Árdís - 01.01.1951, Blaðsíða 38

36
ÁRDÍS
döggfallið, Elsie, það hefir ekki komið dropi úr lofti í tvo mán-
uði. Ég vildi að það kæmi regn, ég hræðist þennar þurk“.
Fred leit á móður sína, augu þeirra mættust, bæði skildu
hættuna. — „Ég held að vindstaðan breytist, þá kemur máske
regn“, — svo hélt hann áfram samtalinu við konu sína. „Eins og
ég var að segja þér áðan“. —
Jane gekk til svefnherbergis síns og háttaði. Hún átti oft
erfitt með að sofna á kvöldin, því nú var hún aldrei líkamlega
þreytt. „Ég vildi að það kæmi regn“, hugsaði hún, „ég mundi
sofna af það gæti rignt“.
En það kom ekkert regn þá nótt og ekki alla þá viku. —
Og svo kom þessi þunga reykjarsvæla í loftið, himininn var svo
undarlega þakinn móðu, hitinn varð þvingandi. Nágranni þeirra
kom við og sagði að það væri skógareldur nokkrar mílur í burtu,
Hann gat þess líka, að stór hópur manna úr bænum hefði verið
kallaður til að hjálpa. — „Það getur farið svo, Fred, að allir
bændur verði líka að fara ef þeim tekst ekki að slökkva eldinn“.
Mennirnir gengu þungbúnir út og töluðu saman fyrir utan
húsið. Jane stóð við gluggann, augu hennar tindruðu, hún skildi
þetta alt betur en þeir. Akrarnir voru nú hvítir til uppskeru,
haglendið orðið þurt og skrælnað, ef vindstaðan ekki breyttist
var heimilið og alt því fylgjandi í voða.
Eldurinn geysaði í fjóra daga, vindstaðan var óbreytt. Eld-
urinn var nú kominn í greniskóginn og trén féllu með braki og
brestum. Mennirnir voru orðnir örmagna af þreytu, þeir sendu
boð að biðja alla bændur að koma og hjálpa.
Fred bjó sig í snatri. „Vertu alveg áhyggjulaus um mig,
Elsie“, sagði hann við konu sína. „Ég skal eklci fara mér að voða.
Það er engin hætta að eldurinn komist hingað. Okkur tekst að
slökkva hann — en ef svo skyldi fara þá manstu að setja hestana
fyrir vagninn og keyra 1 burt — en það kemur ekki fyrir. Ég
kem heim á morgun“.
Konurnar tvær stóðu hlið við hlið og horfðu á eftir honum.
Svo mættust augu þeirra. Elsie grét sárt. „Ó, móðir mín!“
„Ekki að gráta, það kemur ekkert fyrir hann — nú skulum
við búa okkur til gott kaffi og fara svo að mjólka kýrnar, við höf-
um verk fyrir hendi“. — Þær fóru út og mjólkuðu kýrnar. Það
tók þær nokkuð lengi — svo gerðu þær kvöldverkin og sátu um
stund og töluðu saman. Vindurinn hvein úti, reykjarsvælan var
orðin nærri óþolandi. — Loks fóru þær að hátta en þorðu varla
að sofna.
Síminn hringdi — á augnabliki var Jane komin ofan og
svaraði — það var rödd sonar hennar. „Ég er á leið heim,