Morgunblaðið - 16.02.2009, Síða 18

18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. FEBRÚAR 2009
✝ Guðrún JónaGunnarsdóttir
fæddist í Reykjavík 6.
október 1957. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut mánu-
dagskvöldið 9. febr-
úar.
Foreldrar Guð-
rúnar voru Auðbjörg
Brynjólfsdóttir f.
1.11. 1929, d. 17.1.
2000, hún starfaði
sem húsmóðir og síð-
ar sem starfsmaður
heimilishjálpar Reykjavíkurborgar
og Gunnar Hafsteinn Kristinsson f.
1.11. 1930, d. 27.8. 2000, hitaveitu-
stjóri Hitaveitu Reykjavíkur.
Guðrún var sú fimmta í systk-
inaröðinni af átta. Elstur er Gunnar
Ingi f. 1947, Þórarinn f. 1950, Krist-
inn Halldór f. 1952, Sigrún Bryndís
f. 1954, Karl Ágúst f. 1955, Katrín f.
1959, óskírt meybarn f. 1960 d.
1960, Hafsteinn Hörður f.1965.
Þann 12. apríl 2005 giftist Guð-
rún Guðjóni B. Guðmundssyni f. 6.5.
1949, d. 12.2. 2007. Þau bjuggu að
Seljalandi í Hörðudal í Dalabyggð
og einnig Engjaseli í Reykjavík.
Börn Guðrúnar eru tvö. 1) Haf-
steinn Daníel Þorsteinsson f. 23.12.
1981, kærasta hans er Ragnheiður
Guðrún tók einnig að sér kennslu
og kenndi m.a. við sjúkraliðabraut
FVA síðustu ár og lagði mikla
vinnu í að byggja upp og þróa
dreifnám. Var kosin í sveitarstjórn
Dalabyggðar vorið 2002, var á
fyrsta fundi nýkjörinnar sveit-
arstjórnar kosin oddviti Dala-
byggðar. Því starfi gegndi hún í
eitt ár, en þá var hún kjörin vara-
oddviti og til setu í byggðarráði. Í
byggðarráði sat hún í tvö ár, eða
til miðsumars 2005, einnig átti hún
sæti í nokkrum stjórnum og nefnd-
um á vegum sveitarfélagsins. Sat í
stjórn Hitaveitu Dalabyggðar, í
stjórn SSV um tíma, auk setu í öðr-
um veigaminni nefndum, hún kom
að ýmsum málum á þessum tíma.
Vegna starfs síns bjó hún víða
um allt land en síðustu tvö ár bjó
hún í Reykjavík og starfaði, þegar
heilsan leyfði, við kennslu og
hjúkrun á heilsugæslusviði. Einnig
stundaði hún nám af kappi og var
skráð í meistaranám í stjórnun
heilbrigðisstofnana við háskólann
á Bifröst og lauk þar þremur
áföngum á s.l. ári. Var einnig í dip-
lómanámi í opinberri stjórnsýslu
við H.Í en náði ekki að ljúka því
námi vegna veikinda.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin kl 13.
Helga Sæmunds-
dóttir. 2) Katrín
Björg Hannesdóttir f.
4.5. 1987. Hafsteinn
og Katrín stunda
bæði nám í lækn-
isfræði í Ungverja-
landi.
Fyrstu æviárin bjó
Guðrún í Hlíðahverf-
inu í Reykjavík en
fluttist 8 ára gömul í
Garðahrepp sem þá
hét. Að loknu gagn-
fræðingaprófi frá
Garðaskóla Garða-
hrepps innritaðist hún í Mennta-
skólann í Reykjavík og lauk prófi
þaðan árið 1979. Árið 1983 útskrif-
aðist Guðrún sem hjúkrunarfræð-
ingur frá Hjúkrunarskóla Íslands.
Guðrún lauk MBA-prófi frá endur-
menntun Háskóla Íslands árið
2006. Sama ár lauk hún bæði
kennsluréttindanámi fyrir fram-
haldsskóla við Kennaraháskóla Ís-
lands og einnig námi í mannauðs-
stjórnun við H.Í. Guðrún sótti
einnig ýmis stutt námskeið á veg-
um Endurmenntunar Háskóla Ís-
lands.
Guðrún starfaði lengst af sem
hjúkrunarfræðingur á heilsugæslu-
sviði, ýmist sem almennur hjúkr-
unarfræðingur eða sem stjórnandi.
Elsku besta mamma.
