Faxi - 01.12.1975, Blaðsíða 28

Hlutverk okkar
verði metið að verðleikmu

' /
Guðrún Ölafsdóttir
Konur á Suðurnesjum hafa fremur litið
látið f sér heyra á undanförnum árum á
opin- á opinberum vettvangi, nema einna
helst Kvennakórinn með söng sínum, sem er
þó af allt öðrum toga spunninn.
En sem betur fer hafa konurnar ekki með
öllu tapað hæfileikanum til að taka hressi-
lega til máls, eins og fram kemur i ræðu
Guðrúnar Ólafsdóttur, formanns Verka-
kvennafélags Keflavikur og nágrennis, sem
birt er hér á eftir.
Góðir Keflvíkingar.
Við íslendingar erum fáir, við lifum
í stóru landi. Við sitjum á bekk sjálf-
stæðra þjóða. Því fylgir reisn og sjálfs-
traust, sem hefur sitt ótvíræða gildi í
samskiptum þjóða og þjóðfélagsþegna.
Sjálfstæði okkar íslendinga hefur
ekki varað lengi, og sjálfstæðið er ekki
óvarandi óhagganlegt ástand, heldur ei-
líf barátta í ýmsum myndum.
Sjálfstæðinu hefur fylgt þróttur og
þor, því hefur fylgt innlendur vinnu-
kraftur, íslenskar siglingar og íslensk
utanríkisverzlun.
Þjóðin jókst á tæknilegum grundvelli,
til að sigla og verzla um leið og hún
sleit af sér nýlenduböndin.
Vinnuafl íslenzku þjóðarinnar var
gert arðbært, því var beint að viðreisn
nútímalegs þjóðarbúskapar.
Undirstaða auðlegðar á íslandi er
vinnuafl þjóðarinnar.
Áður meðan við vorum útlend ný-
lenda, var flutt héðan hvert það verð-
mæti sem nýlendustjórnin kærði sig um
— að hafa af því lítilræði sem frum-
stæðir bændur og sjómenn sóttu hörð-
um höndum til lands og sjávar.
Langtímum saman fannst hinni er-
lendu nýlendustjóm þó varla svara
kostnaði að senda íslendingum öngla
eða færi til að draga fisk úr sjó.
Öll þjóðin lifði við kjör fangabúða-
þræla.
Með sjálfstæði — með ábyrgð í
skauti, sem því fylgir að vera öðrum
óháðir hefur íslenzka þjóðin risið frá
örbyrgð til bjargálna, landsmenn hafa
byggt og um sig búið mjög myndar-
lega.
Þeir hafa líkt og ísraelsmenn gerðu
forðum — dansað í kringum gullkálf-
inn, kepþst til efnislegra gæða, og oft
á tíðum lítt hugsað til þess spakmælis,
að „kapp er bezt með forsjá“.
Þessa dagana hefur ríkt mikil ókyrrð
í þjóðfélaginu.
Stefnt hefur verið til stórra átaka, en
sú mildi, sú sáttfýsi sem enn er þó til,
hefur forðað slíku.
Það er öllum ljóst, að undanfarin ár
hafa verið mörkuð skin og skúrum.
Nú er svo komið að fiskurinn okkar,
undirstaða hins efnislega sjálfstæðis,
hefur ekki notið þeirrar hylli á erlendum
mörkuðum eins og oft áður. Þessu hef-
ur fylgt samdráttur og erfiðleikar.
Tekjur heimilanna hafa rýmað og
þeir sem verst eru settir hafa þolað
meiri og þyngri byrði en sanngjamt
getur talizt.
Og því reynir það mest á konuna,
sem gerir innkaup og hugsar um mats-
eldina, hvernig hún ráðstafar þeim litlu
fjármunum sem heimilin hafa úr að
spila.
Það hefur mjög verið um það rætt
síðustu árin, að brot þeirra mola sem
alþýða landsins fær til skipta, sé úr
þjóðarkökunni. Við erum alltaf að tala
136 —- FAXI