SunnudagsMogginn - 08.11.2009, Blaðsíða 34

34 8. nóvember 2009
A
ð bregða sér í ræktina getur
verið meiriháttar upplifelsi.
Ekki einasta má nýta slíka ferð
til að hrista skanka, teygja
liminn stirða og svitna ærlega sér til
heilsubótar, heldur er líka hægt að hafa
hina bestu skemmtan af því að fylgjast
með atferli mannfólksins í þessu húsi
skrokkanna. Þar má vart þverfóta fyrir
tiltölulega fáklæddu fólki sem „tekur á
því“ í hinum ýmsu stellingum. Óneitan-
lega ber þá margt fyrir augu. Auðveldlega
er hægt að koma blóðinu á góða hreyf-
ingu með því einu að graðga í sig (með
augunum) alla kúlurassana sem hnyklast
stinnir undir buxum margra karlkyns
gesta. Mamma mía, það er ekki laust við
að konur lamist stundum við þetta sjón-
ræna áreiti og sitji hreyfingarlausar í ein-
hverju tækinu, gjörsamlega heillum
horfnar og geta með engu móti haft aug-
un af öllu þessu vel ræktaða holdi.
Eina sem skyggir á þessa sælu er að
margir þessara hel-köttuðu karlmanna
sem stunda ræktina af miklum móð, þeir
virðast hafa týnt sér í dýrkun á eigin lík-
ama. Þeir elska spegilmynd sína öðru
fremur, fá aldrei leið á því að „pósa“
skammlaust fyrir framan spegilinn og
skoða sig frá öllum hliðum. Og þeir
þrífast á augnaráði annarra. Ef þeir
efast eitthvað um að fólk sé hætt að horfa
á þá, þá gefa þeir frá sér slík óhljóð í
glímunni við lóðin, að það getur ekki
með nokkru móti farið fram hjá eyrum
allra í salnum. Oftast eru þessi hljóð lík-
ust því að viðkomandi sé að reyna að
koma frá sér hörðum hægðum. En
stundum hljóma þessar stunur eins og
kynferðisleg fullnæging sé um það bil að
bresta á, og það getur verið harla vand-
ræðalegt í öllu þessu fjölmenni. Fá þeir
virkilega svona mikið út úr þessum átök-
um að jaðri við alsælu? Eða eru þeir bara
að undirstrika að þeir taki svo svakalega
á, að ekki sé nokkur leið að koma í veg
fyrir að dýrsleg hljóð hrökkvi úr barka
þeirra? Ekki veit ég hvort þeir halda að
þessi truflandi hljóð séu mjög karlmann-
leg eða þeim sé einfaldlega bara drullu-
sama.
Það er líka sorglegt að horfa upp á
hvernig sumir missa sig í vöðvasöfn-
uninni, geta ekki látið staðar numið þeg-
ar þeir hafa náð að skapa flottan skorinn
kropp. Fíknin tekur völd, mikið vill
meira, og þá er stutt í sterana. Þeir verða
afkáralegir, jafnvel hlægilegir í útliti.
Göngulagið verður heft af vöðvum og
handleggirnir ná ekki að leggjast eðlilega
að síðunum. (Hvernig ætli þeim gangi að
skeina sig?). Og ekki geta blessaðir
mennirnir, svona afmyndaðir af vöðv-
um, haldið síma upp við eyra nema með
þeirri hendinni sem tilheyrir hinum
helmingi líkamans.
Kona spyr sig:
Hvernig maður er það sem eyðir svo
miklum tíma í útlitið og hefur það ekki
aðeins númer eitt, heldur líka númer tvö
og þrjú í forgangsröðinni að pumpa eigin
vöðva? Og hvernig hagar slíkur sperri-
leggur sér í rúminu? Gera má ráð fyrir að
sá sem er uppfullur af líkamlegri sjálf-
hverfu sé upptekinn af því að skoða
hvernig eigin líkami tekur sig út í bólför-
unum og eyði þó nokkurri orku í að
spenna vöðvana þannig að komi sem best
út. Og vilji láta dást að sér.
En á móti kemur að sjálfsagt nýtist
hann vel til kynlífsleikja þar sem fim-
leikar koma við sögu, hann getur eflaust
hangið lengi á löppunum eða á hönd-
unum í einhverri rólunni eða riminni. Og
næsta víst er að úthald hans er til fyrir-
myndar í þeim samfarastellingum sem
eru mjög líkamlega krefjandi.
Vert er að taka fram að í ræktinni
(skiptimarkaði nútímans) er hellingur af
mönnum sem ekki elska eigin upp-
handleggsvöðva framar öllu öðru og
metnaður þeirra stendur til annars en
kílóafjölda sem þeir taka í bekkpressu.
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Stynjandi
strákar í
ræktinni
Gatan mín
B
jarni Felixson íþróttafréttamaður hefur
búið á Tómasarhaga í 13 ár en í Vest-
urbænum, nálægt KR, alla sína ævi. „Ég
hef aldrei sofið fyrir austan læk,“ segir
Bjarni sem ólst upp á Bræðraborgarstígnum, flutti
því næst á Birkimel og loks á Tómasarhaga.
Gatan byggðist á 6. áratug síðustu aldar og segir
Bjarni ekki mikið hafa breyst síðan hann flutti
þangað ásamt konu og börnum 1996. „Það sem
hefur kannski breyst er samsetning íbúanna. Þegar
ég kom þarna sá maður varla barn en nú er maður
farinn að heyra í börnum í hverfinu sem er bara af
hinu góða. Framan af má segja að íbúar götunnar
hafi verið býsna hægrisinnaðir í pólitík. Í dag má
segja að íbúar séu úr öllum flokkum en sam-
komulagið jafngott og áður.“
Tómasarhagi er skammt frá Birkimel en Bjarni
segir að ætlunin hafi verið að fara ekki langt frá
Hagaskóla og Háskóla Íslands þar sem börn hans
voru nemendur. „Svo heillaði mig að Tómasarhag-
inn er ein besta og fallegasta íbúðargata bæjarins.
Hún liggur í boga frá Hjarðarhaga og liggur niður
undir Ægisíðu. Það má segja að Tómasarhaginn hafi
alla kosti Ægisíðunnar nema hún tekur saltið af
sjónum en Tómasarhaginn sleppur.“
Bjarni segir helstu kosti götunnar að þar sé engin
starfsemi heldur sé hún hreinræktuð íbúðargata.
„Svo má segja að hún sé heimur út af fyrir sig. Ég
hef vítt útsýni yfir Skerjafjörðinn og sjóinn og það
er mikill kostur. Síðan eru nágrannarnir þægilegir,
umhverfið gróið og lítil umferð önnur en þeirra
sem þar eiga heima.“ Bjarni segist ekki kunna
marga galla á götunni. „Það væri einna helst að
borgin gleymir henni oft í ófærð, það er seint skafið
á Tómasarhaga.“
ylfa@mbl.is
Morgunblaðið/RAX
Heimur út
af fyrir sig