Morgunblaðið - 27.07.2009, Blaðsíða 19

Fanney átti að baki langt líf sem
færði henni bæði gleði og sorg en
hún spilaði vel úr því og var farsæl í
hverju sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Fanney var falleg og fremur há-
vaxin og alltaf vel til höfð. Hún var
líka fluggreind og skemmtileg.
Fanney fylgdist vel með þjóðmálum
og hafði sterkar skoðanir án þess þó
að troða þeim upp á aðra. Oft kom
hún með svo hnyttnar athugasemd-
ir um menn og málefni að nærstadd-
ir veltust um af hlátri. Hún var
minnug á gamla tíð og hélt á lofti
skondnum sögum og orðatiltækjum.
Ég minnist góðra stunda með
Fanneyju, hún hafði þægilega nær-
veru og skipaði stóran sess í lífi fjöl-
skyldunnar. Blessuð sé minning
hennar.
Ég minnist, þakka allt og óska þér
um eilífð góðs er héðan burt þú fer.
Far vel, far vel þig vorsins dísir geymi
og vaki blessun yfir þínum heimi.
(Hulda.)
Ragnhildur Karlsdóttir.
Fanney frænka var glæsilegasta
konan í bænum. Hún bar sig eins og
þjóðhöfðingi, var alltaf óaðfinnan-
lega til höfð og með fallega hatta
sem hún bar líkt og kórónu. Hún
hafði djúpan og hlýjan málróm og
hárbeittan húmor. Í veikindunum
undir lokin gerði hún grín að sjálfri
sér eins og áður, þótt staða mála
væri slík að fáum væri hlátur í hug.
Okkur systrum þótti mikið varið í
að hitta Fanneyju í gegnum árin, og
veislum var lyft á hærra plan þegar
hún var þar. Hún var einstaklega
orðheppin og skemmtileg og var
mikið hlegið í hennar návist. Eitt
sinn sagði hún að allt væri svo „kúl“
nú til dags, en viðurkenndi svo að
hún hefði ekki hugmynd um hvað
það orð þýddi! En hún var kúl. Hún
var líka einstaklega góð kona, heil
og vinsæl. Hún þurfti engin hjálp-
artæki á við sælgætisdreifingu eða
pönnukökusteikingar.
Það er sjónarsviptir að Fanneyju,
sem við kveðjum nú en höldum góð-
um og skemmtilegum minningum
um kúl konu sem fegraði og bætti
allt í kringum sig og setti svip sinn á
líf allra sem hana þekktu.
Brynhildur, Inga Hanna og
Gunnlaug Guðmundsdætur.
Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. JÚLÍ 2009
hans segja: „Bless – þetta er Dúi.
Hvernig hafið þið það í „Suðurríkj-
unum“. Áttu ekki einhvern góðan
brandara?“ Og svo var hlegið beggja
vegna hafsins.
Dúi var svo mikið meira en frændi.
Stundum hef ég hugsað að í raun
vorum við systurnar bara nokkuð
heppnar að hafa ekki feður okkar hjá
okkur í uppvextinum, því í staðinn
fengum við tvo yndislega móður-
bræður sem segja má að hafi gengið
okkur í föðurstað og urðu „afar“
barnanna okkar. Fáum við það seint
fullþakkað.
Hjálpsemi einkenndi Dúa líka,
alltaf var hann boðinn og búinn til
þess að aðstoða. Hvort sem það var
stórt eða smátt.
Minnisstætt er þegar hann sá til
þess, á Willy’s-jeppanum sínum, að
ég kæmist heilu og höldnu í blindbyl
og ófærð um Reykjanesbrautina til
að geta fætt frumburð minn og nafna
hans. Oft var hlegið að þessari ferð,
því þegar loks var komið inn á Fæð-
ingarheimilið var hann svo snjóugur
upp fyrir haus að helst minnti hann á
snjókarl og þá spurði ljósmóðirin:
„Ert þú faðirinn?“ Þetta fannst Dúa
fyndið.
En umfram allt var Dúi vinur og
mikið góðmenni. Skemmtilegur eðal-
jaxl.
