Morgunblaðið - 15.05.2009, Side 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. MAÍ 2009
grein fyrir að til þess væri ekki ætlast.
Gunnsteinn var af þeirri kynslóð sem
ólst upp við það viðhorf að vinnan
göfgaði manninn og trygglyndi við
starfið og því sem honum var trúað
fyrir setti hann í forgang. Hann leysti
öll sín verk óaðfinnanlega og ávallt var
hagur viðskiptavinarins í fyrirrúmi
þótt það þýddi lengri vinnudag. Tím-
inn til annarra hugðarefna kæmi síð-
ar. Sá tími kemur ekki og það skarð
sem verður eftir er í samræmi við þá
jákvæðni og velvilja sem einkenndi
alla hans framkomu. Ósérhlífni, dugn-
aður og glaðlyndi eru þau orð sem
eiga best við Gunnstein. Við sjáum á
eftir kærum vinnufélaga og góðum
vini, hans verður sárt saknað.
Ég vil fyrir hönd starfsmanna Öss-
urar hf. þakka Gunnsteini fyrir sam-
ferðina og sendi eiginkonu hans, Guð-
björgu, og fjölskyldu okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Jón Sigurðsson,
forstjóri Össurar hf.
Gunnstein Lárusson var afar við-
kunnanlegur maður. Hann var léttur í
lund og viðmótið hlýtt og glaðlegt.
Ég kynntist Gunnsteini fyrst sem
smá polli þegar hann vann fyrir föður
minn Gísla Ferdinandsson í Álfheim-
unum, en faðir minn rak þar skóverk-
stæði um tíma.
Gunnsteinn átti flottan Studebaker,
ef ég man rétt, og var með brilljantín í
hárinu og í támjóum skóm. Ég man
hvað mér fannst hann mikill töffari.
Ég var hafður hjá föður mínum í
pössun svo ég gerði færri prakkara-
strik á meðan og Gunnsteinn þurfti að
þola þennan óþekka krakka og man
ég eitt sinn er ég hafði gengið algjör-
lega fram af honum að hann tók mig
og rasskellti. Ég var ekki nógu fljótur
að hlaupa. Við hlógum mikið að þessu
síðar.
Gunnsteinn vann mikið starf fyrir
Landssamband skósmiða um áratuga
skeið.
Hann var meðal annars lengi for-
maður prófnefndar og kom skikki á
sveinsprófin og stjórnaði þeim með
miklum myndarskap og veit ég að
önnur fagfélög fengu Gunnstein til að
skipuleggja og stýra sveinsprófum
hjá sér.
Hann var sæmdur gullmerki
Landssambands skósmiða fyrir fram-
lag sitt fyrir sambandið.
Gunnsteinn var mikill fagmaður,
einn af þessum þúsund þjala smiðum.
Allt lék í höndunum á honum og vann
hann sem bæklunarskósmiður síðustu
áratugina með góðum árangri.
Ég veit að Gunnsteinn hefur ekki
verið sáttur við að fara svona fljótt, en
enginn ræður náttstað sínum og
minningin um góðan dreng og frábær-
an félaga og vina mun lengi lifa.
Megir þú fara í guðs friði, vinur.
Ég sendi fjölskyldu Gunnsteins
mínar dýpstu samúðarkveður.
Kolbeinn Gíslason.
Lögmáli heimsins lánast engum að breyta,
lífið og dauðinn stöðuga glímu þreyta.
Óðar en varir kemur þá kallið stríða,
kallið sem háum og lágum er gert að hlýða.
Ævinnar stundir skiptast í ljós og skugga,
skarpköldum rómi kveður hríðin á glugga.
Hraðfleygra stunda góðra megum við
minnast,
mannlífsins gangur reynist að hittast og
kynnast.
Muna skal þann er máttu ei forlögin buga,
manndómur stendur greyptur í okkar huga.
Félagi góður er horfinn til annarra heima,
hann sem að ljósinu ræður megi hann
geyma.
(Jóhannes Benjamínsson.)
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf.)
Farðu á guðs vegum.
Urður og börn.
