Morgunblaðið - 07.07.2009, Qupperneq 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. JÚLÍ 2009
✝ Jón Sveinssonfæddist á Hóli í
Bakkagerði á Borg-
arfirði eystra 10.
október 1933. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimili HSSA á
Hornafirði 28. júní
sl. Foreldrar hans
voru Sveinn Guð-
mundsson bóndi á
Hóli og Ragnhildur
Jónsdóttir húsfreyja.
Eftirlifandi systkini
Jóns eru Þórhalla,
Bjarni, Árni Björg-
vin, Ásdís, Sveinhildur og Guð-
mundur.
Jón kvæntist 10. september
1956 Sigríði Helgu Axelsdóttir
húsfreyju, f. á Látrum á Látra-
strönd 8. júlí 1934. Börn þeirra
eru: 1) Ragnhildur, gift Grétari
Vilbergssyni, dætur þeirra Embla
Sigríður og Mist. 2) Axel, í sam-
búð með Fanneyju Þórhalls-
dóttur, börn þeirra Þórhallur, í
sambúð með Vigdísi Líndal, Sig-
ríði Helgu og Jón Frey. Axel á
dótturina Kristínu. 3) Sveinbjörg,
gift Ómari Frans Franssyni, dæt-
ur þeirra eru Hildur Ýr, í sambúð
með Hlyni Pálmasyni, dóttir
þeirra Ída Mekkín
og Sóley Ágústa.
Jón lauk barna-
skólanámi og sjó
stundaði alla tíð síð-
an. Fyrstu árin var
hann trillusjómaður
á Borgarfirði, 16
ára fór hann að
heiman á vertíð,
fyrst til Vest-
mannaeyja og síðan
til Sandgerðis. Jón
kynntist Sigríði
Helgu konu sinni á
Borgarfirði þar sem
þau giftust og áttu sitt fyrsta
barn. Árið 1956 fluttust þau til
Hafnar í Hornafirði þar sem þau
hafa búið alla tíð síðan. Á Höfn
stundaði hann sjóinn og átti og
rak um tíma í samvinnu við tvo
félaga sína útgerðina Silfurnes
sem gerði út mb. Gissur hvíta SF.
55. Síðustu starfsárin var Jón
trillukarl. Hann gegndi í gegnum
tíðina fjölmörgum trúnaðar-
störfum fyrir sjómenn og útgerð-
armenn.
Útför Jóns verður gerð frá
Hafnarkirkju á Hornafirði í dag,
7. júlí og hefst athöfnin kl. 14.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku pabbi minn.
Mig langar að skrifa til þín
nokkrar línur nú þegar þú hefur
nú loksins fengið að kveðja þennan
heim eftir langan og erfiðan að-
draganda. Við þessi tímamót rifj-
ast upp fyrir mér margar góðar
minningar. Efst um hugann flögra
minningar um glettni þína, hlýju
og lífsgleði og um ýmislegt sem þú
brallaðir og við brölluðum saman.
Nú á tímum kreppu sem orsökuð
var af græðgi mannskepnunnar
minnist ég þeirrar áherslu sem þú
og mamma lögðuð alltaf á að vinna
fyrir hlutunum áður en þeir voru
keyptir. Í því samhengi minnist ég
hvernig þú vannst eins og ber-
serkur alla þína starfsævi á meðan
heilsan leyfði og kannski aðeins
lengur. Ég man þegar við systk-
inin vorum lítil og þú svafst á und-
arlegustu tímum sólarhringsins til
að hlaða líkamann áður en þú fær-
ir aftur á sjóinn eða að beita, þá
var okkur uppálagt að vera í þagn-
arbindindi og læðast á tánum til
að vekja þig ekki. Ég man líka eft-
ir gáskanum sem alltaf var grunnt
á. Þú kenndir okkur að hafa gam-
an af lífinu, fljúgast á og varst eini
pabbinn í innbænum sem nenntir
að koma og leika þér með okkur
krakkahópnum, í slagbolta og fall-
in spýtan. Ég man líka þegar þú
komst úr siglingunum fyrir jólin
frá Hull og Grimsby hlaðinn gjöf-
um og stórum staukum af „makk-
intos“ sem mamma límdi kirfilega
aftur svo við kláruðum ekki upp úr
þeim fyrir jól. Þú varst fyrirmynd-
in mín enda var ég strákastelpa
langt fram eftir aldri eða þangað
til þú reyndir að gera mér það
ljóst að það væri sumt sem hæfði
ekki stelpum. Þá varð ég alveg
rugluð um tíma, þar sem þú hafðir
alltaf sagt mér að ég væri kjark-
aðri og betri í áflogum en margur
strákurinn og ekkert síðri en þeir
í að smíða fleka.