Hans er sárt saknað en um leið
gleðjumst við yfir lífi hans og að hafa
fengið að vera samferða þessum öð-
lingi.
Blessuð sé minning hans.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Hulda Karen og fjölskylda
Vestmannaeyjum.
✝ Fífa GuðmundaÓlafsdóttir fædd-
ist í Vestmannaeyjum
16. nóvember 1925.
Hún lést á dval-
arheimilinu Grund
20. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Guð-
mundsson, f. 2.7.
1892, d. 8.10. 1953,
og Siggerður Þor-
valdsdóttir, f. 10.12.
1891, d. 17.3. 1929.
Systkini Fífu voru
Oddur, f. 4.1. 1920, d.
15.6. 2009. Þorvaldur, f. 5.6. 1921,
d. 27.2. 2009. Sigurður, f. 14.4.
1923, d. 27.10. 1992, og Guðríður, f.
15.7. 1927, d. 20.5. 1931. Móðir
Fífu, Siggerður, lést þegar hún var
á fjórða ári. Öll systkini hennar
voru þá send í fóstur og varð hún
ein eftir hjá föður sínum. Þau
um skeið skraddaranám hjá Stol-
zenwald skraddarameistara og
vann sem skraddari um skeið. Hún
stundaði ýmis önnur störf frá
barnsaldri, s.s. kaupakonustörf og
við fiskvinnslu. Eins og gekk helg-
aði hún sig eiginmanni og börnum.
Hún var heimavinnandi húsmóðir
lengst af. Þegar hún varð ekkja
leyfði heilsan ekki að hún sneri út
á vinnumarkaðinn og hélt hún syni
sínum heimili meðan kraftar henn-
ar entust.
Fífa og Helgi hófu búskap sinn í
Jónsborg í Vestmannaeyjum.
Fluttu fljótlega á Baugsveg 19 í
Reykjavík, síðan á Hrísateig 19, þá
í Sörlaskjól 88 og loks á Haðarstíg
8. Þar bjuggu þau er Helgi lést.
Eftir andlát Helga fluttu Fífa og
Ólafur, sonur hennar, á Hjarð-
arhaga 46. Loks bjó Fífa á dval-
arheimilinu Grund við Hringbraut
síðustu æviárin.
Fífa verður jarðsungin frá Foss-
vogskirkju í dag, mánudaginn 27.
júlí, kl. 15.
Meira: mbl.is/minningar
systkinin hittust þó
reglulega og héldu
alla tíð góðu sam-
bandi sín á milli.
Hinn 22.7. 1944
giftist Fífa Helga Sig-
urfinni Guðmunds-
syni, f. 7.4. 1919, d.
6.3. 1975. Eignuðust
þau 2 börn. 1) Ólaf
Siggeir, f. 17.3. 1947.
2) Ásdísi, f. 30.6.
1956, hún er gift
Gunnari O. Rósars-
syni. Þau eiga 3 börn.
Sigrúnu Huld, f.
18.11. 1983, Hildi Örnu, f. 4.12.
1988, og Bryndísi Snæfríði, f.
16.12. 1992. Fífa átti 1 barna-
barnabarn Tómas Ían Brendansson
f. 15.7. 2006.
Fífa lauk barnaskóla 1939 og
gagnfræðaskóla 1941 í Vest-
mannaeyjum. Síðar stundaði hún
Elsku mamma. Það er svo ótrú-
lega sárt að kveðja þig, en þinn tími
var kominn, þú fórst með sæmd. Þú
varst sannkölluð baráttukona. Mjög
oft háðirðu baráttu upp á líf og
dauða. Enda segir elsta dóttir mín,
hún amma er eins og köttur með níu
líf og þá sagðir þú brosandi: „Eruð
þið að líkja mér við kött?“
Líf þitt var eins og kaflaskipt bók.
Þú varst aðeins þriggja ára þegar
móðir þín dó frá fimm börnum, þau
fóru í fóstur, hvert til sinna fóstur-
foreldra. Þú næstyngst og varðst ein
eftir hjá föður þínum. Það var erfitt
að vera einstæður faðir og því fékk
hann sér ráðskonur, misgóðar, en
síðan eignaðist þú góða stjúpmóður
en því miður urðu það aðeins fáein ár
því hún lést eftir aðgerð í Reykjavík.
