Morgunblaðið - 14.12.2008, Síða 52

52 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. DESEMBER 2008
Dúlla, eins og hún var alltaf köll-
uð, var fædd í Reykjavík 14. des-
ember 1918, 14 dögum eftir að Ís-
land varð fullvalda ríki. Örlögin
höguðu því þannig að móðir hennar
Þuríður Bjarnadóttir fluttist norð-
ur í Öxarfjörð, með Dúllu á fyrsta
ári. Fyrst voru þær á Hafursstöð-
um, en síðar réð Þura sig í Aust-
araland til hjónanna Margrétar
Pálsdóttur og Arnbjörns Kristjáns-
sonar. Þær mæðgur áttu heimili á
Austaralandi upp frá því, þó
mamma hennar væri stundum í
vinnu annars staðar. Oft vann hún
á Skinnastað hjá foreldrum mínum.
Ég man hvað ég hlakkaði mikið til
þegar von var á Þuru til okkar,
hún var svo góð og yndisleg. Dúlla
Halldóra
Egilsdóttir
✝ Halldóra Egils-dóttir fæddist í
Reykjavík 14. desem-
ber 1918. Hún lést á
lyflækningadeild
Fjórðungssjúkrahúss-
ins á Akureyri 10.
nóvember síðastlið-
inn.
Útför Halldóru fór
fram frá Höfðakap-
ellu á Akureyri
fimmtudaginn 20.
nóvember síðastlið-
inn.
átti því ekki langt að
sækja mannkosti
sína.
Veturinn 1937-38
kynntist Dúlla eigin-
manni sínum, Kol-
beini Árnasyni frá
Akureyri en þann
vetur var hún við
nám í Húsmæðra-
skólanum á Lauga-
landi í Eyjafirði.
Fyrstu hjúskaparár
sín bjuggu þau á Ak-
ureyri en fluttu í
Austaraland árið
1942 og tóku þá við búskapnum á
jörðinni af Margréti, sem var orðin
ekkja. Dúllu var það gleðiefni að
koma aftur heim í Austaraland,
henni þótti svo vænt um staðinn og
búskapurinn og útivinnan áttu vel
við hana. Árið 1948 fluttu þau aftur
til Akureyrar. Þau byggðu sér hús
við Þingvallastræti 30 og bjuggu
þar upp frá því. Hjá þeim bjuggu
þar báðar gömlu konurnar, móðir
og fósturmóðir Dúllu. Kolbeinn dó
úr krabbameini 1974, aðeins 58 ára
gamall og var það Dúllu mikið
áfall. En áfram hélt hún að annast
gömlu konurnar af einstakri um-
hyggju, og lifðu þær fram á tíræð-
isaldur.
Alltaf var gestkvæmt hjá Dúllu.
Í mörg ár leigði hún skólanemum
utan af landi herbergi og urðu
margir þeirra ævilangir vinir henn-
ar. Meðal þeirra má nefna frænda
hennar Gísla Benediktsson og hans
fjölskyldu og einnig Hafdísi Krist-
jánsdóttur, sem sýndi henni mikla
umhyggju. Þegar ég var unglingur
í skóla á Akureyri var ég alltaf vel-
komin í Þingvallastrætið og var
það ómetanlegt. Þá erum við hjón-
in af hjarta þakklát fyrir allar þær
óteljandi nætur sem við gistum hjá
Dúllu á leið okkar um Akureyri.
Dúlla var glaðlynd og skemmtileg.
Hún hafði fallega söngrödd og
söng um árabil í Kantötukór Ak-
ureyrar og í Kirkjukór Lögmanns-
hlíðar. Með Kantötukórnum fór
hún í söngferð til Norðurlandanna.
Hún hafði ánægju af lestri góðra
bóka og las mikið. Hún var kjark-
mikil, sjálfstæð og hafði ákveðnar
skoðanir. Ég held að ég megi full-
yrða að hún hafi verið fyrsta konan
í minni sveit sem tók bílpróf og
hún var góður og farsæll bílstjóri.
