Dægradvöl - 14.01.1932, Qupperneq 19

DÆGRADVÖL
19
„Collins var með óráði, þegar eg
sá hann“, sagði hann loks.
„Faðir Renaud segir, að hann
tali ekki um annað en „þorp dauð-
ans“ og einhvern stein. Hvað ... ?“
„Eg veit ekki, Westman. Eg heyrði
það líka. Það skilur enginn“, greip
Mac fram í.
„Hver hefir á hendi umsjón með
gullvinnslunni þarna uppfrá?“spurði
Westman.
„Arabi nokkur, Abd-el-Hussan að
nafni, svaraði Macrae.
„Það mun Kilimi vel líka“, sagði
Westman og brosti; „forfeðrum hans
mun hafa verið snúið til Múhameðs-
trúar á dögum svörtu þrælasölunn-
ar. Það er þess vegna sem hann
notar þessa rauðu húfu; hann hugs-
ar meira um hana en allar fallegustu
stúlkurnar í Mbeni ... Þessi Abd-el-
Hussan?“ spurði hann allt í einu,
„er hann ráðvandur eða ekki?“
„Hvernig á eg að vita það?“ sagði
Mac gremjulega; „hann er látinn
hafa umsjón með þessu, af því að
hann er sá eini, sem getur haldið
hinum innfæddu í skefjum og látið
þá vinna, eftir því sem sagt er. —
Skýrslur hans hafa allt af borið vott
um gott álit hans á námunum, þegar
hann hefir sent þær. En upp á síð-
kastið hefir hann sagt, að hann ætti
erfitt með að stjórna hinum inn-
fæddu, og þegar við höfum sent
honum fyrirspurnir um hvarf þess-
ara manna, hefir hann svarað með
því, að vara okkur við, að senda
hvíta menn þangað upp eftir, því að
svertingjarnir séu fjandsamlegir. En
fjandinn hafi hann, við verðum að
komast til botns í þessu, eða ..
„Jordon“, greip Westman fram í
og sneri sér að vini Macraes; „heyrð-
uð þér nokkuð af því, sem Tamwa
sagði, svertinginn sem kom méð
Collins? Þér skiljið eitthvað í mál-
lýzkunni“.
„Lítið nema Bakazan ...“.
„Bakazanzi!" Fílaveiðarinn greip
orðið á lofti og brá við. Ed Jordon
fölnaði. „Viltustu menn Iturihéraðs-
ins — mannæturnar — þeir eru blóð-
þyrstari en tígrisdýrin. Macrae leit
undrandi á Westman; hann hafði
heyrt margar voðalegar frásagnir
um þennan dularfulla, villta mann-
ætuflokk, en hann hafði ekki trúað
þeim. Nú fór hrollur um hann, er
hann sá og heyrði hver áhrif það
hafði á hinn hugrakka fílaveiðara,
þegar minnst var á hann.
Hann minntist nú þess, sem Jor-
don vinur hans hafði sagt við hann
á leiðinni heim:
„Þú ert ekki í Boma, Mac! Mundú,
að nú átt þú að etja við grimmd og
græðgi, hindurvitni og fávizku,
svarta, villta menn“.
Nú fann hann, að Jordon hafði
rétt að mæla. Nokkra stund var
þögn í herberginu. Inn um glugg-
ann heyrðist suðan í flugunum og
fiðrildunum.