Vilji - 01.12.1928, Qupperneq 15

VILJI
163
harðýðgis. Styrkinn fær hann ekki því hann er misskil-
inn og orð hans hártoguð, hver verður þá sá fyrsti, er
varpar steini að honum og ásakar hann fyrir, að leita
sjer hvíldar og svölunar hjá vínguðnum eilífa, sem læg-
ir öldur sálarinnar, sem olía sjó? Hver ásakar hann
fyrir að neita ópíums og annara slíkra lyfja til að
styrkja um stund veikan heila? Hver ásakar hann fyrir
þótt hann velji sjer fjelaga um stundarbil meðal hinna
þjáðu og fyrirlitnu? Þeir sem lífsreynslu hafa fengið
og í raunir hafa ratað hljóta að skilja einstæðinginn
betur, en silkidúkkur, sem hvíla í flospúðum, án reynslu
og skilnings, þar eð lífið hefir rjett að þeim bikar gleði
og áhyggjuleysis í sviplausri tilveru.
En nú kunna menn að segja: „Afburðamaðurinn
drýgir synd gegn sjálfum sjer og heiminum með því, að
hvíla huga sinn við slíka hluti sem þessa“. Þetta er
auðvitað rjett álitið frá sjónarhól efnishyggjumannsins,
en við hinir munum þó álíta, að það sje mikið vafamál
hvort nautn æsandi lyfja hafi ekki dregið þyngsta hlass-
ið og hjálpað afburðamanninum fram úr ýmsum vanda:
það segja sögur þeirra margra. Það er mikið vafamál
hvort menn eiga að keppast við að lengja lífið. „Til
frægðar skal konung ala, en ekki langlífis", var eitt
sinn sagt. Að miklu starfi loknu hlýtur þreyttum að
þykja svefninn góður, hvort sem menn eru ungir eða.
gamlir. Oss er raunar boðað nýtt líf, sem komi á eftir
dauðann; fæstir munu kjósa það fremur en „Nirvana‘%
en sæll er hver, sem hefir ekki Tómasareðli.
Þá er best að víkja aftur að aðal-efninu.
Einn af örðugleikunum, sem afburðamennirnir eiga
við að stríða, er hversu ritrýnendur misskilja köllun
sína, er þeir dæma gildi bóka. Sú stjett manna er oft
þröngsýn með afbrigðum; bindur sig við „form“ og'
erfðavenjur, skortir skilning, góðgirni og ýmsa þá eigin-
leika, sem menn ættu að hafa, er þeir dæma um bækur.
Ritrýnendum hættir við að segja eins og franski rit-