Dægradvöl - 14.01.1932, Síða 13

DÆGRADVÖL
13
En „römra er só taug', er rekka
dregur föðurtúna til", sagði skáldið.
Það sannaðist á honum, hann þráði
að sjá aftur Montmarte og æsku-
stöðvar sínar.
Hann ferðaðist heim til Parísar;
hann hélt að lögreglan væri búin
að gleyma fanganum sem sendur
var til Djöflaeyjunnar fyrir 24 ár-
um síðan.
Dag nokkurn situr hann inni á
veitingahúsi við kaffidrykkju, reyk-
ir vindling sinn og hugsar til æsku-
áranna. Lítill maður gengur að
borði hans, tekur upp skammbyssu
og miðar á hann. „Upp með hend-
urnar!“ og tekur hann fastan.
Jean Fleaudoux er nú 48 ára gam-
all. Allir sem hafa þekkt hann síðan
hann sneri af glæpabrautinni bera
honum gott orð. Nú hefir forseti
Frakklands verið beðinn um að náða
hann.
Bardagi við tígrisdýr.
Hinn frægi dýratemjari, Carl Ha-
genbeck, segir nýlega frá eftirfar-
andi atviki:
„Einhver hugrakkasti temjari, sem
eg hefi þekkt, er Richard Sawade.
Fyrir nokkrum árum, þegar hann
var framkvæmdastjóri fyrir Hagen-
back-cirkusnum, sýndi hann eftir-
minnilega hugrekki sitt. —
Dag nokkurn fóru tveir af aðstoð-
armönnum cirkusins út að skemmta
sér, og komu þeir aftur um kvöldið
og voru þá drukknir. í ölæðinu fór
annar jæirra inn í búrið, sem 15
tígrisdýr voru í, og vildi sýna, að
hann væri ekki hræddur við óarga-
dýrin. Varla var hann kominn inn,
er þau réðust á hann.
Sawade var sem betur fór ekki
langt í burtu, og heyrði hann öskrið
í þeim. Hann hljóp að búrinu, greip
trékylfu sem var þar rétt hjá, og
stökk inn í búrið. Lét hann nú högg-
in dynja látlaust á tígrisdýrunum,
sem voru farin að togast á um mann-
inn. Þau réðust að honum hvað eftir
annað, en honum tókst að berja þau
frá sér jafnóðum, og áður en búið
var að ná í menn til að hjálpa hon-
um, var hann búinn að reka þau út
í eitt hornið á búrinu og hræða þau
svo, að þau þorðu ekki að ráðast á
hann aftur.
Tók hann nú hinn drukkna að-
stoðarmann og bar hann út úr búr-
inu. Var hann þá svo bitinn eftir
tígrisdýrin, að hann var fluttur á
sjúkrahús, og var marga múnuði frá
verki. En hvergi var skráma eða
skeina á Sawade, þó að föt hans
væru rifin og tætt undan klóm dýr-
anna. —
Þó að tígrisdýr séu að vísu grimm-
ustu villidýrin — segir Hagenbeck,
þá er hægt að bjóða þeim byrgin,
ef maður hefir nóg hugrekki, því að
þau eru ekki eins hugrökk og þau
eru grimm“.