Faxi - 01.12.1975, Blaðsíða 39

daga. Það glaðnaði því yfir þeim og þau fóru að
hugsa um gott ráð til að stinga hana af.
„Eg veit hvað við gerum,“ hrópaði Karl loksins.
„Við bindum teppið hennar við svalahandriðið á bak
við húsið.“ Snotra átti gamalt ullarstykki, sem hún
bar alltaf með sér á milli tannanna og börnin kölluðu
,,teppið“ hennar, því hún lá alltaf á því þegar hún
svaf.
„Já,“ sagði Karen. „Snotra myndi aldrei skilja
teppið sitt eftir til að elta bílinn okkar.“
Næsta morgun lögðu þau af stað til ömmu.
„Ég skal færa þér gjöf, Snotra mín,“ sagði Karen.
„Ég líka,“ lofaði Karl, „og ég veit að þér mun líða
vel hér.“
Þau fóru með Sotru út á svalirnar, tóku af henni
teppið og Karl batt það í flýti við handriðið. Snotra
beit i teppið, togaði og togaði, hún klóraði í það og
reyndi með öllum ráðum að ná því. En það var vel
bundið. Krakkarnir læddust flissandi í burt, og þutu
að bílnum.
„Allt í lagi,“ sögðu þau við foreldra sína.
Karen sneri sér að ömmu. „Þú mátt ekki gleyma
að losa það um leið og við erum farin.“
„Nei, nei,“ sagði amrna brosandi. „Ég skal hugsa
vel um kisu.“
„Var Snotra ekki fyndin,“ tísti í Karen, þegar þau
voru komin af stað. „Ætli hún verði ekki reið, þegar
hún skilur að við höfum leikið á hana?“
„Jú,“ sagði Karl, „en við urðum að gera það. Ég
skal svo sannarlega gefa henni eitthvað, þegar við
komum aftur.
„Ég líka,“ sagði Karen.
Helgin var fljót að líða. Þau eyddu löngum tíma
í dýragarðinum og fóru í þinghúsið, þar sem lög rík-
isins voru samin. Karen og Karl skoðuðu húsið, sem
Betty frænka bjó í. Þau fóru margar ferðir í lyftunni
og þóttust vera lyftuverðir fyrir fólkið, sem bjó í
húsinu.
Og rétt strax, — eða svo fannst Karenu og Karli —
voru þau á leið heim. Karl hafði keypt mús, sem
tísti, handa Snotru, en Karen gaf henni bolta.
Þegar þau komu að húsi ömmu, teygðu þau sig út
til að sjá Snotru. Kisa þekkti bílinn, og kom venju-
lega þjótandi á móti honum.
En Snotra sást hvergi. Pabbi stansaði bílinn og
börnin ruddust út.
„Snotra, Snotra, við erum komin,“ kölluðu þau,
en ekkert svar.
Amma kom út til að taka á móti þeim. Hún kyssti
þau hvert um sig og augu hennar ljómuðu.
„Saknið þið einhvers?“ spurði hún.
„Hvar er Snotra,“ spurðu þau bæði í einu, og veif-
uðu gjöfunum, sem þau höfðu keypt handa henni.
„Athugið þið í bílskúmum,“ sagði amma og heils-
aði foreldrum þeirra.
Karen og Karl hlupu að bílskúmum. „Snotra,
Snotra,“ kölluðu þau í dyrunum. „Mjá,“ heyrðist á
bak við hjólbörurnar. Karl og Karen hlupu til að
sjá hana. Og þvílík undrun. í stórum kassa lá Sontra
og við hliðina á henni lágu fjórir hvítir og gulir
kettlingar. Karen og Karl struku mjúka kettlingana
og Snotra nuddaði sér upp við fætur þeirra og mal-
aði af ánægju.
Faðir þeirra kom í bílskúrsdyrnar. „Það lítur út
fyrir að Snotra hafi ekki farið mikils á mis, þó hún
hafi ekki fengið að koma með okkur,“ sagði hann.
Snotra malaði hátt.
Og móðir þeirra bætti við: „Ég held, Karen, að
Snotra sé sú ykkar sem síðast hlær í þetta skiptið.“
„Nei, hún gerir það ekki,“ hrópaði Karen. Því að
ég ætla að nota þessa sögu í heimaverkefnið mitt.“
Þau hlógu öll, og Karl benti á Snotru. „Sjáið þið,
hún hlær líka.“
Og það gerði hún.
1. Hvað er eins og hálf appelsina?
2. Hvað er reynsla?
3. Til hvers ganga slökkviliðsmenn í
Árósum með rauð axlabönd?
4. Hvort var fyrr skapað, maðurinn eða
skeggið?
5. Hvaða stökk er það sem reiðum reyn-
ist, en óreiðum örðugast?
6. Hvað þarf til þess að vel gerður skór
komi að notum?
7. Hverjum má helst trúa fyrir leynd-
armáli?
iöBruri rjsjs
jngjaA tunuoH ’ja JnjsnuSXi uias uiiatj
•IJ9UI y uuioiís
•J9S jau y ddn BAifflojs OV
•uinuiuuBui uepun u ondojjs njoA
jXp 3o ‘33aj(s jnjaij uuijnjBijjiaj) 'eiSSaJis
•uinunxnq 3is uin iddn 'BpjBq oG T!X
•uinui<t uin3io umno
OBduj jnjaq n<t ja ‘jijjo jj? nq uios öb<j
■uuijnSuiuipq uuih
FAXl — 147