Kristilegt stúdentablað - 01.12.1959, Blaðsíða 6

trúna á sig. Þá getum vér fundið hinn eina gilda
mælikvarða, sem liægt er að meta trúna eftir.
3. Ef vér viljum fá að vita, hvað Jesús átti
við með trú, verðum vér að beygja oss undir
það, sem Biblían segir um það mál. Eina rétta
aðferðin við að öðlast skilning á kristnu trúnni
er að rannsaka, livað Biblian segir um trúna
á Jesúm Krist. Biblían á að fá að leiðrétta vorar
hugsanir í stað þess að vér leiðréttum hugsanir
Biblíunnar.
En oss verður enn að vera kunnugt um villi-
götur, sem inða vor, er vér förum að kanna þetta
mál betúr. Þegar vér segjum, að vér eigum að
iæygja oss undir það, sem Bil)lian segir um trúna
á Jesúm, er eklci fólgið í því það, að kristna
trúin sé sama og biblíulegt liugsanakerfi, sem
maðurinn tileinkar sér og telur sannleika. Trúin
á Jesúm Krist er ekki fyrst og fremst trú á mál-
efni, heldur trú á persónu, á hinn lifandi Drott-
in, Jesúm Krist. Þetta er hið mikilvægasta, sem
verður að segjast um þetta mál: Trúin á Jesúm
Krist er trúin á lifandi Drottin; lífssamfélag við
hann.
Nýja testamentið ber fram samhljóða vitnisburð
um þetta. Páll ritar: „Ég veit, á hverjum ég hef
fest traust mitt“ (II. Tím. 1, 12)., elcki „á hverja“
ég hef fest traust mitt! I þessu er ekki fólgið
það, að innihald trúarinnar sé eitthvað óákveðið
og, að ekki sé liægt að gera skynsamlega grein
fyrir því. Þannig er því alls ekki farið. Opinber-
un Biblíunnar hefur að geyma greinilegt efni,
sem hcfur sín sérkenni. Ilinn lifandi Drottinn,
Jesús Kristur, er vér trúum á, er sami frelsari,
sem einu sinni „fæddist af Mariu mey“ á ákveðn-
um tíma, prédikaði og vann kraftaverk inn á
milli hæða Galíleu, kenndi í musterinu í Jerú-
salem, var krossfestur á dögum Pontíusar Píla-
tusar og reis upp frá dauðum á páskadagsmorg-
un. Boðskapur fagnaðarerindisins um Guðs ríki
og friðþægingarverkið á Golgata er efni, sem lief-
ur sín öruggu einkenni. En þó verður að segja
það, að trúin á Jesúm Krist er ekki fólgin í því
að álíta þctta og annað efni Biblíunnar vera satt,
lieldur er hún samfélag við hinn upprisna, lifandi
Drottin.
Ég vil enn einu sinni leggja áherzlu á það, að
trúin á liinn lifandi Droltin gjörir á engan hátt
lítið úr því lijálpræðisverki, sem Kristur liefur
unnið í eitt skipti fyrir öll. „Guð liefur í Kristi
sætt heiminn við sig“ (II. Kor. 5, 19.). Ef vér
hróflum hið allra minnsta við staðreynd kross-
ins á Golgata sem sögulegum lijálpræðisviðburði,
sem gerzt hefur i eitt skipti fyrir öll, byggist
liljálpræði vort ekki lengur á verki Guðs, sem er
óhagganlegt og óháð oss, heldur einhverju, sem
gerist innra með oss á þessu augabragði, eins og
einhver leyndardómsfull reynsla. En i trúnni
flyzt þessi viðburður á Golgata til, svo að hann
verður samtímis oss, alveg eins og liann liefði
gerzt einmitt nú, og vér reynum sannleika þess,
sem Lúther minntist á, er hann sagði: „Einmitt
í trúnni er Kristur nálægur.“ I hinni sönnu trú
er bæði liðiú tíð og nútíð.
Þessi nútíð er friður Guðs og lifandi tilfinning
nærveru Krists, sem Páll ritar um í Róm. 8, 16:
„Sjálfur andinn vitnar með vorum anda, að vér
erum Guðs börn.“ En trúin er ekki trú aðeins
þá, er vér reynum frið Guðs og gleðina i Kristi,
heldur er Kristur einnig nálægur oss í sálar-
stríði, freistingum og andlegri fátækt, þegar geng-
ið er með Lars Stenbáck fram „fyrir Jesú augu“,
með alla eymd sína og horft inn „i ástaraugu“,
jafnvel þótt sökkvi. Trúin er ýmist hvíld í Guði
eða sálarstríð og barátta í myrkri, en hinn upp-
hafni Kristur er jafnnálægur, þegar hann veitir
friðihn, og þegar hann leiðir oss inn í myrkur og
reynslu. Þetta var Lúther lifandi veruleiki, og
þannig gal liann mitt i liita striðsins lirópað til
sálar sinnar: „Hver er sá, sem biður svo inni-
lega fyrii’ þér?“
Þegar vér segjum, að lcristna trúin sé samfélag
við hinn lifandi Drottin, Jesúm Krist, er fólgið
í því, að líf vort tilheyrir honum algjörlega. Ef
þú ímyndar þér, að þú sért trúaður maður, en
ert ekki jafnframt undir stjórn Krists, undir um-
ráðum hans, lifir þú ekki í sannri trú.
Ég hef lesið um átj án ára gamlan hermann, sem
var að lesa Biblíuna í virkjum fremstu víglínu í
síðasta stríði. Þar var þá roskinn liermaður, sem
liæddist að honum: „Þú ætlar víst að verða prest-
ur!“ sagði hann, kippti bókinni úr liöndum lians
og fleygði henni í eldinn. Tveim dögum síðar lenti
herdeildin í bardaga. I þeim eldstormi helvítis leit-
aði ungi maðurinn hælis í sprengjugig. Þar fann
hann einn félaga sinn mjög mikið særðan. Þar lá
maðurinn, sem hafði brennt Biblíuna, í blóði sínu
og var að dauða komin. Ungi maðurinn hafði yfir
fyrir hann eftir minni 23. sálminn, „Drottinn er
minn hirðir“, og sagði frá iðrandi ræningjanum
á krossinum. Það varð löng þögn — og síðan sagði
hinn deyjandi maður: „Segðu félögum mínum,
FRAMH. Á BLB. 22
6
KRISTILEGT STÚDENTABLAÐ