Morgunblaðið - 12.09.2009, Blaðsíða 36

Morgunblaðið - 12.09.2009, Blaðsíða 36
36 Minningar MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. SEPTEMBER 2009 ✝ Þorsteinn fæddistí Ólafsfirði 1. des- ember 1921. Hann lést á Dvalarheim- ilinu Hlíð 1. sept- ember sl. Foreldrar hans voru Jónína Daníelsdóttir, f. 1895, d. 1972, og William Þorsteinsson bátasmiður, f. 1898, d. 1988. Systkini Þorsteins eru: Rósa Daney, f. 8. nóvember 1923, Sig- ríður Margrét, f. 19. nóvember 1925, d. 25. september 1927, Ásta Sigríður, f. 8. október 1927, Guðmundur, f. 18. október 1929, d. 9. júní 1979, Eva, f. 17. og prestur. Hún giftist Jóni Kristni Arasyni stærðfræðipró- fessor, f. 1946. Synir þeirra eru: a) óskírður drengur, andvana fædd- ur 26.8. 1967, b) Ari Kristinn, f. 1968, eiginkona Sarah Herman Jónsson, f. 1972, sonur Jón Eirík- ur, f. 2003, c) Þorsteinn Gunnar, f. 1971, eiginkona Sigurveig Björg Harðardóttir, f. 1975, saman eiga þau Jónu Lísu, f. 2.4. 2009, fyrir átti Sigurveig Örnu Halldóru, f. 1994, og Hrefnu Fanneyju, f. 1996. Jóna Lísa og Jón Kristinn skildu. Sonur Jónu Lísu og Guðna Stef- ánssonar er Stefán, f. 1984, unn- usta Sveindís Ólafsdóttir. Seinni eiginmaður Jónu Lísu var Vignir Friðþjófsson skipstjóri, f. 2.6. 1941, d. 21.4. 1997. Gunnar, f. 25.3. 1950, fé- lagssálfræðingur og rithöfundur í Svíþjóð. Hann er giftur Mjöll Helgadóttur Thoroddsen uppeldis- fræðingi, f. 1959. Þeirra börn eru: a) Össur, f. 1982, unnusta Malin Lind, f. 1985, b) Soffía, f. 1990, og c) Gunnar Örn, f. 1992. Sonur Soffíu er Daníel Helgi, f. 2007. Margrét, f. 7.1. 1955, hjúkr- unardeildarstjóri á Sjúkrahúsinu á Akureyri. Hún er gift Guðmundi Víði Gunnlaugssyni sérkennara, f. 1947. Þeirra börn eru: a) Ólafía Kristín, f. 1980, gift Jóhanni Gunnari Sigmarssyni, f. 1981, dóttir þeirra er Sara Margrét, f. 2006, b) Gunnlaugur Víðir, f. 1983, og c) Þorsteinn Helgi, f. 1989. Fyr- ir átti Guðmundur dótturina Sif, f. 1973. Þorvaldur, f. 7.11. 1960, lista- maður. Hann kvæntist Ingibjörgu Björnsdóttur, f. 1949, d. 2001. Þau skildu. Dóttir Ingibjargar, Sigrún Jónsdóttir, f. 1969, er uppeld- isdóttir Þorvaldar. Hennar börn; Arney Ingibjörg, f. 1994, og Stíg- ur, f. 2006. Sambýliskona Þorvald- ar er Helena Jónsdóttir, leikstjóri, f. 1968. Sonur hennar er Dagur Benedikt Reynisson, f. 1993. Útför Þorsteins fór fram frá Akureyrarkirkju 9. september. júní 1932, og Daníel, f. 10. apríl 1936, d. 2. desember 1988. Hinn 1.1. 1946 gift- ist Þorsteinn Soffíu Þorvaldsdóttur, f. á Akureyri 6. maí 1924. Foreldrar hennar voru Elísabet Sigríður Friðriks- dóttir handavinnu- kennari, f. 14.4. 1888, d. 6.4. 1985, og Þorvaldur Sigurðs- son, verslunarmaður og bókhaldari, f. 14.12. 1882, d. 6.7. 1946. Soffía lést á Akureyri 26. janúar 2008. Börn þeirra eru: Jóna Lísa (Jón- ína Elísabet), f. 21.5. 