Allt er breytingum undirorpið
og nú horfi ég á eftir þér hverfa út
úr lífi okkar. Þar sem þú ert búinn
að vera svo lengi á leiðinni burt er
sorgin einnig blandin létti og gleði,
ekki síst fyrir þína hönd fyrir að fá
loks hvíldina. Ég veit að þú siglir
nú um himinhöfin glaðbeittur og
hress. Elsku pabbi minn, ég kveð
þig, þakka fyrir samveruna og all-
ar góðu minningarnar sem ég ylja
mér við þegar söknuðurinn sækir
að. Þín
Ragnhildur.
Pabbi minn, innilega þakka ég
þér samfylgdina og kveð þig af
virðingu. Ég þakka fyrir að þú
varst bæði frábær pabbi og afi.
Minningarnar um glaða daga og
uppátæki streyma fram og ylja
okkur nú sem eftir sitjum. Mikið
vorum við búin að spila ólsen ólsen
upp á 100 kr og stundum komst ég
í bíó fyrir ágóðann og slapp svo
sjálf við að borga með því að gráta
fögrum tárum ef minnst var á tap.
Við spiluðum líka kasínu og
Hornafjarðarmanna sem þú taldir
þig sjálfkjörinn heimsmeistara í.
Síðar tókstu svo til við að spila við
barnabörnin hvert á fætur öðru,
þjóf og veiðimann. Alla tíð stóð
ekki á því að þú keyrðir þau út um
allan bæ eftir þörfum og um hver
áramót fékk hvert um sig heilan
fjölskyldupakka af flugeldum sem
þú hafðir svo manna mesta
ánægju af að skjóta upp og sum-
um niður í kjallara sem tíðkast
sennilega ekki víða. Alltaf áttir þú
nammi og pening handa þeim,
níska var ekki til í þínum huga.
Því miður dró svo ský fyrir sólu og
þú varðst fyrir áföllum er leiddu
til varanlegs heilsuleysis og þar
sem þú varst maður sem yfirleitt
var ráðandi og hrókur alls fagn-
aðar hvar sem þú komst var með
ólíkindum af hversu miklu æðru-
leysi og jákvæðni þú fórst í gegn-
um þau ár. Þú gerðir eins vel og
þú gast hverju sinni, fyrst með
gönguferðum í kringum Óslands-
tjörnina og þá ævinlega með við-
komu á hafnarvoginni að spjalla
við þá frábæru menn er þar sátu.
Síðar ökuferðir með einhverju
okkar á bryggjuna eða inn í sveit
að njóta þess sem fyrir augu bar
og að síðustu frá hjúkrunarheim-
ilinu yfir að heimili ykkar mömmu
í kaffibolla og pönnukökur. Alla tíð
stóð mamma eins og klettur við
hlið þér, sú góða kona. Þessi tími
var bæði sár og hlýr, erfitt var að
sjá heilsu þinni hraka en einnig
var margt ánægjulegt í samveru-
stundum okkar.
Ljúfar eru minningarnar um
það er við gengum í kringum Ós-
landstjörnina og ákváðum að ef
einhver færi fram úr okkur segð-
um við bara að við værum á öðrum
hring, nutum þess að horfa á æð-
arkollur og endur á firðinum með
ungahópa á eftir sér, horfðum á
bátana koma inn ósinn og elduðum
okkur lærisneiðar í raspi með ný-
uppteknum kartöflum. Vænst þótti
mér um þegar ég kom til þín og þú
sagðir: Ertu nú komin, Sveinbjörg
mín.
Bless, pabbi minn. Þín
Sveinbjörg, Ómar, Hildur
Ýr og Sóley Ágústa.
Elsku afi minn.
