SunnudagsMogginn - 08.11.2009, Blaðsíða 44

44 8. nóvember 2009
Sú ágæta hljómsveit Sleep sendi frá sér
fyrstu breiðskífuna 1991. Sú plata hét
Volume One og lofaði góðu, en áður en
lengra varð haldið hætti einn stofnandi
sveitarinnar til að gerast munkur. Þá
voru þeir þrír eftir; Al Cisneros, söngvari
og bassaleikari, Matt Pike gítarleikari og
Chris Hakius trommuleikari. Sú þrenn-
ing tók upp næstu skífu, Volume Two,
sem kom út sama ár.
Sveitarmenn tóku síðan upp prufur og
sendu metalútgáfunni góðu Earache sem
varð svo hrifin að prufurnar voru gefnar
út í nóvember 1992 á plötunni Sleep’s
Holy Mountain, sem er lykilplata í
stonerrokksögunni. Holy Mountain fékk
svo fína dóma að Sleep bauðst samningur
við stórfyrirtæki, London Records, og
fullt af peningum í þokka-
bót.
Peningarnir komu sér vel,
því þeir félagar gátu keypt
heilmikið af sterku grasi og
lokað sig inni í hljóðveri að
semja og taka upp næstu tvö
árin. Líklega hafa þeir reykt
of mikið því þegar þeir skil-
uðu plötunni inn, komu með
frumtaksafrit í kristalshauskúpu á fund
London Records fengu forsvarsmenn út-
gáfunnar áfall, því á disknum var aðeins
eitt lag, Dopesmoker, 63 mín. að lengd.
Fyrirtækið neitaði að gefa plötuna út
og rak mannskapinn aftur inn í hljóðver
að taka upp. Eftir japl, jamm og fuður
skiluðu Sleep-félagar styttri útgáfu lags-
ins, 52 mínútum í stað 63,
undir nýju heiti, Jerusalem í
stað Dopesmoker, en það
dugði ekki til og frekar en að
sætta sig við frekari breyt-
ingar hætti sveitin.
Platan kom því ekki út á
sínum tíma, en til er ólögleg
útgáfa af Jerusalem frá 1999.
Það var svo ekki fyrr en 2003
að Dopesmoker kom út í upprunalegri
mynd og menn gátu loks meðtekið
snilldina; gagnrýnendur hafa keppst við
að lofsyngja verkið, kalla það meist-
araverk stonerrokksins.
Fyrstu þrjár mínútur Dopesmoker eru
einskonar upphitun; trommur og bassi
koma ekki inn fyrr en á þriðju mínútu, og
söngurinn hefst ekki fyrr en rúmar átta
mínútur. Kannski ekki svo nýstárlegt, en
sama gítarriffið er notað allar sextíu mín-
úturnar með smávægilegum tilbrigðum
og spilað mjög hægt.
Texti lagsins er ævintýralegur, eða
réttara sagt ævintýralega steiktur. Hann
fjallar um það að segja sig úr lögum við
samfélagið með hasspípuna í hendinni og
fylgja reyknum því hann leiði mann til
Gítarrifflands. Hvar það land er að finna
er ekki ljóst en það tengist Zíon eitthvað,
Nasaret, eyðimörkum Egyptalands, ánni
Jórdan og Hasslandi, hvar sem það er
annars að finna. Kannski er Gítarriffland
og Hassland sami staðurinn, hljómar í
það minnsta svo.
arnim@mbl.is
Poppklassík Dopesmoker – Sleep
Ferðalangar frá Hasslandi
Um þessar mundir fagna menn því að blóði
drifinn Berlínarmúrinn var rifinn fyrir tuttugu
árum. Meðal hátíðaratriða voru tónleikar
írsku rokksveitarinnar U2 í Berlín á fimmtu-
dagskvöld, sem voru einnig liður í verð-
launahátíð MTV tónlistarsjónvarpsstöðv-
arinnar, en U2 tók einmitt við verðlaunum á
hátíðinni sem besta tónleikasveit heims.
Ókeypis aðgangur var að tónleikunum, en
takmarkað fyrir 10.000 manns og handa-
gangur í öskjunni þegar ókeypis miðum var
úthlutað. Það vakti svo nokkra óánægju
þeirra sem þó fengu miða, að umhverfis
sviðið var reistur nýr Berlínarmúr til að
skerma tónleikasvæðið af og fyrir vikið sáu
allmargir tónleikagesta ekkert af hljómsveit-
inni. Þess má geta Jay-Z var leynigestur
þeirra U2 manna og flutti með þeim Bob
Marley-lagið „Get Up, Stand Up“.
Bono og Jay-Z fara með bænir í Berlín.