1946, kennari Eitt af því yndislega við lífið er að eiga minningar til að ylja sér við, minningar um staði, fólk og tíma. Afi Steini skildi svo sannarlega eftir sig mikið af skemmtilegum minn- ingum sem við bræðurnir komum til með að ylja okkur lengi við. Við er- um fæddir 1968, 1971 og 1984. Við eigum því okkar ólíku minningar um afa, en margar eru þó sameig- inlegar. Það sem kemur fyrst upp í hug- ann er hversu mikið við elskuðum að dvelja á verkstæðinu hjá afa og sýsla þar. Stundum límdum við saman plöst með afa og stundum vorum við að smíða okkur eitthvert leikfang eða hirslu sem við ætluðum að nota heima hjá okkur. Verkstæði afa var okkar ævintýraland. Afa-kakóið (best í heimi) var gott með lummunum á sunnudögum. Svo fengum við líka öðru hvoru að fara með afa á bryggjuna við Krossanes og veiða þar. Þá skutlaði amma Didda okkur þangað, með beitu, stangir og nesti, og við dorguðum þar til amma kom og náði í okkur. Við sjáum líka afa fyrir okkur liggjandi í rúminu sínu lesandi blöð- in, dottandi/sofandi í litla herberg- inu, eða sitjandi í stólnum sínum í sjónvarpsherberginu … já, þær eru margar minningarnar. Fyrir nokkrum árum flutti afi í Kjarnalund og síðar á Hlíð. Við bræðurnir heimsóttum hann eins og við gátum, eiginkonur okkar og sambýliskonur komu reglulega með okkur. Jón Eiríkur Arason kom svo í heiminn 2003 og var duglegur að heimsækja langafa sinn. Á þessu ári bættist Jóna Lísa Þorsteinsdóttir svo í hópinn, og það hefur verið ynd- islegt að sjá hversu glaður hann varð alltaf að sjá þessi litlu barna- barnabörn sín. Afi Steini er nú kominn til ömmu Diddu. Þau munu líta eftir okkur og börnunum okkar í framtíðinni. Um leið og við söknum afa mjög mikið, þá er mikil gleði í hjörtum okkar yf- ir því að amma og afi eru saman aft- ur. Þau voru Hamarstígur 27, heim- ilið sem innihélt ævintýralandið okkar. Hvíldu í friði, elsku afi okkar. Við biðjum að heilsa ömmu Diddu, og treystum því að bæði hafir þú nóg af jólaseríum til að dútla við og að þær virki í hvert einasta skipti sem kveikt er á þeim. Við og fjölskyldur okkar munum sakna þín mikið, en ávallt brosa þegar við hugsum til ykkar ömmu Diddu. Ari, Þorsteinn (Doddi) og Stefán. Að eiga góðar minningar er svo dýrmætt en um leið getur verið erf- itt að sætta sig við að nú eru þetta aðeins minningar og ekki hluti af daglegu lífi. Afi Steini lagði sig svo sannarlega fram við að búa til góðar minningar fyrir mig að eiga. Hann var einn af þessum öfum sem njóta þess að vera afar, naut þess að hafa börnin í kringum sig og stjana við þau. Það er ekki hægt að vera lán- samari en svo að hafa alist upp í sömu götu og amma og afi, eytt með þeim öllum jólum og áramótum síð- an ég man eftir mér og átt þannig samband við þau að þau voru ekki einungis amma og afi heldur vinir mínir sem hlustuðu á mig og hjálp- uðu mér þegar á þurfti að halda. Amma og afi voru aldrei í mínum augum eitthvert gamalt fólk sem ég heimsótti endrum og sinnum og þekkti lítið heldur fólk sem ég vildi heimsækja, skemmta mér með og eyða tíma með. Og það gerði ég og afi tók alltaf vel á móti mér. Við afi brölluðum mikið saman og var hann alltaf áhugasamur að kenna mér nýja hluti. Í kjallaranum Þorsteinn Gunnar Williamsson Elsku afi er farinn frá okkur. Þrátt fyrir að hann hefði náð háum aldri gerði ég ráð fyrir að eiga með honum nokkur ár í viðbót enda var hann virkur þátttakandi í lífinu og sprækur fram á þetta ár. Frá því ég man eftir mér snerist líf afa og ömmu ekki síst um að styðja og gleðja börnin sín fjögur og fjölskyld- ur þeirra. Fjölskyldan skipaði veiga- mikinn sess í lífi beggja. Liður í því að efla fjölskyldutengslin voru fjöl- skylduboðin á heimili þeirra í Garða- bæ. Þau urðu fjölmennari með ár- unum enda fæddust barnabörnin eitt af öðru. Þá var glatt á hjalla. Amma sá um kökurnar og spilaði á píanettu. Afi gætti þess að ekki skorti gos- drykki og nammi. Mörgum árum síð- ar, löngu eftir að amma dó, fór afi að halda veglegar afmælisveislur, eins konar ættarmót, undir mottóinu: „Engar gjafir – alls engar gjafir. Bara að hittast og gleðjast.