Ég sit, stari út í loftið og reyni að
sjá fyrir mér lífið án þess að hafa þig.
Ég get ekki hugsað mér það.
Ég rifja upp tímann sem liðinn er
frá því að meinið greinist fyrst árið
2006. Hvernig gegn öllum líkum og
útreikningi þú sigraðir þá baráttu við
sjúkdóminn, eins og þér einni var lag-
ið. Þegar meðferðinni lauk fórum við
litla fjölskyldan saman til Kanarí til
að fagna sigrinum og áttum ógleym-
anlegar stundir. Við vorum bjartsýn
á framhaldið og héldum ótrauð áfram
með lífið þó svo að við hefðum alltaf
varann á.
En ekki leið á löngu þar til verk-
irnir fóru að gera vart við sig. Heils-
unni hrakaði og verkirnir jukust, ófá-
ar heimsóknir til lækna, rannsóknir
og sjúkraflutningar á bláum ljósum
einkenndu sumarið. Það kom síðan í
ljós að lítið „æxliskríli“, eins og þú
orðaðir það, hefði fundist en það var
ekkert miðað við það sem átti eftir að
koma á daginn. Við ákváðum að
skella okkur saman til Krítar um
haustið. Sú ferð var okkur ómetan-
leg. Þú sóttir fast að það yrði farið í
þessa ferð og við mundum njóta
hennar saman í botn. Sem og við svo
sannarlega gerðum! Ég er viss um að
þú hafir vitað meira en læknarnir og
við um hvað var í uppsiglingu.
Ég man að ég sat við eldhúsborðið
úti í Debrecen þegar þú hringdir í
mig með fréttirnar um miðjan des-
ember. Ég heyrði strax á röddinni að
eitthvað mikið var að þó svo þú hafir
alltaf reynt að hlífa okkur. Meinið var
mun dreifðara en við héldum og sjúk-
dómurinn nú ólæknandi. Áfallið var
svo hræðilegt. Við kreistum út úr
lækninum einhverja hugmynd um
tíma, meðallíftími 18 mánuðir sagði
hann.
Tilhugsunin um að við ættum e.t.v.
einungis 18 mánuði eftir til að eyða
með þér var nógu erfið, hefðum við
bara vitað að þeir ættu einungis eftir
að verða tveir. Okkur varð fljótlega
ljóst hversu veik þú varst þegar við
komum heim. Við reyndum að eyða
sem mestum tíma saman heima milli
þess sem við þurftum að vera á
sjúkrahúsinu. Ég mun aldrei gleyma
bíltúrunum okkar og aldrei gleyma
ómetanlegu stundunum okkar á svöl-
um Landspítalans. Ég mun aldrei
gleyma síðustu jólunum okkar.Þú
varst of veikburða til að standa yfir
matnum svo þú fékkst þér sæti í
horninu þínu og stjórnaðir okkur yfir
steikinni.
Dagarnir og vikurnar liðu. Fyrir
hvert skref sem þú fékkst framávið
varstu dregin tvö til baka. En aldrei
gafstu upp elsku mamma, þú ætlaðir
alltaf að vinna þessa lotu! Þú hélst
alltaf í vonina. Ég veit ekki hversu oft
við Kata vorum tekin á eintal af lækn-
unum og okkur tjáð að trúlega væri
þetta að klárast. En alltaf stóðstu
upp og gafst læknunum langt nef.
Þar til þeir ákváðu að hætta að láta
það koma sér á óvart að þú risir upp á
ný. En það kom að því að meira að
segja þú gast ekki meir. Endalausar
kvalir og engin von um bata. Enginn
hefði getað barist jafn lengi og þú og
með jafn miklu æðruleysi.
Þú varst ekki bara besta mamma í
heimi heldur einnig minn besti vinur.
Þú verður alla tíð hetjan mín og ég
mun sakna þín meira en orð geta lýst.
Ég veit að þú vakir yfir okkur. Minn-
ing þín er ljós í lífi mínu.
Þinn sonur,
Hafsteinn Daníel.
Síðustu vikur hef ég verið að hugsa
hvort hann mikli þarna uppi væri sof-
andi, vant við látinn eða jafnvel
gleymt okkur. Hvernig stæði á því að
svona yndisleg móðir sem hefur þurft
að ganga í gegnum svo mörg áföll í
lífinu þurfti að kveljast svona mikið
líkamlega.
En nú ertu laus úr þjáningunum
elsku mamma, þjáningum sem tóku
þig smátt og smátt í burtu frá mér og
Haffa.