Bíllinn hennar, Peugeot módel
1972 veitti henni frelsi. Hún keyrði
um allt land, en síðustu árin fór
hún oft í styttri ferðir. Á góðviðr-
isdögum keyrði hún stundum inn í
Eyjafjörð, eða skrapp yfir á Sval-
barðsströnd eða þá til Húsavíkur
til að hitta vinafólk. Síðasta ferðin
hennar var þegar hún keyrði upp á
spítala og var lögð þar inn. Þar lá
hún banaleguna. Hún andaðist 10.
nóvember sl. Hún hefði orðið níræð
í dag. Fullvalda kona – jafngömul
fullveldi Íslands.
Elsku Dúlla, takk fyrir allt og
Guð blessi þig.
Jóhanna Pálsdóttir.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, hlýhug og
kveðjur við andlát og útför áskærs eiginmanns
míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
SIGURSTEINS HEIÐARS JÓNSSONAR,
Sólvangsvegi 3,
Hafnarfirði.
Þökkum starfsfólki Sólvangs fyrir einstaka um-
hyggju og kærleiksríka umönnun.
Guð blessi ykkur öll og gefi ykkur gleðileg jól.
Ágústína Berg Þorsteinsdóttir,
Heiðdís Sigursteinsdóttir, Vilhjálmur Þórðarson,
Hafdís Sigursteinsdóttir, Jón Tryggvi Kristjánsson,
Snorri Hallgrímsson,
afa- og langafabörn.
✝
Þökkum þeim sem sýndu okkur hlýhug og samúð
við andlát og útför ástkærrar móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu okkar,
LAUFEYJAR SÆBJARGAR GUÐJÓNSDÓTTUR,
áður til heimilis að Granaskjóli 80,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki dvalar-
heimilisins Grundar fyrir góða og kærleiksríka
umönnun undanfarin ár.
Guðjón Már Gíslason, Elna Sigrún Sigurðardóttir,
Sigurður Már Guðjónsson,
Birgir Þór Guðjónsson,
Gísli Þór Magnússon, Guðrún Dóra Harðardóttir,
Sif Eir Magnúsdóttir, Indriði Björn Ármannsson
og langömmubörn.
✝
Þökkum öllum sem sýndu okkur hlýhug og samúð
við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, bróður, afa og langafa,
KRISTINS ÓSKARSSONAR
fyrrverandi lögreglumanns,
Hæðargarði 35,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til alls starfsfólks á deild 13G
Landspítalanum Hringbraut fyrir kærleiksríka umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Ágústa Jónsdóttir
og aðstandendur.
Vinur minn Úlfur
Hjörvar er allur
hvað varðar þá tíð, sem alveran út-
hlutaði honum á þessari jarðar-
braut.
Ég mun sakna hans, því hann
bar slíka hlýju í brjósti til ættingja
og vina, að við, sem eftir stöndum,
höfum misst mikið.
Það er þó huggun í sorg, að
minnast góðs manns, sem ekki
brást og hjálpaði oft.
Ég minnist til dæmis þess, þeg-
ar hann vann fyrir Nordisk Film
hér í Danmörku við þýðingu kvik-
myndatexta. Dag einn hringdi
hann til mín og spurði hvort ég
hefði áhuga á að þýða nokkra
texta, sem hann hafði ekki tíma til
að sinna. Ég sagði já á augabragði
Úlfur Hjörvar
✝ Úlfur Hjörvar,rithöfundur og
þýðandi, fæddist í
Fjalakettinum við
Aðalstræti í Reykja-
vík 22. apríl 1935.
Hann lést á heimili
sínu í Kaupmanna-
höfn 9. nóvember sl.
Útför Úlfs var gerð
frá Dómkirkjunni í
Reykjavík 21. nóv. sl.
og tíminn leið með
þessu skemmtilega
starfi fyrir mig.