“ Í fullum sal minntist hann ömmu í löngum og skemmtilegum ræðum fyrir börn sín, afabörn, langafabörn, langalangafabörn og aðra góða vini. Oft gisti ég hjá afa og ömmu. Bjó reyndar hjá þeim í marga mánuði meðan framkvæmdir stóðu yfir heima. Ég lifði lúxuslífi. Afi taldi það ekki eftir sér að skutla mér á Mosk- anum til Reykjavíkur í skólann svo ég þyrfti ekki að fara í strætó. Á morgnana voru oft nýjar kleinur og ilmandi kanilsnúðar á borðum. Amma vaknaði eldsnemma til að baka með kaffinu fyrir starfsfólk Barnaskólans í Garðabæ. Um helgar og á kvöldin tókum við afi gjarnan í spil eða tefldum skák. Stundum var setið við fram á nótt, því eftir því sem leið á lifnaði yfir afa en ég byrjaði að dotta. Amma var þá löngu sofnuð. Oft beið ég óþolinmóður þess að afi léki næsta leik. Hann gaf sér góðan tíma. Íhugaði leikfléttur. Samtímis setti hann saman vísu. Oft notaði hann sama fyrripart en breytti Leifur Eiríksson ✝ Leifur Eiríkssonkennari frá Rauf- arhöfn lést hinn 1. september sl. á 103. aldursári. Leifur fæddist á Harðbak á Melrakkasléttu 3. júní 1907. Útför hans var gerð frá Vídal- ínskirkju í Garðabæ 11. september 2009. seinnipörtunum eftir því hvernig taflið þró- aðist. Fyrripartur sem boðaði miklar svipt- ingar var svona: Ryðst nú fram hinn rauði her, rauður fyrirliðinn er. Oft sátum við gegnt hvor öðrum við eldhúsborðið og undir- bjuggum okkur fyrir næsta dag. Stundum fól hann mér að fara yfir heimaverkefni nemenda sinna. Afi hafði lag á því að láta manni finnast maður skipta máli og gera gagn. Við spjölluðum margt. Hann sýndi áhuga á því sem ég var að gera og að ég stundaði námið. Hlýddi mér gjarnan yfir og lagði fyr- ir mig þrautir eða dæmi. Afi ætlaðist til mikils af sjálfum sér og fannst að sama ætti að gilda um aðra. Stund- um stóð ég á gati og leið illa meðan á yfirheyrslu stóð. Hann vissi svo margt og hafði gaman af að fræða. Var kennari fram í fingurgóma. Víða í íbúðinni voru fjölbreyttar bækur sem hann hafði lesið. Bækurnar fylgdu honum alla tíð og í þær sótti hann bæði fróðleik og skemmtun. Afi hafði alla tíð ótrúlega gott minni. Hann fór orðrétt með heilu kaflana í fornsögunum og þuldi upp langa ljóðabálka. Honum fannst hann reyndar aðeins farinn að ryðga upp á síðkastið þegar hann fór ekki alveg orðrétt með texta sem hann hafði kunnað utanbókar. Þín er sárt saknað afi. Leifur. Meira: mbl.is/minningar „Halló halló halló, Leifur heiti ég.