Dægradvöl - 14.01.1932, Síða 16

16
DÆGRADVÖL
hans. „Þorp dauðans!" hvíslaði hann
ákafur. Röddin var hás og mátt-
vana. Augun störðu út í loftið.
„Þorp dauðans!" hvíslaði hann
aftur, „bak við steininn!" Hann tók
á öllu sem hann átti til, er hann
sagði síðustu setninguna. — Síðan
misti hann meðvitundina aftur.
Tamwa, svertinginn, stundi ein-
hverju upp á Bantu-mállýzku. Hann
var ataður storknu blóði og hafði
flakandi sár á bakinu og handleggj-
unum. Jordon spratt á fætur.
„Flýttu þér, Mac!“ hrópaði hann.
„Náðu í einhverja af mönnum þín-
um. Þeir eru báðir að deyja. Við
verðum að fara með þá til trúboðs-
læknisins. Fljótur nú!“
„Ef til vill getur faðir Renaud
gert eitthvað". Macrae kinkaði kolli
hörkulega, gekk út og kallaði á menn
sína. Nokkrum augnablikum seinna
var lagt af stað með hina særðu til
trúboðslæknisins; voru þeir bornir
á 8júkrabörum.
Macrae og Jordon hlupu ú und-
an. Faðir Renaud stóð á tröppunum
er þeir komu. Hann leit dapurlega á
þá, sem lágu á sjúkrabörunum. Augu
h'ans báru vott um fórnfýsi og göf-
ugmennsku. Hann lagðist á kné við
börurnar, sem Oollins lá á, velti
honum við og benti á stórt, flakandi
sár milli herðablaðanna.
„Eitursár", sagði hann eins og
við sjálfan sig og hrÍ3ti höfuðið. Síð-
an sneri hann sér að börunum, sem
svertinginn lá á.
„Hann er þungt haldinn af Spirr-
illum-hitasótt“, sagði hann um Jeið
og hann stóð á fætur.
„Eg skal gera allt, sem í mínu
valdi stendur; en það er engin von
með þá“.
Scotty og Jordon litu þegjandi
hver á annan og gengu heim á leið.
Hitinn var aftur orðinn mikill, og
svitinn rann af þeim.
II. KAPÍTULI.
Ed Jordon rauf þögnina.
„Jæja“, sagði hann lágt. „í gær-
kveldi vorum við að hugsa um, hvað
svarið mundi verða. Þetta er svar-
ið, Mac!“
„Já, þetta mun vera svarið", játaði
Scotty, „en eg er ekki hættur enn
þá, skaltu vita", bætti hann við
grimmdarlega og kreppti hnefana.
„Varaðu þig, Scotty!“ sagði Jor-
dan og sneri sér að vini sínum. „Þú
veizt ekki, hvað þú átt við að etja.
Þú ert ekki í Boma núna eða heima
á Englandi. Mundu, að þú ert inni
í miðjum frumskógunum. Mundu, að
nú átt þú við grimmd og græðgi að
etja, hindurvitni og fávizku, svartan
töfrakraft, svarta vilta menn. Eg er
búinn að vera hér í Kongo í tíu ár,
og eg veit ekkert meira núna, en
eg vissi daginn sem eg kom hér, um
hvað gerist hinum megin við skóg-