Að hugsa það að þú sért farinn
frá okkur, er bæði mikil sorg og
smá léttir. Léttir yfir því að þú
fékkst að fara á miklu betri stað
en þú varst á og léttir yfir því að
þú fékkst loksins að sleppa úr lík-
amanum þínum og svífa á braut og
verða hraustur og hress maður
eins og þú varst alltaf. Þegar mað-
ur kom í heimsókn til ykkar á
Fiskhólinn eftir skóla til að bíða
eftir að fótbolta- eða fimleikaæf-
ingin byrjaði var alltaf tekið á
móti manni með opnum örmum.
Maður fékk ristað brauð eða skyr
og rjóma og annað hvort fór mað-
ur inn að horfa á Tomma og Jenna
með þér eða þú settist niður með
manni og fórst að spila Ólsen Ól-
sen eða Veiðimann á meðan amma
sat í stólnum sínum og prjónaði.
Þú varst svo hress og skemmti-
legur maður, alltaf tilbúinn að
gefa manni pening fyrir nammi
eða ís. Síðan labbaðirðu svo oft
Óslandshringinn með manni og
þegar kríurnar stungu sér niður á
okkur þá tókstu stafinn þinn og
sveiflaðir honum í loftið á móti krí-
unum og blótaðir þeim í sand og
ösku. Þú varst uppáhalds afi minn
og ég gleymi þér aldrei. Ég get
alltaf glaðst þegar ég hugsa um
skemmtilegu minningarnar því
þær eru svo margar. Ég mun
sakna þín sárt.
Þín
Mist.
Ég var svo heppin að fá að búa
fyrstu sex ár ævi minnar á neðri
hæðinni hjá ömmu og afa á Fisk-
hól. Ég átti það stundum til að
vera óþæg en það þýddi lítið fyrir
foreldra mína að skamma mig því
um leið og þau byrjuðu var ég rok-
in upp til afa og þá sagði hann allt-
af „Eru allir vondir við þig ræfill-
inn, komdu við skulum fá okkur
nammi.“ Svona var hann afi, alltaf
svo endalaust góður við okkur
krakkana. Við munum sjálfsagt öll
eftir fjörugum bílferðum á pall-
inum á pikka gamla, trylltum che-
erios- og kornflex-dönsum, kín-
verja-sprengingum í kjallaranum
og notalegum stundum í rauða
hægindastólnum þar sem við
horfðum með afa á Gosa eða
Tomma og Jenna-spólu, allt að
þrisvar sama daginn. Afi var líka
svo hlýr og góður. Ég man hvað
hann var alltaf stoltur af okkur
krökkunum þegar við höfðum
staðið okkur vel í íþróttum. Ef ég
komst á verðlaunapall í innanbæj-
armóti þá hlakkaði ég alltaf sér-
staklega til að segja afa frá því,
eftir lofræðuna frá honum leið mér
eins og íþróttastjörnu á heims-
mælikvarða. Þau voru líka ófá spil-
in sem hann spilaði við okkur og
það var sko eins gott að spila al-
mennilega því afi gaf okkur barna-
börnunum ekkert eftir og svindl-
arar fengu orð í eyra frá afa
gamla. Ég veit að við krakkarnir
eigum eftir að sakna hans mikið.
Ég vildi óska að hann hefði getað
verið lengur hjá okkur eins hress
og hann var áður en hann veiktist.
Ég er samt fegin að hann fékk að
fara í friði og ró og þakklát fyrir
góðu og glöðu minningarnar sem
hann skildi eftir sig. Ég trúi því að
nú sé hann kominn á annan og
betri stað þar sem mikið af góðu
fólki tekur vel á móti skemmti-
lega, stríðna og hjartahlýja afa
mínum
Gráti því hér enginn
göfugan föður,
harmi því hér enginn
höfðingja liðinn.
Fagur var hans lífsdagur,
en fegri er upp runninn
dýrðardagur hans
hjá drottni lifanda.
(Jónas Hallgrímsson.)
Hildur Ýr.
Elsku afi minn. Eins sár og sú
tilfinning er, að vita að þú sért far-
inn þá get ég ekki annað en brosað
þegar ég hugsa um þig og tímana
okkar allra saman á Fiskhólnum.