Nú kveðjum við vin okkar Gunn-
stein Lárusson, skósmíðameistara og
þúsundþjalasmið. Söknuðurinn er sár
okkur sem þekktum hann lengst af
ævinnar. Hann var hjálpsamur og
vakandi nágranni, alla tíð tilbúinn að
veita ráð og hjálp ef með þurfti. Hann
var einstaklega vel vinnandi skósmið-
ur og mjög eftirsóttur sem slíkur. Til
viðbótar hafði hann aðlaðandi nær-
veru, sem varð til þess að Skóstofan
var eins og félagsheimili og ráðgjaf-
arstofa. Allir velkomnir og rætt jafnt
við alla sem þörfnuðust þess. Eitt sinn
kom ég á Skóstofuna. Þar sat þá hátt
settur aðili úr þjóðfélaginu á háa koll-
inum í hrókasamræðum við Gunn-
stein sem að venju vann á fullu. Þá
kemur inn lítil brosandi stúlka og seg-
ir við Gunnstein: Er ekki allt í lagi
hérna? Jú, segir hann og grípur litla
leðurpjötlu, klippir úr henni hjarta og
réttir þeirri litlu. Í þetta setur þú nú
spotta og þá er þetta orðið nisti. Sú
litla þakkaði brosandi fyrir sig og fór.
Hvert okkar fjögurra brosti mest veit
ég ekki, en upp í huga mér skaut
hendingu úr sálminum hans sr. Frið-
riks sem segir: „Þar hverfur munur
hver, þar hver er öðrum jafn.“ Eitt
náði Gunnsteinn aldrei að læra, það
var að gefast upp. Þolinmæðin var
þrotlaus og þá þróuðust hugmyndirn-
ar. Oftar en ekki eru það svona
náungar sem bera uppi nýjungarnar.
Í þeim hópi var Gunnsteinn ásamt röð
af forfeðrum og við taka nú synirnir.
Síðastliðin tíu ár hafði hann hreiðr-
að um sig á sumrin í góðum vinahópi í
Vopnafirði. Þar nutu þau samvista
með fjölskyldum sínum og vinum og
þar safnaðist fjölskyldan saman um
síðastliðna páska. Handtökin hans
komu þar í góðar þarfir eins og alls
staðar.
Gunnsteinn stóð ekki einn í önnum
daganna því konan hans, Guðbjörg
Ólafsdóttir, hefur alla tíð verið sú
sterka á þeirra bæ og þurfti ekki að
nota stóru orðin. Saman hefur hún
ásamt sonum, tengdadætrum og
barnabörnum, hlúð svo vel að Gunn-
steini í veikindum hans að engum
mun gleymast. Allt hjúkrunarfólkið á
stórar þakkir skildar. Við þökkum
fyrir að hafa fengið að búa við vinskap
í nágrenni þessa fólks í fjörutíu ár.
Lára, Páll, Lára og fjölskylda.
Hvernig sem á það er litið á ég erf-
itt með að sætta mig við fráfall vinar
míns, Gunnsteins Lárussonar. Það
var svo margt sem við áttum eftir að
gera, margar ferðir sem við áttum eft-
ir að fara og margt sem átti eftir að
laga og gera við. En svona er lífið og
með algeru miskunnarleysi blasir
raunveruleikinn við.
Gunnsteinn var einstakur félagi og
vinur. Hann var glaðvær, kíminn og
sérstaklega jákvæður. Hann tók öllu
með hógværð og af yfirvegun, jafnt
erfiðleikum sem gleði. Ég minnist
þess ekki að honum hafi fallist hendur
yfir neinu verki og hann var ávallt
reiðubúinn að hjálpa og aðstoða, í
hverju sem var. Hann lét ekki tal um
erfiðleika, samdrátt eða mótlæti
trufla sig heldur hvatti alla til að taka
til hendi enda taldi hann hamingjuna
vera fólgna í því að hafa eitthvað fyrir
stafni. Auðnuleysi og barlómur voru
honum ekki að skapi. Einhvers staðar
stendur: „Menn njóta þeirrar vinnu
lengst sem þeir inna af hendi með
ánægju.“ Þessi orð gætu hafa verið
einkunnarorð Gunnsteins.
Hann var ákaflega skemmtilegur
ferðafélagi, þar sem glaðværð og góð
lund fylgdu í hvert fótmál. Ófáar ferð-
ir fórum við saman þar sem ég fékk að
njóta samveru þeirra feðga Lalla og
Gunnsteins. Við það að láta hugann
reika til baka koma upp minningar úr
þessum ferðum um góðan félaga sem
lét ekki segja sér fyrir verkum heldur
hafði hlutina eins og honum sýndist
og framkvæmdi eftir eigin höfði og
uppskar oft hlátur í góðra vina hópi.
Engu að síður hlustaði hann með at-
hygli á tillögur okkar hinna, tók tillit
til þeirra og miðlaði af þekkingu sinni.