“ Svona byrjuðu símtölin hjá afa Leifi. Það var alltaf gaman að spjalla við afa Leif því hjá honum var ekkert kynslóðabil. Hann gat talað við alla jafnt, unga sem aldna. Afi Leifur hafði áhuga á öllu sem maður gerði, hvort sem það var eitthvað tengt skólanum eða íþróttunum, alltaf fylgdist hann með. Afi Leifur hafði mikinn áhuga á íþróttum. Hann var mikill áhuga- maður um box og átti það til að vaka um nætur til þess að fylgjast með því. Einnig var hann duglegur að stunda sína líkamsrækt með því að búa um rúmið sitt sjálfur ásamt öðr- um æfingum. Það má segja að afi Leifur hafi verið „superman“ því það er einstakt að maður yfir 100 ára skyldi geta og gera slíkt. Mér fannst alltaf eins og afi Leifur vissi allt en kannski var það af því að hann sýndi svo mörgu áhuga. Hann var kennari af Guðs náð og er ég ánægð að hafa valið sömu braut og þessi einstaki maður. Elsku afi Leifur takk fyrir allt! Þín Arndís María (Adda Mæja). Elsku afi Leifur. Mér hefur alltaf þótt þú ákaflega merkilegur maður, ekki bara vegna þess að þú stefndir í að verða allra manna elstur, heldur af mörgum öðrum ástæðum. Kveð- skapur þinn var einstakur og það virtist þér alltaf fyrirhafnarlaust og eðlilegt að koma frá þér fallegum ljóðum. Ég minnist þess varla að hafa átt samtal við þig án þess að þú færir með ljóð, og þá gjarnan frum- samið. Leikur að orðum var þér hug- leikinn og lá vel fyrir þér. Það eru ef- laust ekki margir sem gætu leikið það eftir þér að senda inn tjóna- skýrslu til tryggingafélags í bundnu máli. Ég áttaði mig ekki á því fyrr en á seinni árum hversu sérstakt það var að eiga afa sem hægt var að hringja í seint á kvöldin og spjalla um heima og geima langt fram eftir. Þú varst mikill næturhrafn og orðaðir það gjarnan þannig að þú vildir helst ekki að hringt væri til þín fyrr en eft- ir lokunartíma bankanna. Við höfð- um gaman af því að ræða um liðna tíma, nútíðina, framtíðina og breytta tíma. Oftar en ekki skildir þú mig eftir með áleitnar spurningar þegar við kvöddumst, hvort sem þær tengdust lögfræðilegum álitaefnum eða bara lífinu sjálfu. Þú varst sérstaklega fróðleiksfús og hafðir gaman af að spyrja ögrandi spurninga. Þú hafðir sterkar skoð- anir sem þú lást ekki á. Þrátt fyrir að þú værir ekki víðförull þá varstu víð- lesnari en flestir og hugur þinn stöð- ugt á ferð. Enda varstu manna hressastur og minnugastur fram á síðustu stund. Allir sem umgengust þig nutu þess hversu gestrisinn þú varst og gjafmildur. Þú varst alltaf með hugann við fólkið þitt og lagðir þig fram við að ná því saman reglu- lega. Það skipti þig máli að fólkið þitt þekkti hvert annað. Þú sagðir mér oft frá ömmu Lúllu. Þú varst rómantískur og ég veit að þú saknaðir elsku ömmu svo mikið. Þú sagðir mér síðast þegar 30 ár voru liðin frá dánardegi hennar að þig hefði aldrei órað fyrir því að þú ættir eftir að lifa hana í svo mörg ár. Mig grunaði það þegar við hittumst 16. ágúst síðastliðinn að það gætu verið okkar síðustu fundir í þessu lífi. Þó að veikindi þín hefðu dregið mjög af þér síðustu mánuði þá var enn til staðar glettnin í tilsvörunum þennan dag. Þú skildir ekkert í mér að vera að þvælast í ferðalag vestur um haf. Við skiptumst á fallegum orðum hvort til annars sem ég mun ylja mér við um alla framtíð. Þú fannst styrk- inn í handleggnum hjá mér, eins og þú gerðir svo gjarnan, og sýndir mér þinn og hvernig þú næðir að teygja þig í myndina sem hékk á veggnum við rúmið þitt af ömmu Lúllu að spila á píanó. Núna ertu búinn að teygja þig alla leið til hennar elsku afi og við trúum því að miklir fagnaðarfundir hafi orðið. Guð geymi ykkur elsku afi Leifur. Þín Borghildur. Kveðjustundin er komin. Ótal- margar