Mamma var sko engin venjuleg
mamma, hún var mín besta vinkona
sem ég sagði mín dýpstu leyndarmál
og hugleiðingar. Ófáu stundirnar
sem við áttum við eldhúsborðið góða,
á Þjóðhátíð og núna síðast á spítalan-
um eru mér ómetanlegar.
Þú ert mín hetja, hetja sem barðist
í gegnum lífið eins og ljón og gafst
aldrei upp. Ég labbaði um við hliðina
á þér, montin og stolt en undrandi
hvar þú fengir kjarkinn og orkuna.
Þú ert mín fyrirmynd og leiðarljós í
lífinu.
Amma spáði í bolla í denn að það
myndi birta til í lífi þínu um fimm-
tugt. Ég spái því á móti að nú dansið
þið tvær uppi á borðum, skálandi og
með ABBA í botni. Stekkjarflatap-
artíið er byrjað.
Elsku mamma, þú barðist fyrir
mig og Haffa, nú munum við berjast
fyrir þig.
Love you 2 elsku mamma.
Þín dóttir,
Katrín Björg Hannesdóttir.
„Þú trúir því kannski ekki að heim-
urinn þarfnist þín, en hann gerir það
því þú ert einstök. Enginn hefur
nokkurn tíma verið eins og þú og
enginn á eftir að verða eins og þú.
Enginn annar getur látið röddina
þína hljóma, sagt það sem þú hefur að
segja, – brosaði brosinu þínu eða lýst
ljósinu þínu. Enginn getur komið í
þinn stað, því hann er aðeins þinn og
ef þú ert ekki til að lýsa ljósinu þínu,
hver veit þá hversu margir ferða-
langar munu villast þegar þeir eiga
leið framhjá staðnum þínum tómum í
myrkrinu.“ (Höf. ókunnur).
Elsku litla systir mín. Nú er harðri
baráttu þinni við krabbameinið lokið.
Þú neyddist loks til að sleppa takinu
og ég veit að þú ert komin í hlýjan
faðm mömmu og pabba og annarra
ástvina. Margar góðar minningar
streyma fram um okkar samleið hér á
jörð og eftir stendur umfram allt
þakklæti fyrir að fá að vera systir þín.
Við áttum okkar rispur, vorum
ekki alltaf á sama máli, en alltaf sætt-
umst við því við gátum ekki verið
ósáttar lengi. Sérstaklega vil ég
þakka þér fyrir stuðning þinn og
styrk vegna veikinda og fráfalls
Hjölla. Þú stappaðir í mig stálinu
þegar ég hélt ég ætti ekki meiri kraft
eftir. Þú hvattir mig til að vera sterk
og berjast. Þú studdir börnin mín og
varst þeim góð frænka. Það var því
mér og börnum mínum ljúft og skylt
að geta stutt þig og hjálpað þegar þú
og þín börn þörfnuðust þess á ögur-
stundu. Við munum sakna þín óenda-
lega mikið en erum þakklát fyrir það
að nú ertu laus við þjáningarnar.
Takk fyrir allt og allt.
Elsku Haffi og Kata, megi góður
Guð vernda ykkur og styrkja og
hjálpa ykkur að takast á við þennan
mikla missi og ég veit að mamma
ykkar mun gæta ykkar og vernda frá
sínum nýja íverustað.
Sigrún.
Við ótímabært andlát systur minn-
ar streyma fram minningar frá æsku
okkar. Hún var tveimur árum eldri,
verndari minn og leiðtogi fram á ung-
lingsár. Ég minnist okkar hlaupandi
upp í Sjómannaskóla frá heimili okk-
ar í Drápuhlíð í sunnudagsskólann en
líklegast voru það myndirnar af Jes-
ús sem drógu okkar þangað. Dvalar á
Rauðhólum í skjóli stóru systur og
seinna í sumarbúðum í Menntaskóla-
selinu í Hvergerði. Var þar margt
brallað enda hafði systir mín ævin-
týraþrá í blóði sínu sem dugði okkur
tveimur. Þegar við fluttum á
Stekkjarflötina í Garðahreppi sem þá
hét, deildum við herbergi fram á ung-
lingsár. Þar voru margar sögur sagð-
ar, bækur lesnar á hvolfi þar til lestr-
arkunnáttunni var náð. „Ég skal
segja þér þrjár sögur ef þú segir mér
tvær,“ sagði systir. Og ævintýrin
urðu ljóslifandi í myrkrinu, prins-
essur og prinsar, álfkonur og dísir.