Hann átti auðvelt með að umgang-
ast fólk, tók öllum jafnt og einmitt það
umfram allt annað held ég að hafi gert
hann jafn vinsælan meðal vina og við-
skiptavina, sem voru margir í gegn-
um tíðina. Skóstofan var miðstöð,
einskonar félagsmiðstöð þar sem
vandamál voru leyst hvort sem um
var að ræða hæla á dömuskó, lekan
gúmmíbát, nagla undir vöðluskó eða
bara ráðlegginar um viðgerðir á bens-
índælu í gömlum Benz. Allt gat Gunn-
steinn og oftar en ekki átti hann við-
eigandi varahlut til að senda viðkom-
andi með eftir ráðleggingarnar.
Við sendum fjölskyldu Gunnsteins
okkar innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum góðan guð um að styrkja þau.
Gísli og Karen.
Í dag kveðjum við Gunnsteinn Lár-
usson félaga og vin sem lést eftir
stutta en snarpa baráttu við illvígan
sjúkdóm. Gunnsteinn hafði allt sem
góður maður þarf að hafa til að bera,
hógvær þó ákveðinn, vildi hvers
manns vanda leysa og auk þess
dverghagur. Aldrei hallaði hann orði
á nokkurn mann heldur umgekkst
hann aðra með sömu virðingu og staf-
aði frá honum sjálfum.
Allt lék í höndunum á honum hvort
sem það var skósmíði sem var hans
ævistarf eða viðgerðir á vélum, virki
og eða fólki. Allt var leyst af hendi
fumlaust og ákveðið. Fjölskyldan og
barnabörnin voru honum allt. Við hér
í Álfabyggðinni áttum því láni að
fagna að vera samferðamenn Gunn-
steins og fjölskyldu (Lárusar og Dag-
marar) síðustu árin við veiði og ým-
islegt bras. Þar nutu hæfileikar
Gunnsteins sín til fullnustu þar sem
hann gat veitt á daginn og unnið að
viðgerðum þess á milli, en alltaf þurfti
hann að hafa eitthvað fyrir stafni.
Þegar við Rúna kvöddum þig fyrir
nokkrum dögum fundum við að þú
varst á förum en yfir þér var friður.
Gunnsteinn mætti örlögum sínum
af mikilli yfirvegun og reisn umvafinn
fjölskyldu og ástvinum. Guðbjörgu,
Kjartani og Lárusi og fjölskyldu
sendum við samúðarkveðjur og
kveðjum vin okkar með harm í huga.
Við þökkum honum samfylgd, vináttu
og velgjörðir og óskum honum bless-
unar á ókunnum leiðum.
Þorvaldur Ingvarsson
og fjölskylda.
Á fyrstu dögum sumars kvaddi
kær vinur minn og veiðifélagi þennan
heim.
Við fráfall hans rifjast upp ótal
minningar. Gunnsteinn var einstakur
vinur, heilsteyptur, hjálpsamur, sér-
lega handlaginn og með afbrigðum
skapgóður. Hann bar mikla um-
hyggju fyrir fjölskyldu sinni og vin-
um, og eru þeir ófáir sem notið hafa
aðstoðar hans í gegnum árin.
Ég kynntist Gunnsteini og um leið
syni hans Lárusi, árið 1985, er ég kom
fyrst til þeirra á skóstofuna á Dun-
haganum. Þeir feðgar voru nánast
óaðskiljanlegir vinir og félagar, bæði í
leik og starfi. Það var því mikið gæfu-
spor fyrir mig að kynnast þeim og fá
að njóta félagsskapar þeirra. Gunn-
steinn var einnig sérlega barngóður
og hændust börnin okkar og síðar
barnabörnin strax að honum.
Það voru ótal veiðiferðirnar sem við
fórum í saman, því Gunnsteinn var
veiðimaður af guðs náð og mikið nátt-
úrubarn. Í ferðunum veiddum við allt-
af saman á stöng og gengum undir
viðurnefninu Jägerbræður. Jägerinn
var brjóstbirta okkar í þessum ferð-
um og eru stundirnar sem við áttum
saman við árbakkann mér ógleyman-
legar. Vinnuferðirnar voru einnig
margar sem farnar voru vestur á firði
í húsið mitt, en Gunnsteinn var alltaf
boðinn og búinn til að hjálpa ef með
þurfti.