minningar, margt að segja, en fátt er um orð. Afi sótti mig oft í leikskólann á Moskanum. Ég sest í framsætið. Við afi hjálpumst að við að smella beltinu á mig. Afi segir mér að kíkja nú í hanskahólfið og athuga hvort ekki leynist þar eitthvert góðgæti. Alltaf jafnspennandi að opna og leita. Rús- ínur í poka, vá, allar fyrir mig. Afi keyrir af stað, ég á að sitja kyrr og halda í handfangið á bílhurðinni til að passa upp á að hún opnist ekki. Verð- launin fyrir að vera svona dugleg voru rúsínurnar. Mér fannst þetta allt mjög merkilegt. Pabbi og afi ætluðu að fara norður á Sléttu. Ég fékk að fara með. Þeir dældu í mig: Póló, Popps, rauðum ópal og myntutöflum. Annað sem ég man eftir úr bílferðinni norður er að ég varð veik og að afi kenndi mér vísu Jónasar: Ég er kominn upp á það – allra þakka verðast – að sitja kyrr í sama stað og samt að vera að ferðast. (Jónas Hallgrímsson) Ég var pabba þakklát þegar hann bað afa um að hætta að hlýða mér yf- ir vísuna og leyfa mér að vera í friði. En næstum alltaf þegar við afi hitt- umst eftir þetta spurði hann mig hvort ég myndi nú ekki vísuna, og oft hlýddi hann mér yfir, enda sannur kennari. Ó, jú, henni hafði ég ekki gleymt og mun ekki gleyma, því mér hefur alltaf fundist þetta kvæði sem hann afi kenndi mér eiga einkar vel við hann. Afi var ekki fyrir ferðalög, en vissi eflaust meir um þá staði en við sem ferðumst, því hann var fróð- leiksfús og minnugur á allt sem hann las og heyrði. Afi hefur lokið sinni löngu og góðu ævi með okkur og er nú væntanlega kominn þangað sem hann vill vera, til ömmu Lúllu. Minning mín um afa verður alltaf í huga mínum og hjarta. Margrét. Elsku afi minn. Þú varst þessi afi sem var líka besti vinur og bara í einni setningu besti afi sem hvert barn gæti hugsað sér að eiga. Ég á ótal minningar frá því að ég var lítil og þangað til að lokum kom. Þegar leiðir skilja vil ég þakka þér, afi minn, fyrir alla þá ást og umhyggju sem þú gafst mér í gegnum lífið. Minning þín er ljós í lífi mínu. Ljúfar voru stundir er áttum við saman. Þakka ber Drottni allt það gaman. Skiljast nú leiðir og farin ert þú. Við hittast munum aftur, það er mín trú. Hvíl þú í friði í ljósinu bjarta. Ég kveð þig að sinni af öllu mínu hjarta. (Maren Jakobsdóttir.) Íris Elfa Haraldsdóttir (þín Ía.) Í dag kveð ég elsku afa Leif með söknuði. Hann samdi og sagði vísur þegar við heimsóttum hann, náði í mörg kíló af Macintoshi og rúmið hans var eina rúmið þar sem stelp- unum mínum var boðið að hoppa í eins og þær vildu. Hann var mjög fróður og kunni margar sögur hvort heldur hann hafði lesið þær eða upp- lifað á sinni löngu ævi. Hann gat frætt mig um sögurnar sem ég las í skóla, gefið mér stuttan útdrátt svo ég slapp jafnvel við að lesa þær. Hann hafði skoðanir á öllu og við ræddum saman lengi í símann ýmis mál eins og gjaldskrá lögmanna og fæðingarorlof feðra, án þess að hafa alltaf sömu skoðun á hlutunum. Afi var B maður og sagði við mig að það þýddi ekki að hringja til hans fyrr en eftir lokun bankanna á daginn, þar sem hann vakti alltaf lengi frameftir. Enda voru símtölin okkar á milli oft seint á kvöldin og jafnvel um miðjar nætur að íslenskum tíma þegar ég bjó í Bandaríkjunum.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.