Síðar eignast þú aðra stjúpmóður,
með henni fylgdi stjúpbróðir sem
varð þér afar kær.
Í barnaskóla varst þú ein af bestu
nemendunum. Þig dreymdi um að
fara í framhaldskóla og mennta þig
en á þessum tíma var ekki skilningur
fyrir því og því fórst þú að læra að
verða skraddari hjá þýskum manni,
Stoltzenwald. Þér gekk vel en því
miður þurftirðu að hætta því stjúp-
móðir þín fékk alvarlegt heilablóð-
fall. Það þótti sjálfsagt að þú hættir
námi og annaðist hana. Þér sárnaði
að drengirnir fengu að halda áfram í
námi en þú, stúlkan, varst sett í
umönnunarstörf. Það er líklega þess
vegna sem þú hefur alltaf sagt að
konur eigi að mennta sig því mennt-
un fylgi máttur og sjálfstæði.
Þegar dóttir mín tilkynnti að hún
ætlaði að byrja að drekka áfengi
fékk ég að sjálfsögðu áhyggjur en úr
því varð ekki að sinni því kærastinn
vildi ekki að hún byrjaði að drekka.
Þá varst það þú, mamma mín, sem
sagðir við hana (kona sem ekki var
hrifin af áfengi) „Þú skalt ekki láta
karlmann ráða því hvenær þú byrjar
að drekka, þú skalt ákveða það
sjálf!“
Reyndar sé ég að þið pabbi hafið
verið miklir jafnréttissinnar og á
undan ykkar samtíð. Þið voruð svo
samtaka í uppeldi mínu.
Þegar ég var á fyrsta ári í Háskóla
Íslands að læra hjúkrunarfræði
eignaðist ég mitt fyrsta barn. Þá
vildir þú allt fyrir mig gera til að ég
gæti haldið áfram í námi. Þú pass-
aðir stúlkuna mína mikið. Síðar eign-
aðist ég tvær stúlkur til viðbótar sem
þú sinntir einnig en nú vorum við
orðnar nágrannar, þú á Hjarðarhag-
anum og við á Tómasarhaganum. Því
fannst stúlkunum mínum gott að
koma við hjá ömmu til að fá eitthvað
að borða eða hjálp við heimanámið.
Þú sagðir svo oft að þú nytir þess svo
vel að vera amma enda elskuðu
stúlkurnar mínar þrjár þig mikið.
Það var okkar allra hagur þegar þú
ferðaðist með okkur til útlanda. Þá
passaðir þú þær gjarnan í hádegis-
lúrnum og stundum á kvöldin. Þá
gátum við hjónin átt okkar gæða-
stundir. Ferðalögin með Óla bróður
innanlands og með okkur erlendis
voru þitt aðalumræðuefni síðustu ár-
in þegar heilsan fór að bila. Ekki má
gleyma að minnast á dótturdóttur-
son þinn Tómas Ían sem var þér
mikill gleðigjafi.
Elsku mamma mín, takk fyrir allt.
Þú gafst mér svo mikið og gerðir svo
mikið fyrir mig.
Nú sé ég fyrir mér ykkur pabba
saman á ný.
Ástarkveðjur.
Þín dóttir,
Ásdís.
Mér eru enn minnisstæð fyrstu
kynni okkar Fífu. Fyrstu kynni eru
jafnan mikilvæg. Ég hélt ég væri bú-
inn að klúðra okkar kirfilega þegar
ég missti út úr mér er Ásdís kynnti
okkur; „Það var belja þar sem ég var
í sveit sem hét Fífa“. Rétt tókst síðan
að bjarga mér þegar ég bætti í fáti
við; „En hún var uppáhaldsbeljan
mín“. Þá svaraði hún því til að kýr
væru djúpvitrar skepnur og uppá-
haldshúsdýrið sitt í æsku hefði ein-
mitt verið kýrin Skjalda. Þarna var
ég heppinn! Fífu var sennilega belj-
an ofar í huga en áhyggjur af því að
þessi lítt orðheppni unglingur væri
þarna kominn til að stela frá henni
einkadótturinni.