Ég er ekki í nokkrum vafa um að
skemmtilegri og fjörugri afa er
ekki hægt að finna og mér finnst
ég svo heppinn að hafa átt akkúrat
þig sem afa. Það koma upp svo
margar góðar minningar um þig
þegar ég hugsa til baka. Ég mun
seint gleyma cheerios- og korn-
flex-söngnum og dansinum sem þú
bjóst til handa okkur barnabörn-
unum og sveiflaðist um með okkur
í fanginu. Dúkkunni sem við áttum
saman, ég og þú og við skýrðum
hana Tondeleió í höfuðið á konunni
í laginu sem þú kunnir. Eða
hversu gaman var að horfa með
þér á teiknimyndir því þú hafðir
jafnvel meira gaman af þeim en
við barnabörnin. Með þér leið mér
oftast ekki eins og ég væri barn og
þú fullorðinn, sem sýnir hversu
einstaklega góður afi þú varst.
Elsku Jón afi, ég kveð þig með
svo miklum söknuði og ég mun
minnast þín í hjarta mínu, alla
mína ævi. Þitt barnabarn
Embla.
Þegar við fluttum til Horna-
fjarðar um miðjan sjöunda áratug-
inn hafði væntanlegur húsbóndi
okkar – Ásgrímur Halldórsson,
kaupfélagsstjóri – útvegað okkur
húsnæði í risíbúð í húsi sem þá var
nefnt Sólstaðir, en nú hefur götu-
heitið Fiskhóll 3 á Höfn.
Ásgrímur kynnti okkur eigend-
ur hússins, sem bjuggu á neðri
hæðinni, með þeim orðum, að hann
Jón væri nú frændi sinn, en hún
Sigríður væri afbragðs kona. Þeg-
ar við fluttum inn voru íbúar á
neðri hæðinni ekki heima. Jón var
á síldveiðum fyrir norðan eða
austan land, en Sigríður og börnin
voru í heimsókn hjá ættingjum í
öðrum landshluta.
Skömmu síðar komu Sigríður og
börnin heim, en Jóni kynntumst
við ekki fyrr en að loknum síld-
veiðum um haustið. Skemmst er
frá því að segja, að á þeim tíma
sem við áttum heima í litlu ris-
íbúðinni á Fiskhól tókust góð
kynni og vinátta með okkur og
fjölskyldunni á neðri hæðinni. Vin-
átta sem enst hefur alla tíð síðan
og aldrei borið skugga á.
Við komust fljótlega að því, að
Jón var harðduglegur sjómaður.
Fylginn sér og vel látinn af öllum
sem honum kynntust. Hann gat
verið stríðinn og uppátækjasamur.
Sumir mundu segja að stundum
hafi hann verið talsvert galgopa-
legur, en undir niðri réð þó ávallt
skynsemi og rökhyggja sem óhætt
var að treysta á í hvívetna.
Snemma á áttunda áratugnum
keypti Jón ásamt þremur öðrum
vélbátinn Gissur hvíta SF-55 og
gerðu þeir félagar hann út í rösk-
an áratug. Í starfi sínu, sem út-
gerðarmaður var Jón fljótlega
kjörinn formaður Útvegsmanna-
félags Hornafjarðar og gegndi
hann því um nokkurt árabil ásamt
fleiri trúnaðarstörfum sem honum
voru falin.
Við minnumst með ánægju
margra sameiginlegra gleðistunda
með þeim Jóni og Siggu. Hvort
heldur var á þorrablótum, ára-
mótadansleikjum, sumarferðalög-
um í Landmannalaugar og Þjórs-
árdal eða góðra stunda á heimili
þeirra.
Nú er Jón lagður af stað í ferð-
ina sem okkur öllum er fyrirhug-
uð. Ef til vill hvíldinni feginn, eftir
veikindi sem lamað hafa krafta
hans og þrek í allt of mörg ár.
Við minnumst kynna við hann
með þakklæti og sendum Siggu,
Ragnhildi, Axel og Sveinbjörgu og
þeirra fjölskyldum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Heiðrún og Hermann.
Jón Sveinsson
Þriðjudaginn 23.
júní 2009 hringdi
síminn.