Einn daginn spurði
ég hann af hverju
hann hefði valið mig í
þetta hlutverk. Þá
fékk ég mestu viður-
kenningu, sem ég hef
fengið: „Ég veit þú
svíkur mig ekki,“
svaraði hann.
Ég heimsótti þau
hjónin Helgu og Úlf,
þegar þau voru á för-
um í spennandi vinnu
í Færeyjum.
Sem betur fer komu þau aftur í
Vesturgötuíbúðina sína og ílentust
í Kaupmannahöfn, þar sem Helga
stjórnar Nordatlantens Brygge.
Seig hjón, skemmtileg hjón og
stórgáfuð. Ég sé eftir að hafa ekki
heimsótt þau oftar.
Við, sem fáum að dvelja á þess-
ari jörð svolítið lengur, erum döp-
ur vegna þess, að hann varð að
fara of fljótt.
Ég minnist hans með hlýju og
vona, að hann rísi upp í framhalds-
lífi friðar og kærleika rétt eins og
hann gerði meðal okkar.
Far vel, kæri vinur.
Inga Birna Jónsdóttir.
Hörður Jónasson smíðakennari
starfaði í Æfingaskólanum frá
árinu 1988 til 1996. Starfsfólk Há-
teigsskóla, áður Æfingaskólans,
minnist Harðar með söknuði því
Hörður Jónasson
✝ Hörður Jónasson,húsasmíðameist-
ari og kennari, Mána-
braut 6 í Kópavogi,
fæddist í Keflavík 23.
mars 1942 og ólst þar
upp. Hann lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi aðfaranótt
1. desember síðastlið-
ins.
Útför Harðar var
gerð frá Fossvogs-
kirkju 10. des. sl.
að hann skilaði hér
góðu starfi og lagði
félagslífi starfs-
manna gott lið um
nokkurra ára skeið.
Hann var hugmynda-
ríkur og skapandi.
Hefilbekkirnir voru
sérstakt ævintýri. Ég
veit að margir skólar
komu sér upp hefil-
bekkjum Harðar.
Þar var Hörður að
hugsa um hlutskipti
nemenda en hann
hafði í starfi sínu
tekið eftir því að börn á öllum
aldri og af öllum stærðum þurftu
að nota sömu hefilbekkina. Því
ekki að hafa þá þannig að hægt
væri að hækka þá og lækka svo að
vinnuhæðin hæfði hverjum og ein-
um.
Hörður fékk þróunarstyrk hjá
Æfingaskólanum og styrk frá fyr-
irtækjum til að taka fyrstu skrefin
í þróun hefilbekkja fyrir háa og
lága eins og auglýst var síðar með
stolti. Í þróun hefilbekkjanna naut
hugmyndaauðgi og sköpunargáfa
sín til fulls í meðförum Harðar.
Hann hafði í næmt auga fyrir útliti
en umfram allt hugsaði hann um
öryggi. Frumgerðir þessara hef-
ilbekkja voru spaugilegar og ein-
staklega skemmtilegt að fylgjast
með því hvernig hugmyndin óx og
dafnaði. Í fyrstu datt honum í hug
að hægt væri að nota glussatjakka
af bíl til að hækka og lækka borðin
en þá kom í ljós að tjakkarnir
héldu glussanum ekki nægilega vel
fyrir utan að halda ekki þrýstingi
á borðhæðinni. Hann endaði svo í
frábærri útfærslu sem hefur nán-
ast enga bilanatíðni sem er ótrú-
legt í jafn flóknum búnaði.
Íslenskt samfélag hefur því mið-
ur ekki gripið nægilega vel utan
um frumkvöðla á ýmsum sviðum
sem hafa stigið fram í dagsljósið.