Reuters
Falli múrsins fagnað
með nýjum múr
Eða þannig. Út er komin sérleg afmæl-
isútgáfa af samnefndri plötu þungarokks-
sveitarinnar ógurlegu Slipknot, en platan
kom eins og þruma úr heiðskíru lofti árið
1999 og greip þungarokksheima ljúfu en um
leið fremur ógeðfelldu kverkataki. Farsæld
sveitarinnar lá í þaulhugsaðri hug-
myndafræði og ímyndarvinnu en tónlistin var
ekki síður sjokkerandi. Endurútgáfan er stút-
full af aukaefni en platan er nú orðin 25 laga
og svo er myndefnið ríkulegt; 50 mínútna
heimildarmynd þar sem fylgst er með sveit-
inni að tjaldabaki og svo heilir tónleikar, film-
aðir á Dynamo Open Air árið 2000.
Þungarokkssveitn ógurlega Slipknot.
Nífætta skrímslið
orðið tífætt
R
obbie Williams ku vera að flytja aftur til Los Angel-
es, sem var heimili hans um árabil, eftir að hafa
sest að í heimalandinu Bretlandi á nýjan leik og
meira að segja lagt út fyrir stærðarinnar sveitasetri.
Fósturjörðin fékk að njóta návistar hans í slétta átta mánuði
eða svo.
Það má líta á þessi óstýrilæti sem nokkuð táknræn fyrir
manninn Robbie Williams og um leið þann tónlistarferil sem
hann hefur keyrt. Hann hefur verið æði brokkgengur, síðasta
plata, Rudebox (2006), fékk t.a.m. alla – þar á meðal Robbie
sjálfan – til að klóra sér í hausnum og hún átti eftir að floppa
stórkostlega. Platan þar á undan, Intensive Care (2005), var
hins vegar sæmilegasta tilraun til að endurreisa ferilinn sem
hafði beðið skipbrot með Escapology (2002), ámátlegri til-
raun til að brjótast inn á hinn eftirsótta Ameríkumarkað.
Svona er þetta búið að ganga, upp og niður, og fyrir tveim-
ur árum var Williams víst ráfandi um strendur Kaliforníu,
feitur og fúlskeggjaður, í örvæntingarfullri leit að geimver-
um!?
En alltaf lendir hann þó á löppunum og nýja platan, Reality
Killed the Video Star, er til marks um þolgæði hans, betri og
beittari fókus en kannski helst þennan óræða, ómótstæðilega
sjarma sem blessaður drengurinn býr yfir. Hvort sem þú hat-
ar hann eða elskar, þá er ekki hægt að neita því að Williams er
með eitthvert „mojo“ eins og Austin Powers myndi orða það.
Williams hefur unnið með hinum og þessum lagasmiðum/
upptökustjórum í gegnum tíðina, þar á meðal Guy Chambers
og Stephen Duffy. Í þetta sinnið leitaði Williams á náðir
popparkitektsins Trevors Horns sem er líklega þekktastur
fyrir mótun Frankie Goes To Hollywood en hann var og með-
limur í utangarðspoppsveitinni Art of Noise og undrunum-
með-einn-smell, The Buggles, en titill plötunnar er vísun í
þann eina smell, „Video Killed the Radio Star“.
Platan nýja fer út um velli víða, en allir eru þeir kirfilega
inni í Popplandi. Stóru ballöðurnar eru hérna, grípandi og
nett elektrópopp líka og stöku skringilegheitumn er smekk-
lega lætt inn (Það er gotneskur söngur í fyrstu smáskífunni,
„Bodies“, einhverra hluta vegna). Í laginu „Last Days Of
Disco“ áréttar Williams svo að þetta sé ekki endurkoma. Gott
og vel … en velkominn aftur engu að síður!
En eigum við ekki að leyfa ugluspeglinum sjálfum að eiga
lokaorðin, en svona lýsti hann afurðinni í sumar á bloggi sínu:
„Platan er algjör drápsvél („Killer“). Gamli Robbie, nýi
Robbie og Robbie sem hvorugur okkar hefur hitt.“
Aftur og
nýbúinn
Poppkóngurinn Robbie Williams
hefur runnið á rassinn reglubund-
ið á skrykkjóttum ferli en virðist
með öllu ódrepandi …
Arnar Eggert Thoroddsen arnart@mbl.is
Robbie Williams
veit að popp skal
ávallt skrifa með
stóru P-i.
Þegar Robbie Williams gekk úr hinni
stórmerku strákasveit Take That með
látum um miðbik tíunda áratugarins
átti ekki einn einasti maður von á því
að hann hefði tök á því að standsetja
sig sem sólóstjörnu. Ég meina, þetta
var trúðurinn í bandinu, fíflið! Fyrstu
þreifingar Williams á þeim sviðum
voru enda fálmkenndar og fyrstu
smáskífurnar gerðu litlar skráveifur.
Lagið „Angels“ sló svo í gegn óforvar-
andis í desember 1997 og eftir það
héldu okkar manni engin bönd. Fé-
lagar hans í Take That áttu ekki roð í
hann og t.a.m. floppaði sólóferill
meginlagasmiðsins, Gary Barlow, með
miklum tilþrifum. Robbie Williams.
Algjör ugluspegill
Tónlist