„Hlédís frænka þín
er látin, hún dó í
nótt,“ sagði röddin í símanum.
Þetta var eins og högg í andlitið.
Hlédís var miklu meira en frænka
okkar, hún var eins og systir okk-
ar. Allar minningarnar um elsku
Hlédísi okkar streymdu um hug-
ann og stingur fór um hjartað.
Þetta var svo óraunverulegt, svo
sorglegt, svo mikið tap. Við ólumst
upp saman, lentum í óteljandi æv-
intýrum, trúðum hvert öðru fyrir
leyndarmálum, vorum alltaf bestu
vinir og vissum af hugsunum,
draumum og áætlunum hvert ann-
ars.
Hlédís var mikil keppnismann-
eskja í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. Hún elskaði lífið og það
var alltaf gaman að vera með Hlé-
dísi og lenda í ævintýrum með
henni. Hún sló aldrei hendinni á
móti gríni og gleði og naut hvers
dags á jákvæðan hátt.
Hlédís Gunnarsdóttir
✝ Hlédís Gunn-arsdóttir fæddist í
Reykjavík 22. ágúst
1967. Hún varð bráð-
kvödd á heimili sínu á
Akureyri 23. júní
2009 og fór útför
hennar fram frá
Garðskirkju í Keldu-
hverfi 2. júlí.
Æskuvorin í
Kelduhverfi eru okk-
ur sérstaklega minn-
isstæð. Við stóðum
saman vaktina um
sauðburðinn í Höfða-
brekku og vorum
alltaf að finna upp á
einhverju skemmti-
legu sem var misvin-
sælt hjá fullorðna
fólkinu. Að búa til
hús í heyinu í hlöð-
unni eða busla í
brunnunum um miðja
nótt þótti okkur eðli-
legt og sjálfsagt.
Öll árin sem við unnum saman,
hvort sem var í sláturhúsinu eða
rækjuvinnslunni, reyndum við allt-
af að skemmta okkur. Hlédís
mætti yfirleitt manna fyrst á
morgnana og fór síðust heim á
kvöldin, hún var þekkt fyrir mikla
samviskusemi og sem góður
starfskraftur. Við vorum alltaf
mjög stolt af frænku okkar. Fal-
leg, frambærileg og dugleg stelpa.
Skemmtileg og besti vinur sem
hægt er að eignast.
Það rifjast upp margar góðar
minningar frá unglingsárunum
þegar við sóttum böllin stíft og
nutum lífins. Það kom fyrir að við
þurftum að ýta burtu drengjum
með blik í auga sem vildu eiga
stund með frænku okkar en sem
við töldum ekki vera nógu góða
fyrir hana. Við stálumst til að
reykja á þessum árum og áttum
margar skemmtilegar stundir við
þá iðju í grunnskólanum á Kópa-
skeri sem þá var í byggingu og
þær minningar lifa. Þar sem við
sátum í turninum með útsýni yfir
Kópasker og nágrenni og ræddum
lífið og framtíðina, reyktum rauð-
an Winston og drukkum kók.
Eins og gengur í lífinu voru
samskiptin á fullorðinsárum ekki
eins mikil og í uppvextinum en við
fylgdumst vel hvert með öðru og
það var alltaf gaman þegar við
hittumst. Okkar síðustu stundir
saman voru í fyrra á ættarmóti
þar sem Hlédís var að vanda síð-
ust í háttinn og skemmti sér með
ættingjum sínum til kl. 7 að
morgni. Þarna var Hlédís eins við
þekktum hana best, syngjandi með
kók og sígó og naut lífsins í botn.
Með öllum góðu minningunum
kveðjum við hér frænku okkar og
góðan vin. Minningarnar fylgja
okkur þar til við sameinumst öll í
lok dagsins hjá þeim sem öllu ræð-
ur.
Elsku besta Hlédís, þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar. Þakka
þér fyrir hvað þú varst góður vin-
ur og góð manneskja. Við munum
sakna þín mjög mikið og þú verður
ávallt í huga okkar.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til Elvars, Diddu, Ómars,
Árna Grétars og fjölskyldna
þeirra. Megi guð styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ari Þór Jónsson, Kristín Huld
Gunnlaugsdóttir og Indriði
Þröstur Gunnlaugsson.