Árdís - 01.01.1951, Síða 37

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna 35
Hún móðir hans
EFTIR MARY BRINKER POST
„Þau þurfa mín ekki lengur með, Elsie finst að ég sé gamal-
dags og ég veit ekki hvað Fred finst — ég er bara hin aldraða
móðir hans, sem hann þarf nú að sjá um. Þau láta mig hafa nóg
af öllu en þau leita aldrei ráða til mín með neitt“.
Þessi orð voru töluð af Jane Chaffings við sjálfa hana, eða
öliu heldur við hennar eigin hjarta, eins og hún orðaði það. Hún
sagði þetta þegar hún stóð ein við hliðið á gripahaganum að kvöldi
til. Kvöldgolan var svo hressandi er hún lék um hrukkótta vang-
ana og ýfði gráu lokkana hennar.
Það var engin nýjung að Jane segði hjarta sínu ýms leyndar-
mál. Hjarta hennar tók á móti því og ljóstraði aldrei upp leyndar-
málinu. í gegn um árin hafði hún haft þann sið að segja því það
sem hún gat engum öðrum sagt. Hún var sterk kona, þolgóð og
stolt, sízt af öllu vildi hún láta fólk vita um tilfinningar sínar.
Oft datt henni í hug hvort ómögulegt væri að eitthvað það skeði,
sem sannaði það að hún gæti ennþá framkvæmt eitthvað, sem
sannaði það að verki hennar væri ekki lokið.
Ung smávaxin kona í bláum kjól kom út úr húsinu og kall-
aði: „Mamma! mamma! Er nokkuð að þér? Það er komið dögg-
fall, viltu ekki koma heim“.
„Hvað skyldi vera að mér“, tautaði Jane. „Döggfall! Eins og
þessi indæla svalandi dögg geti gert mér nokkurt mein! Ég hef
vaðið gegn um græna grasið, sem náði upp að hné, þegar það
var vott af dögg, og orðið vel blaut í fæturnar og það var þvílík
hressing í því. — En ég verð að fara heim svo hún sendi ekki
Fred eftir mér, þá finst honum að ég sé veikluð gömul kona,
sem að hann þurfi að leiða heim“. —
Hún gekk í gegn um griparéttina. Sonur hennar og tengda-
dóttir komu út á svalirnar, og voru að tala saman. Þau voru ein
og hvert öðru nóg, í veröld út af fyrir sig. Jane talaði aftur við
hjarta sitt án þess að mynda nokkur orð. „Það virðist sem ég sé
ekki framar til — en mér þykir vænt um að sonur minn hefir
ekki verið alinn upp eins og sumir piltar, sem altaf halda í pilsið
hennar móður sinnar. — Bara ef ég gæti sýnt það að ennþá á ég
eitthvað til að gefa — ég er ekki búin að vera“.
Fred brosti alúðlega þegar harin sá móður sína. „Varstu að
líta yfir landareigina, mamma?"
Já, það er alt að verða svo þurt, það þarf enginn að hræðast