Það tók Fífu smátíma að átta sig á
að það sem ég var á höttunum eftir
hjá Ásdísi skaraðist afskaplega lítið
við það sem hún þurfti frá henni. Ást
Ásdísar á móður sinni minnkaði ekk-
ert þótt Ásdís væri farin að elska
mig. Þótt stundum kastaðist lítillega
í kekki á milli okkar Fífu þá risti það
aldrei djúpt og alltaf bárum við virð-
ingu hvort fyrir öðru. Sú virðing óx
með árunum.
Aðeins þriggja ára missti Fífa
móður sína. Slíkur missir er skelfi-
legt áfall hverju barni, hvað þá svo
ungu sem hún var. Æska hennar var
því mjög erfið og ekki var nú legið yf-
ir uppeldisfræðibókum í þá daga úti í
Eyjum. Það var lítill tími aflögu frá
brauðstritinu hjá föður hennar og
þær voru mis skilningsríkar konurn-
ar sem komu inn á heimilið og önn-
uðust uppeldið. Það var ljóst að þessi
erfiða æska var baggi á Fífu sem hún
losnaði aldrei alveg við fyrr en síð-
ustu árin. Þá var eins og lund hennar
léttist og hún sættist við tilveruna.
Þessi sáttargjörð gerði okkur fjöl-
skyldu hennar auðveldara en ella að
sætta okkur við það hversu andlegu
atgervi hennar hrakaði.
Það er nú oft þannig að þeir sem
eiga erfiða æsku verða slakir uppal-
endur. Hið gagnstæða átti við um
Fífu. Ég sé þetta ekki eingöngu á
minni ágætu konu heldur jafnframt
á dætrum okkar þremur, sem sakna
ömmu sinnar sárt. Enda var hún
þeim góð amma og þær eiga allar
góðar minningar um samverustund-
ir sínar með henni. Þetta er þeim
dýrmætt veganesti. Þetta ber sálar-
styrk og lyndiseinkunn Fífu fagurt
vitni.
Það var þroskandi fyrir mig,
óharðnaðan unglinginn, að koma inn
í fjölskylduna á Haðarstígnum. Þar
skildi ég í fyrsta sinn að góð heilsa er
ekki sjálfgefin. Ég horfði upp á
Helga tengdaföður kveðja þennan
heim, í blóma lífsins, eftir hetjulega
baráttu við krabbamein. Ég horfði
líka á Fífu, sem alltaf hafði verið
fremur heilsuveil, eflast og styrkjast
við þá raun að missa mann sinn. Hún
var raunar ótrúlega sterk þegar öllu
er á botninn hvolft. Það þarf veru-
lega hörku til að rísa upp úr hjólastól
eftir þrefalt mjaðmagrindarbrot og
samfall á mörgum hryggjarliðum.
Byrja að tipla léttfætt um aftur. Hún
hristi einnig af sér ýmis önnur lík-
amleg áföll í gegnum tíðina, sem
hvert og eitt hefði getað orðið henn-
ar síðasta.
En loks varð hún að láta í minni
pokann. Hún tók sér rúman sólar-
hring í að kveðja okkur eftir að hún
veiktist skyndilega. Kvaddi þá á lát-
lausan og friðsælan hátt.
Farðu í friði elsku tengdamamma.
Takk fyrir allt sem þú hefur gefið
mér.
Þinn tengdasonur,
Gunnar Rósarsson.
Elsku amma mín, elsku besta
amma mín. Ég get ekki annað en tár-
ast þegar ég hugsa til þín og átta mig
á því að þú ert farin frá okkur. Ég á
svo margar góðar minningar frá
uppvaxtarárunum. Ég gat alltaf ver-
ið viss um það að þegar ég væri búin í
skólanum, gæti ég farið beint til
ömmu Fífu að fá ísblóm, kleinur,
Trópí og ristað brauð með banana,
síðan spilað á spil og horft á sjón-
varpið með þér. Man líka að þegar ég
var stopp í stærðfræðinni þá út-
skýrðir þú fyrir mér það sem ég
skildi ekki. Eins fannst mér gaman
að læra heima íslenskuverkefnin því
að þú kunnir svo mörg gömul orð
sem voru ekki mikið notuð.
