Árdís - 01.01.1951, Qupperneq 31

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
29
ekkert að hafa fyrir þeim sjálfir. Þetta er algengur siður, þó að
þar séu að vísu undantekningar. En gamli siðurinn virðist mér
vera heilbrigðari.
Ég man ekki til að við unglingarnir sem vorum á skóla hafi
haft nema örlítið af peningum nema fyrir mjög brýnar nauð-
synjar. Ég man eftir að hafa geymt $1.05 í klútshorni í langan tíma
í von um að geta keypt mér fargjald til Reaburn ef svo skyldi verða
að eg fengi tækifæri að ná í ferð á sleða og hestum hingað heim
í jclafríinu. Reaburn var þá næsta járnbrautarstöð, og var og er
46 mílur héðan. Og ég man líka að mér heppnaðist þetta fyrirtæki
í það sinn.
Eitt af því sem ég vil nú minnast á er, að þegar byggðin
íór að blómgast fór fólkið að hugsa til félagslífs og var
þá lagt út í það að byggja félagshús. En þá var aðferðin sú,
að byggðarmenn komu sér saman um að leggja til það sem til
þurfti ókeypis. Margir lögðu til dagsverk, sumir logga og önnur
efni, og einhver lagði til landsspildu undir húsið. Svo var húsið
byggt, og hvítþvegið og var nefnt félagshús. Þá var engin skuld.
Það var ekki eins og þegar stjórnarbyggingin hér í Manitoba var
byggð á peningum lánuðum með rentum og rentu-rentum. Hún
kostaði 9 miljónir, og eftir 22 ár var búið að borga 9 miljónir, og
samt var skuldin 9 miljónir! Stjórnarformenn hefðu átt að leita
ráða til Álftavatnsbyggðarmanna!
Félagshúsið varð nú að góðum notum fyrir byggðina. Á sunnu-
dögum var þar hafður húslestur. Um prest var ekki að tala á þeim
dögum, en byggðarmenn létu ekki hugfallast, og ráðstöfuðu sinni
eigin guðsþjónustu. Jón heitinn Sigurðsson frá Geysi var sá sem
oftast las upp úr lestrarbókinni. Sálmar voru sungnir hljóðfæris-
laust. Svo að endingu gengu allir l'ram salinn og þökkuðu Jóni Sig-
urðssyni fyrir lesturinn. Alt þetta var einnig alveg ókeypis því þá
voru ekki einu sinni samskot tekin. Fólkið hafði líka mikla skemtun
af að koma saman í Félagshúsinu á sunnudögunum. Það var staðið
við eftir guðsþjónustuna til að spjalla við kunningjana, og margt
hjónaband í byggðinni hefir ugglaust haft þar sinn uppruna.
Einu sinni man ég eftir því, að Félagshúsið var notað fyrir
vetrarskóla. Venjuleg skólatíð var á sumrinu frá byrjun maí til
októberloka. En bæði var þetta stuttur skólatími, og svo voru
börnin stundum látin vera heima um mánaðartímabil tii að hjálpa
við heyskapinn. Svo til að bæta úr þessu var tekið til ráðs að
hafa vetrarskóla í Félagshúsinu. Mr. William Eccles var þar kenn-
ari. Ef honum var nokkuð borgað fyrir það starf, var það víst gjört
með mjög rýmilegu verði.
Einnig var Félagshúsið notað fyrir ýmsar skemtanir, svo sem