Hörður var einn slíkur. Ég veit að
hann beitti hugviti sínu í að leysa
margvísleg verkefni enda var hann
hagur, bæði á tré og járn. Hann
gerði við bíla og hafði góðan skiln-
ing bæði á vélbúnaði og húsi bíls-
ins. Þessi kunnátta kom sér vel
fyrir marga sem áttu Hörð að og
einnig eftir að hann hvarf frá
kennslu í Æfingaskólanum. Hörð-
ur hafði næma tilfinningu fyrir
nemendum sínum, tengdist þeim
vel og gaf þeim gott svigrúm til að
skapa sem er mikilvægur eiginleiki
kennara. Sú saga er oft sögð í Há-
teigsskóla þegar Hörður hjálpaði
áhugasömum nemanda að smíða
innréttingar fyrir nýtt heimili fjöl-
skyldunnar.
Þó að við höfum ekki notið sam-
vista við Hörð síðan hann hætti í
Æfingaskólanum fyrir rúmlega 10
árum var hann í hugskoti þeirra
sem voru samferða honum, mað-
urinn sem kunni ráð við mörgum
tæknilegum þrautum, var glaður á
kaffistofu og hafði hressilega
framkomu. Sérstaklega maður sem
við minnumst sem góðs drengs
sem var þrautgóður á raunastund.
Við kveðjum Hörð með söknuði og
sendum fjölskyldu hans hugheilar
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks
Háteigsskóla.
Ásgeir Beinteinsson skólastjóri.
Ég kynntist Mörtu
frænku í apríl 1997,
daginn sem Kristín
amma mín, systir
Mörtu, var jörðuð. Stuttu seinna fór
ég að vinna á Hlaðhömrum en þá
hittumst við nánast daglega. Þegar
kom að því að þrífa hjá Mörtu bað
hún mig að vera ekkert að þrífa of
mikið, heldur setjast niður smá-
stund og spjalla yfir kaffibolla.
Enda var alltaf allt svo snyrtilegt
hjá henni og hún alltaf svo vel til
höfð. Oft skellti hún vöfflum í
ristina. „Það er svo hentugt að eiga
svona frosnar vöfflur í pakka þegar
gestir koma, ég er löngu hætt að
baka,“ sagði hún til útskýringar og
hló við, „enda búin að baka nóg um
ævina.“ Hjá Mörtu fékk maður
glóðvolgar fréttir með kaffinu, enda
las hún Moggann á hverjum
morgni.
Marta hafði gaman af handavinnu
Marta B.
Markúsdóttir
✝ Marta B. Mark-úsdóttir fæddist á
Sæbóli í Aðalvík 1.
janúar 1909. Hún
andaðist 19. nóv-
ember síðastliðinn.
Marta var jarð-
sungin frá Lágafells-
kirkju í Mosfellsbæ
28. nóvember sl.
og þá sérstaklega að
hekla. Hún heklaði
falleg lítil barnateppi
handa öllum börnum í
fjölskyldunni og ég
var svo lánsöm að
læra heklið af henni.
Við sátum nokkra
laugardagseftirmið-
daga og hekluðum.
Hún var alltaf jafn
þolinmóð þegar ég
gerði vitleysu eða
taldi ekki rétt. Hún
var líka svolítið upp
með sér þegar kon-
urnar í versl. Erlu báðu um eitt
teppi til að hafa til sýnis. Síðustu
2-3 árin hafði sjóninni hrakað og
heilsan gefið sig og hún spurði oft
og tíðum hvað Guð væri að gera
með að halda henni svona lengi á
jörðinni þar sem hún gæti hvorki
lesið blöðin né gert handavinnu. Ég
sagði þá við hana að við vildum ekki
missa hana og hún mætti ekki tala
svona. En þetta var nú bara ekkert
annað en eigingirni af mér að segja
svona. Auðvitað var hún orðin
þreytt og vildi komast til sinna.
Elsku Marta mín, ég vil þakka
þér fyrir góð kynni og elskulegheit í
minn garð.
Guð geymi þig elsku frænka.
Margrét Erlingsdóttir
(Gréta).