Það var alltaf svo notalegt að
koma til þín og spjalla og skoða alla
fallegu hlutina sem þú áttir, t.d. þá
fannst mér styttan af fálkanum alltaf
svo flott, þegar ég rak augun í hana
uppi á samstæðunni.
Þegar ég hugsa um hvað ein-
kenndi þig, amma mín, þá var það
hvað þú varst góð, sterkur persónu-
leiki, alltaf boðin og búin til að
hjálpa, skemmtilegur sögumaður og
hnyttin í tilsvörum.
Þú ert svo góð, jafnt við menn sem
dýr. Það er engin furða að hann
Gizmo okkar, þessi annars mann-
fælni köttur, elskar þig mikið. Með
mjúkmæltu „Gizmo minn, komdu
litli minn.“ þá stökk hann alltaf til
þín til að láta strjúka sér – dýravin-
urinn hún amma.
Mér fannst líka alltaf gaman að
heyra sögurnar af Lísu, Brandi,
Skjöldu og litla kálfinum sem var svo
slátrað á jólunum, ég vorkenndi þér í
hvert sinn jafnmikið þegar þú sagðir
mér að þeir hefðu tekið kálfinn, vin
þinn, frá þér.
Mér þykir svo gaman hvað þú
hélst vel í hefðir og hélst okkur ávallt
veislu á jóladag og páskadag. Hangi-
kjöt, uppstúf með kartöflum, gulræt-
ur og grænar baunir, laufabrauð og
svo ávextir með rjóma í eftirrétt …
Ég á erfitt með að ímynda mér heil
jól án þín. En ég er þakklát fyrir að
hafa átt þig að og notið þess að vera
með þér.
Utanlandsferðirnar til Kanarí og
Mallorca líða seint úr minni. Því að á
Kanarí vorum við báðar, þrátt fyrir
hlýjuna, lasnar og á Mallorca
skemmti ég mér svo vel lauginni og í
dýragarðinum.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Valdimar Briem.)
Sætasta amma mín með fallega
brosið þitt. Ég á eftir að sakna þess
að sjá augun þín tendrast upp um
leið og kemur frá þér sólskinsbros.
Eina huggunin sem ég finn er að þér
líður betur þar sem þú ert núna og að
þú getur loks notið þess á ný að vera
unga og hrausta stelpan úr Vest-
mannaeyjum. Séra Sveinbjörn sagði
okkur að það væri e.t.v. annað brúð-
kaup nú hjá þér og afa. Mér fannst
það voða falleg og sæt tilhugsun, að
þið væruð aftur sameinuð eftir lang-
an aðskilnað.
Þín dótturdóttir
Hildur.
Fífa G. Ólafsdóttir
✝
Útför
TORFA JÓNSSONAR
bónda á Torfalæk,
sem lést föstudaginn 17. júlí á Heilbrigðisstofnun-
inni á Blönduósi, fer fram frá Blönduósskirkju
þriðjudaginn 28. júlí kl. 14.00.
Jóhannes Torfason, Elín S. Sigurðardóttir,
Jón Torfason, Sigríður Kristinsdóttir,
Sigurlaug A. Stefánsdóttir.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma, langamma og langalangamma,
MÁLFRÍÐUR RANNVEIG OKTAVÍA
EINARSDÓTTIR
frá Lækjarbakka,
Tálknafirði,
verður jarðsungin frá Laugarneskirkju þriðjudaginn
28. júlí kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Minningarsjóð Hrafnistu, sími 585 9500.
Herbert Guðbrandsson,
Olga Herbertsdóttir, Ásgeir Kristinsson,
Jón Herbertsson,
Sævar Herbertsson, Dagný Bjarkadóttir,
Einar Herbertsson, Freyja Benediktsdóttir,
Ómar Herbertsson, Margrét Hermannsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn.