Starfsmannablað Reykjavíkur - 01.12.1939, Qupperneq 16

68
STARFSMANNABLAÐ REYKJAVlKUR
Á Núpsstað er mjög fallegt bæjar-
stæði og tröllslegt landslag og skemmti-
legt. Þar er einnig gamalt bænahús og
grafreitur. Bænahús þetta var lagt nið-
ur með konungsúrskurði árið 1765, en
því mun vera haldið við í svipuðu formi
og var, þó það nú sé notað fyrir
geymslu.
Við lögðum af stað frá Núpsstað eftir
að hafa þakkað fyrir okkur og kvatt
húsfreyju og annað heimafólk og höfum
hinar beztu endurminingar þaðan. Fór-
um við sem leið liggur sunnan undir
Lómagnúpi áleiðis að Núpsvötnum, því
þar beið okkar, eins og áður er sagt,
Hannes bóndi til að fylgja okkur yfir
hið vonda vatnsfall. Fram undan blasa
við Núpsvatnaaurar og Skeiðarársand-
ur. Hið fyrsta sem Hannes sagði við
okkur var að vötnin væru ekki sem verst
og gladdi það okkur öll, gekk ferðin
ágætlega yfir vötnin. Fylgdist Hannes
með okkur austur á miðjan sand, því
þar mætti hann tveim stúlkum, sem
hann ætlaði að fylgja yfir vötnin til
baka. Sandurinn var mjög grýttur og
erfiður yfirferðar eftir síðasta hlaup og
víða voru háir jökuljakar, sem stóðu
djúpt í sandinum, er höfðu komið með
hlaupinu.
Skeiðará var talin ófær að þessu sinni
og fórum við því yfir hana á jökli, en
þar beið eftir okkur bóndinn Guðmund-
ur Bjarnason í Skaftafelli og bróðir
hans Sveinn, en Oddur bóndi í Skafta-
felli hafði fylgt stúlkunum út á sand-
inn til móts við Hannes og slóst hann
því í förina austur með okkur. Leiðin
yfir jökulinn gekk prýðilega bæði hjá
mönnum og skepnum, enda eru öræfing-
ar mjög duglegir að fara með hesta yfir
jökla.
Þegar yfir jökuhnn er komið, komum
við í Jökulfell og er mikið af því vaxið
kjarri, þaðan liggur leiðin gegn um
Bæjarstaðaskóg, sem er einhver
fallegasti skógur hér á landi og trén
eru þar flest beinvaxin allt að 10 m. á
hæð og er hægt að sjá, hvað ferðafé-
lagarnir eru ánægðir á myndinni í skóg-
inum, yfir Mosárdal heim að Skafta-
felli og er dásamleg leið upp Skaftafells-
heiðina og ríður maður oft gegn um
skógargöng. Einkennilegasta landslag,
sem eg hefi séð, er að skógurinn skuli
vaxa svona fast upp við jökulinn.
Þá erum við komin að Skaftafelli.
Kona Guðmundar bónda, sem sótti okk-
ur út á jökulinn, frú Sigríður Gísla-
dóttir, æskuvinkona mín, kom brosandi
á móti okkur og bauð okkur velkomin.
Fengum við að tjalda á túninu fyrir
neðan bæinn og vorum þar í bezta yfir-
læti í nokkra daga.
1 Skaftafelli er þríbýli, bærinn sem
við tjölduðum við heitir Sel, svo eru
Hæðir, þar búa fullorðin hjón, sem heita
Stefán og Jóhanna og tveir uppkomnir
synir þeirra, þriðji bærinn heitir Bölti,
þar býr Oddur, er mætti okkur á sand-
inum.
I Skaftafelli er hinn forni þingstaður
Skaftfellinga og syðsti af þingunum
þremur í Austfirðingafjórðungi. Ekki
er vitað, hvar þingstaðurin var, enda
hafa miklar breytingar orðið þar á síð-
ari öldum. Áður voru bæirnir á slétt-
lendinu undir hlíðinni, en sökum ágengni
Skeiðarár varð að flytja þá hátt upp í
brekkuna, og var það um 1800 að síð-
asti bærinn var fluttur.
Bæjargilið í Skaftafelli er eitthvað það
dásamlegasta, sem eg get hugsað mér.
Þar eru laufþéttar bjarkir, sem vaxa á
klettasillunum í gilinu og þar er blátær
hylur, sem margur ferðamaðurinn bað-