smíðar húsgögn við
Laugaveginn og hefur komið upp
matjurtagörðum í Kringlumýrinni.
Hún byggir ... auðvitað ... og svo
smíðar hún skartgripi úr gulli og
silfri. Leirmunagerðir á hún líka, og
góðar prentsmiðjur og bókbands-
vinnustofur. Smiðjurnar hennar
smíða báta og skip, ölgerðirnar sjá
fyrir svaladrykkjunum og dagblöðin
eru lesin í öllum sýslum og hreppum.