Vilji - 01.12.1928, Síða 16

164
VILJI
stjórinn: „Svona skrifa menn ekki“, en þeim sjest yfir
svar blaðamannsins: „Jeg skrifa ekki eins og menn
skrifa, heldur eins og jeg skrifa.“
Það er dálítið einkennilegt, að ýmsir mestu heim-
spekingar og skáld veraldarinnar hafa verið harla ólíkir
að eðlisfari. Heimspekingarnir rólyndir og ófúsir til
æfintýra í ástum og öðru slíku, en skáldin hið gagn-
stæða. Mætti sýna þetta með ýmsum dæmum, en til þess
að þreyta lesendur mína ekki um óf, mun samt best að
sleppa því að sinni.
Jeg mintist á það í byrjun greinar minnar, að af-
burðamennirnir gleymdu sjer oft og umhverfi sínu.
Þeir eru þá að glíma við lausnir verkefna sinna, og
hyggja að því einu. Flestir hafa eflaust heyrt söguna
um Björn Gunnlaugsson, er hann ávarpaði hund, sem
kom eitt sinn á móti honum; þjeraði Björn hundinn
fyrst og bætti síðan við: „Ekki ætlaði jeg nú að þjera
yður“. Þá eru og sagðar ýmsar einkennilegar sögur af
Dr. Jóni rektor Þorkelssyni, sem sýna hið sama hugar-
ástand.
Svo er sagt, að er Arkimedes fann lögmál sitt væri
hann í baði; en hann gleymdi sjer, stökk upp úr bað-
inu, hljóp um borgina og æpti: „Hevreka!“ (= jeg hefi
fundið það). Newton sauð úrið sitt í stað eggsins, en
Ampére var þó allra þessara bestur. Eitt sinn gengur
hann til stöðvar einnar og leigir sjer vagn, en í því bili
dettur honum stærðfræðisregla í hug; hann gleymir
stund og stað, tekur krít upp úr vasa sínum og skrifar
regluna á bak ökumannsins, og er hann ekur af stað
hleypur Ampére sem hann má eftir honum, og skilur
ekki þetta fyrirbrigði.
Sami maður gekk eitt sinn út að morgni dags, en
ef gest skyldi bera að garði skrifaði hann með krít á
hurðina: „Ampére er ekki heima, kemur aftur í kvöld“.
Eftir klukkutíma kemur hann heim aftur, les letrið á
hurðinni og snýr við, þar eð honum hafði gleymst hver