SunnudagsMogginn - 25.10.2009, Blaðsíða 26

26 25. október 2009
Þórarinn Leifsson fæddist 29. júlí 1966. Hann hefur starfað við mynd-
skreytingar og vefhönnun. Fyrsta bók hans, Leyndarmálið hans pabba,
kom út árið 2007. Hún hefur verið gefin út í Þýskalandi og Danmörku,
og kemur brátt út í Finnlandi. Hann er giftur Auði Jónsdóttur og á fyrir
dótturina Salvöru Gullbrá.
Inga Huld Hákonardóttir fæddist 15. mars 1936. Hún nam sagnfræði í
Kaupmannahöfn og Lundi og var blaðamaður í mörg ár. Inga Huld var til-
nefnd til íslensku bókmenntaverðlaunanna 1992 fyrir bókina Fjarri
hlýju hjónasængur. Hún er í sambúð með Kristjáni Árnasyni þýðanda.
Inga Huld: „Þórarinn er yngstur af þremur systkinum
sem fæddust á fjögurra ára fresti. Elst þeirra er Hákon,
sem við köllum Tuma, en Alda Lóa er í miðjunni og öll
eru þetta mín eigin skilgetin börn. Þórarinn var fremur
rólegt ungbarn og tók engar grenjutarnir sem ég man
eftir.
Tóti hefur átt góða vini í gegnum tíðina – ekki endi-
lega marga en ég held að hann sé vinur vina sinna. Við
bjuggum hér í Þingholtunum þegar hann var lítill. Ein-
hverju sinni gekk ég á eftir honum og leikfélaga hans
niður Miðstrætið og þá man ég eftir að þeir töluðu ekki
um neitt nema rjómabollur. Enda var Þórarinn mikill
sælkeri. Ég er samt ekki alveg viss um að það hafi reynt
mikið á eldamennskuna hjá honum í seinni tíð.
Þegar hann var fimm ára fluttist fjölskyldan til Dan-
merkur og þar náði hann dönskunni nokkuð fljótt, enda
var hann á góðum máltökualdri. Við bjuggum í útjaðri
bæjarins um skeið þar sem hann eignaðist góða vini.
Einu sinni var þar á ferðinni par sem talaði svolítið
stirða dönsku og spurði hann til vegar. Hann leysti úr
því en innti þau svo eftir því hvort þau væru frá Íslandi.
Parið svaraði játandi og vildi fá að vita hvernig hann
vissi það. „Ja, bara af því að þið talið eins og pabbi og
mamma,“ svaraði hann á dönsku.
Í Danmörku lenti hann í slysi þegar hann var fimm,
sex ára. Hann var í sumarbúðum yfir helgi og datt niður
stiga í húsinu þar sem hópurinn gisti. Við það fékk hann
mikið höfuðhögg og þurfti að dvelja á sjúkrahúsi í tvær
vikur. Honum batnaði svo hægt og bítandi með tím-
anum en það var bara Guðs mildi að hann hlaut ekki
varanlegan skaða af.
Ég man ekki eftir því að Þórarinn hafi teiknað mikið
sem barn og líklega byrjaði hann ekki á því fyrir alvöru
fyrr en eftir tíu ára aldur eða svo. Síðar fór hann hins
vegar í Myndlistarskólann og lærði þar til verka.
Hann var 17 ára þegar hann fór í Evrópureisu og ferð-
aðist þá heilmikið um Grikkland. Tveimur árum síðar
lagðist hann aftur í ferðalög um Miðjarðarhafslöndin og
Spán þaðan sem hann fór með marokkóskum hljóð-
færaleikara til Afríku. Á þessum tíma vann hann fyrir
sér með því að mála myndir á göturnar og var marga
mánuði í burtu. Á tímabili héldum við að hann væri
týndur því hann lét ekkert heyra í sér í langan tíma og
við vissum ekkert hvar hann var. Það endaði með því að
ég og Alda Lóa systir hans fórum suðureftir að leita að
honum.
Við vorum staðráðnar í að hætta ekki fyrr en við
fyndum hann og það gerðist nokkuð óvænt eftir tals-
vert langa leit. Við vorum staddar í hafnarborginni Al-
geciras því hann hafði fengið að hringja heim á norsku
ræðismannsskrifstofunni þar sex mánuðum áður. Leitin
hafði gengið fremur illa og ættingjarnir heima voru
farnir að biðja okkur að koma aftur heim. Af þeim sök-
um vorum við eiginlega búnar að gefast upp en ákváðum
að gista eina nótt í borginni áður en við færum heim.
Daginn eftir átti ég afmæli og Alda Lóa hafði farið út að
sækja blóm og kökur en við vorum mjög óhamingju-
samar yfir því að hafa ekki fundið hann svo við ákváðum
að fara á torgið í borginni í síðasta sinn, þar sem við viss-
um að götumálarar héldu gjarnan til, og spyrja hvort
fólk þar hefði eitthvað spurt til hans. Þegar við komum á
torgið var það eiginlega tómt nema við sáum einn mann
sem var þar að teikna. Við ætluðum að fara að spyrja
hann til vegar en þegar hann leit upp sáum við að þetta
var Tóti sjálfur. Viðbrögð hans voru kostuleg því hann
spurði hvumsa: „Hvað eruð þið að gera hérna?“ en bætti
því við að hann hefði nú verið farinn að hugsa um að
hringja í okkur. Ég held að ég hafi aldrei séð hann jafn
óskaplega hissa á lífsleiðinni. Þetta urðu miklir fagn-
aðarfundir og í framhaldinu fórum við til Gíbraltar sam-
an og á spænsku hásléttuna og víðar. Þannig að þetta
breyttist bara í skemmtilega fjölskylduferð.
Ég myndi segja að Tóti væri næsta glaður maður, svo-
lítið bangsalegur og ég held að hann elski þær heitast,
Sölku dóttur sína og Auði konuna sína. Mér hefur fundist
okkar mæðginasamband ágætt í gegnum tíðina og kvarta
ekkert undan því. Við eigum áhugann á bókunum sam-
eiginlegan en ég er ekkert viss um að við lesum sömu
bækurnar. Hann hefur gaman af því að teikna og búa til
karaktera en nýja bókin hans, Bókasafn ömmu Huldar,
er náttúrlega bara skáldskapur enda mjög yfirnáttúrleg
og það er nánast stokkið milli stjarnanna í henni. Mér
finnst hún bara nokkuð sniðug, þótt ég viti nú ekki
hvort þetta sé beinlínis heiður fyrir mig.
Ég er ekki viss um hvert Tóti á eftir að þróast en ég
verð mjög ánægð ef hann heldur áfram með myndlistina
og skriftirnar.“
Stokkið
milli stjarnanna
Á tímabili héldum við að hann væri
týndur því hann lét ekkert heyra í sér í
langan tíma og við vissum ekkert hvar
hann var. Það endaði með því að ég og
Alda Lóa systir hans fórum suðureftir
að leita að honum.
Eiga grúskið
sameiginlegt
Tengsl
mæðginanna Þórarins Leifssonar og
Ingu Huldar Hákonardóttur
Bergþóra Njála Guðmundsdóttir ben@mbl.is