Fjölskylda hans á laxveiðijörð í
Vopnafirði og þar dvöldum við oft
saman við veiðar og var eiginkona
Gunnsteins, hún Guðbjörg mín,
óþrjótandi í að stjana við okkur. Mik-
ill vinskapur myndaðist einnig milli
eiginkvenna okkar og ferðuðumst við
saman bæði innanlands og utan. Allt-
af var líka notalegt að koma til þeirra
hjóna á Nesið, en þau voru mjög sam-
rýnd og samtaka um allt. Vinskapur
okkar var einstakur og þó að dregið
hafi úr veiðiferðunum hin seinni ár og
við ekki hist eins oft, var vináttan allt-
af söm.
Þótt Gunnsteinn sé nú farinn í sínu
hinstu ferð, þá hugga ég mig við allar
góðu minningarnar sem ég á um minn
kæra vin.
Elsku Guðbjörg mín og fjölskylda,
megi guð styrkja ykkur og styðja í
sorginni. Guð veri með ykkur.
Er við lítum um öxl til ljúfustu daga
liðinnar ævi, þá voru það stundir í
vinahópi sem veittu okkur mesta
gleði.
Guðjón Bergsson.
Í dag verður föður-
amma mín, Helga
Hjartardóttir, borin til
grafar og langar mig
til að minnast hennar.
Síðustu daga hefur hugurinn reikað
og minningarnar af samverustund-
um okkar hafa skotið upp kollinum.
Fyrstu minningarnar um ömmu
Helgu eru af bíltúrum okkar í gljá-
fægðum Chevrolet Malibu Classic.
Fyrir lítinn dreng var sá bíll mikið
undur enda var hann ekki beint
ömmulegur. Síðustu minningarnar
mínar um ömmu og jafnframt þær
kærustu eru samverustundir okkar í
sófanum í Seljahlíð í vetur. Þær voru
ómissandi þáttur í tilveru minni og ef
ég komst ekki í heimsókn reglulega
sökum anna í skóla eða vinnu, þá leið
mér alltaf hálf illa. Best þótti mér að
fá að sitja einn með ömmu og drekka
með henni appelsín og borða súkku-
laðirúsínur, því á slíkum stundum
gátum við amma nefnilega rætt allt á
milli himins og jarðar og hlegið okk-
ur máttlaus. Tíminn flýgur áfram og
hafa samverustundirnar með ömmu
því orðið dýrmætari og mikilvægari
og kveðjufaðmlögin að sama skapi
orðið þéttari og innilegri.
Þegar ég hugsa til baka og minnist
ömmu þá kemur þakklæti fyrst upp í
hugann. Ég er þakklátur fyrir að
hafa fengið að njóta samvista með
henni svo lengi og þar með fengið að
kynnast einstökum mannkostum
hennar. Það er ekki sjálfgefið, sér-
staklega fyrir fólk á mínum aldri, að
hafa notið þeirra forréttinda að eiga
tvær frábærar ömmur sem hafa stutt
mig með ráðum og dáðum. Áhugi
þeirra beggja á námi mínu og starfi
hefur verið mér sérstök hvatning og
fyrir það verð ég ævinlega þakklát-
ur. Það var jafnframt mikil gæfa að
hafa fengið að sjá ömmu Helgu verða
hressari með árunum. En þannig gat
það ekki verið til eilífðar. Fréttirnar
af skyndilegu hjartaáfalli ömmu voru
mér jafn mikil harmtíðindi og frétt-
irnar af bata hennar daginn eftir
voru mér mikil gleðitíðindi. Og þegar
mér bárust þau gleðitíðindi frá föður
mínum var ég strax farinn að velja
fegurstu blómin handa henni í hug-
anum. Þegar ég sleit símtalinu upp-
lifði ég nokkuð sem ég gleymi seint; í
hátölurum yfir mér ómaði forsöngur
karlakórsins í laginu „Leiðin okkar
allra“ með hljómsveitinni Hjálmum.