Kvöld eftir kvöld var leikurinn end-
urtekinn þrátt fyrir að stóra systir
hefði „sofnað“ áður en að hennar sög-
um kom.
Stekkjarflötin var leiksvæði okkar
krakkana og oftar en ekki hafði
Gunna systir frumkvæðið að leikjun-
um og ýmsum uppátektum. Hún var
prakkari í sér, hvatvís og þorin. Eng-
um nema henni hefði tekist að mana
mig í að stökkva niður af bílskúrsþaki
apótekarans neðar í götunni.
Unglingsárin voru systur minni
erfið og marga krákustígana fór hún í
leit að sjálfri sér. Hætti í skóla og fór
að vinna á Vífilsstöðum sem gang-
astúlka. Þar varð framtíðarstarf
hennar ráðið, hjúkrun skyldi hún
nema. Hún var ekkert að tvínóna við
hlutina, tók fjórða bekk utanskóla og
síðar fimmta bekkjar próf með stæl.
Settist síðan við hlið mér í 4. bekk
MR og þar sátum við saman til vors
1979.
Framtíðin blasti við björt og allur
heimurinn beið okkar. Ég gerðist
bankamær en Gunna hélt áfram
námi, lauk prófi í hjúkrun og hóf störf
á sjúkrahúsum og heilsugæslu um
allt land. Börnin fæddust, fyrst Haf-
steinn, síðar nafna mín hún Kata litla.
Henni leið best úti á landi, var dreif-
býlistútta sagði hún. Bóndakona var
Guðrún Jóna
Gunnarsdóttir
Okkur er ljúft og
skylt að minnast Sig-
urðar Samúelssonar sem lést 26. jan-
úar síðastliðinn. Ég kynntist honum
þegar hann giftist Hólmfríði móður-
systur minni, síðar betur þegar við
hjón komum frá námi í Bandaríkjun-
um 1985 og leigðum af þeim íbúð. Frá
þeim tíma hafa samskipti okkar verið
mikil.
Sigurður var hamhleypa til verka,
gafst aldrei upp og kom flestum
áhugamálum sínum í höfn. Hann var
brautryðjandi um bætt heilsufar og
nauðsyn þess að hreyfa sig mikið og
reglulega. Vegna þessa áhugamáls
var hann í forystu um stofnum
Hjartaverndar og starfaði þar lengi.
Sigurður Samúelsson
✝ Sigurður Sam-úelsson, prófessor
emeritus, fæddist á
Bíldudal við Arn-
arfjörð 30. október
1911. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi mánudaginn
26. janúar síðastliðinn
og fór útför hans fram
frá Dómkirkjunni í
Reykjavík 3. febrúar.
Hann var og í bygg-
ingarnefnd Landspít-
alans í fjölda ára.
Einnig var hann virk-
ur í þjóðmálum og tók
beinan þátt í þeim.
Starfsorka hans var
ótrúleg og breyttist
lítið með aldrinum.
Sem dæmi ritaði hann
bókina um sjúkdóma
og dánarmein ís-
lenskra fornmanna að
verða 87 ára gamall
þar sem hann, á
grundvelli umfjöllunar
í fornsögunum, leiðir líkur að ástæð-
um dauðsfalla fornmanna. Síðustu
árin vann hann að enskri þýðingu
bókarinnar sem mun að mestu lokið.
Þau hjón byggðu sumarbústað í
Trostansfirði 1972-3 og eyddu eftir
það stórum hluta sumarsins þar. Sig-
urður á ættir að rekja í Arnarfjörðinn
og hafði sterkar taugar til Vestfjarða.
Trostansfjörður, einn af suðurfjörð-
um Arnarfjarðar, er með fegurstu
stöðum á Vestfjörðum, skógi vaxinn
með ám, fossum og lækjum. Undu
þau hag sínum vel í kyrrðinni en tóku
fagnandi öllum gestum sem litu við í
heimsókn. Þar áttum við þess kost að
vera með þeim og fórum gjarnan í
ferðir um næsta nágrenni og ná-
grannabyggðarlögin í fylgd hans.
Sagði hann okkur þá sögur frá upp-
vaxtarárum sínum, af málefnum,
mönnum og talandi skáldum, starfi
og striti Arnfirðinga, menntun og
menningu upp úr aldamótunum 1900.
