Árdís - 01.01.1933, Qupperneq 30

28
umhugsunar. Eg hei'i réttlætt þessa “business” aSferð okkar fyrir
sjálfri mér og öðrum með þvi, að ánægjan sem við hefðum af uin-
stanginu, og samvinnunni væri vel peninganna virði. En áreiðanlega
hygg eg, að ef við legðum beint í félagssjóð þá peninga og það pen-
inga virði sem við leggjum til starfrækslu félaganna undir núverandi
aðferð olckar, væru lelögin jafn vel stödd fjárhagslega, við sjálfar
persónulega engu fátækari, en mikill tími sparaður, og inikilli þreytu
afstýrt. Sé þessi tilgáta mín á nokkru bygð, væri ástæða til að
reyna hvort eklti mætti haga verkum á hagkvæmari hátt, án þess
að félögin liðu fjárhagslegan halla.
Eins og kunnugt er hafa kvenfélögin frá upphafi vega víðast
hvar aðallega safnað fé með því að halda arðberandi skemtisam-
komur. Var það heppileg aðferð. Með þessu móti komu félögin á
stofn talsvert fjörugu félagslífi, og fullnægðu með þvi hrýnni þörf
nýbyggjanna á að hal'a tækifæri til að skemta sér. Voru þessar
samkomur vandaðar eftir föngum, og man eg enn eftir ýmsu skemti-
legu, fróðlegu og uppbyggilegu, sem þar var hal't um hönd. Komu
þar fram bygðarmenn og bygðarkonur, og skemtu með ræðum, upp-
lestrum, söng og hljóðfæraslætti, leildist og fleiru, hver eftir því
sem hezt hann gat. Hafið þið tekið eftir því, eða er jiað aðeins
kerlingahók mín, að yfirleitt nýtur maður betur þess, er vinir manns
hafa fram að bera bæði til andlegrar og Hkamlegrar nautnar, en þess
er ókunnugir veita. Mér virðist ]iað skiljanlegt, og tryði bezt, að
einmitt ]æss vegna hal'i gömlu kvenfélagssamkomurnar skilið eftir
svo Ijúfar endurminningar. En það hezta við “liome talent” sam-
komurnar, sem nú eru alment svo nefndar, er það, að sá sem tekur
þátt í að skemta hefir mest gagnið og ánægjuna af þeim, og eftir
því meira gagn og meiri ánægju sem hann sýnir meiri vandvirkni
við undirhúninginn.
Það var skaði þegar einstaldingar fóru að sýna vandfýsni
mikla, sem svo gróf um sig, þangað til það var æði alment að láta sér
fátt um finnast nokkuð það er heimafólk hafði á boðstólum til
skemtana. Afleiðingin varð sú að fólk fór að verða mjög óviljugt
á að koma til að skcmta, vegna þess að ekkert sem það gæti í té
látið, myndi verða fyrir öðru en útásetningi. Og eg þekki til þess,
að sumstaðar gekk þetta svo langt, að ókleift mátti heita að koma
á skemtisamkomu með öðru móti en því að fá skemtiskrána sem
lengst að. En út um landsbygðina sérstaklega, geta verið annmarkar
á að þetta sé hægt, og hel'ir enda komið fyrir að alt hat'i brugðist
á síðustu stundu. Og þá gat orðið lítið úr uppbyggingu á þeirri
samkomu.
Meðan eg enn er við þetta efni langar mig að benda á að það
lýsir jafn mikilli skarpskygni að geta eygt alt fagurt, gott og gagn-
legt í ræðu og riti, eins og að geta fundið alla smágalla. Þar að
auki er það undir flestum kringumstæðum mikið upphyggilegra og
skemtilegra að skygnast eftir kostum en göllum, og meira í sam-