Ég vissi strax að þetta fallega en
jafnframt sorglega lag táknaði eitt-
hvað sérstakt og hugsaði mikið um
þetta næstu daga. Þrátt fyrir bata-
merkin, þá kom kallið nokkrum dög-
um síðar. Þegar ég kom til þess að
kveðja þig, ljúfan, þá áttum við ein-
stakan kveðjufund. Þú sagðir við mig
af mikilli yfirvegun: „Ekki gráta Óli
minn, þetta er leiðin okkar allra.“
Þar með áttaði ég mig á skilaboð-
unum að ofan. Það þýddi lítið fyrir
mig að andmæla speki þinni og í raun
var erfitt að koma upp nokkru orði á
slíkri stundu. En ég gat að minnsta
Helga Hjartardóttir
✝ Helga Hjartar-dóttir fæddist á
Akranesi 7. febrúar
1925. Hún lést á
Landspítalanum í
Reykjavík 27. apríl
síðastliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Bústaðakirkju 12.
maí.
kosti sagt þér hversu
ofboðslega vænt mér
þykir um þig. Og mikið
er ég glaður að hafa
fengið tækifæri til
þess að halda í hönd
þína áður en þú hélst
inn í draumahöllina.
Þessa minningu mun
ég geyma í hjarta mér
ásamt öllum hinum
björtu og fallegu
minningunum um þig.
Elsku amma, hjart-
ans þakkir fyrir allt
það örlæti og allan
þann kærleik sem þú hefur veitt mér
á lífsins leið.
Ólafur Hvanndal.
Elsku amma.
Það eru margar minningar sem
koma upp þegar ég hugsa til baka.
Ein af mínum fyrstu minningum er
þegar ég var á leikskólaaldri og bjó í
blokkinni á móti þér. Mér fannst
gaman að geta hlaupið til þín af leik-
vellinum og fengið eitthvað gott og
bauð stundum vinkonum mínum
með. Mér fannst svo skemmtilegt og
sérstakt dótið þitt, svo ólíkt öðrum
leikföngum, en það var fullur kassi af
saumakeflum sem við notuðum til að
byggja stóra kastala og virki eða fór-
um í keilu. Langi gangurinn í íbúð-
inni kom sér vel í það. Eða við gátum
farið í boltaleik niðri í leikherbergi.
Ég man svo vel eftir því þegar við
fengum að gista hjá þér. Þú sagðir
með okkur systkinunum bænirnar
fyrir svefninn og svo léstu ljósið í
loftinu snúast þannig að það lýsti
eins og það væru stjörnur sem svifu
um herbergið, mjög notalegt. Og
alltaf fékk maður eitthvað gott að
borða hjá þér. Oft voru nýbakaðar
vöfflur í boði, nú eða frá deginum áð-
ur sem hægt var að rista og setja
smjör og ost á þær. Þú bauðst manni
líka alltaf „mola“ og réttir fram
nammiskál, yfirleitt með beiskum
brjóstsykri og suðusúkkulaðimolum.
Það væsti nú ekki um mann hér á ár-
um áður þegar sjónin þín var betri,
við fengum ullarsokka og vettlinga
alveg á færibandi og nota ég það enn
í dag, og eina vettlingana nánast dag-
lega. Sumt af því fór svo á hand-
verkssýninguna sem þið í Seljahlíð
hélduð. Það var mjög gaman að
skoða það.
Þú varst mikill dýravinur og Líf
heitin fékk auðvitað að njóta þess,
fékk klapp og harðfisk þegar þú
komst eða við komum til þín. Það var
líka alltaf gaman að bjóða Huga til
þín, þú snérist í kringum hann með
vatn, harðfisk og kex til að hann
fengi nú líka nóg að borða, eins og við
hin. Svo tíndir þú á borð fyrir okkur
hinar ýmsu kræsingar: brauð, kex,
kökur, kaffi, gos og nammi að sjálf-
sögðu.
Ég er mjög þakklát fyrir alla
munina sem þú hefur gefið mér eftir
að ég byrjaði að búa. Ég hef alltaf
haldið upp á þá og met þá mikils,
gamlir og fallegir munir frá þér sem
minna mig á þig á hverjum degi. Þú
veiktist mjög snögglega núna um
daginn en ég er þakklát fyrir að hafa
geta kvatt þig síðustu dagana þína á
spítalanum og geymi í hjartanu mínu
orðin sem þú kvaddir mig með.
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Íris Hlín Bjarnadóttir.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda efni
til Morgunblaðsins – þá birtist val-
kosturinn Minningargreinar ásamt
frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út. Greinar, sem berast eftir að út-
för hefur farið fram, eftir tiltekinn
skilafrests eða ef útförin hefur ver-
ið gerð í kyrrþey, eru birtar á vefn-
um, www.mbl.is/minningar. Æviá-
grip með þeim greinum verður birt
í blaðinu og vísað í greinar á vefn-
um.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Engin lengd-
armörk eru á greinum sem birtast
á vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU,
5-15 línur. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Minningargreinar