Oft tengdi hann menn, sem hann
þekkti eða hafði mætur á, við sögurn-
ar. Hann var hafsjór af fróðleik og
var annt um að koma honum til yngra
fólksins sem og að það bæri virðingu
fyrir landi, menningu og þjóð.
Í síðustu ferð okkar með Sigurði og
Hólmfríði til Trostansfjarðar fyrir 2
árum áttum við fjölskyldan ánægju-
legar stundir með þeim hjónum. Sig-
urður fór með okkur um lóðina, gaf
fyrirmæli um hvað skyldi gera, við-
hald og breytingar bústaðarins og
ræddi um áætlanir sínar um að
stækka bústaðinn þannig að fleiri
gætu verið þar samtímis. Þess á milli
fóru hann og Stefanía um lóðina og
fjarlægðu þann gróður sem Sigurður
vildi ekki að yxi innan girðingar. Ekki
var annað á honum að heyra en hann
ætlaði að vera þarna næstu áratugina
þó háaldraður væri. Nú er hins vegar
langri og viðburðaríkri ævi lokið og
þökkum við Sigurði fyrir vináttuna í
gegnum tíðina. Við hefðum gjarnan
viljað njóta samvista við hann lengur
og kveðjum hann með söknuði.
Þórunn, Finnur og Stefanía.
Sigurður Samúelsson var nær tví-
tugur, þegar Landspítalinn tók til
starfa. Hann gat því fylgst með vexti
og viðgangi sjúkrahússins allan
starfstíma þess hingað til, nærri 80
ár. Um 26 ára skeið gegndi hann leið-
togastöðu á Landspítalanum og var
ásamt Snorra Hallgrímssyni vafa-
laust áhrifamestur starfsbræðra
sinna um þróun sjúkrahússins og
þjónustu þess. Lyflækningadeild
Landspítalans var starfsvettvangur
Sigurðar. Hann tók við stjórn deild-
arinnar árið 1956. Hún var þá fáliðuð
og lítt tækjum búin. Næsta aldar-
fjórðunginn urðu mikil umskipti á
deildinni. Mikið mannval réðst þar til
starfa og munaði ekki minnst um yf-
irlæknana Theódór Skúlason, Snorra
Pál Snorrason, Jón Þorsteinsson og
Hrafnkel Helgason. Þeir voru allir
ósérplægnir og öruggir stjórnendur
og afbragðs læknar.
Stórstígar framfarir urðu í öllum
undirgreinum lyflækninga og má til
dæmis nefna upphaf hjartaþræðinga
undir forystu Árna Kristinssonar,
blóðskilun fyrir atbeina Páls Ás-
mundssonar og speglunartæki á
meltingarvegum, sem Bjarni Þjóð-
leifsson mótaði. En þótt þessir menn
séu sérstaklega nefndir má segja, að
valinn maður hafi verið í hverju rúmi.
Sigurður var mannþekkjari og hon-
um urðu fá eða engin mistök á í vali
samstarfsmanna.
Sigurður fékk ágæta menntun í
Danmörku og doktorsritgerð hans
var merkt framlag til lyflæknisfræð-
innar. Í ritgerðinni vakti hann meðal
annars athygli á, hvað morfíngjöf gat
verið varhugaverð í öndunarbilun.
Hann var mjög fær læknir og sam-
starfsmenn hans höfðu stundum á
orði sérstaka hæfni hans til sjúk-
dómsgreiningar. Á fyrstu starfsárum
sínum þurfti hann að kenna flestallar
undirgreinar lyflæknisfræðinnar,
sem hefði flestum verið ofvaxið. Síð-
ari árin gat hann einbeitt sér frekar
að sérgrein sinni, hjartasjúkdómum.
Rannsóknaráhuga sínum fann Sig-
urður farveg með stofnun og skipu-
lagningu Hjartaverndar, en aðrir
munu verða til að lýsa þeim starfs-
þætti. Forystuhæfni Sigurðar var
ótvíræð. Hann var einbeittur, örugg-
ur og úrræðagóður talsmaður deildar
sinnar og hann var ekkert lamb að
leika sér við, ef hann taldi starfsemi
hennar ógnað eða þróunarmöguleik-
um teflt í tvísýnu. Þá máttu andstæð-
ingarnir biðja fyrir sér.
Segja má ýkjulaust, að Sigurður
Samúelsson hafi hannað og smíðað
flaggskip íslenskrar læknisfræði.
Þórður Harðarson.
Sigurður Samúelsson próf. emer-
itus er látinn.
Sigurður starfaði lengst af sem