Skólablaðið - 01.02.1959, Blaðsíða 7

ttffH
- H ern heldur hann sig eiginlega
e:as hugsaði ég með sjálfum mér og
ir'.í fyrir mér drenginn í garðinum hand-
in ö ,Anar. Hann teygði letilega úr sér
í u ípum garðstólinum og reykti sígar-
Mer virtist hann ekki vera. eldri
sutjá.n ára, og ég furðaði mig á því
. g rm gat leyft sér að reykja án
!:• 5- :• - ð :: : ja allt á annan endann heima
Og í öðru lagi var hann ein-
m■' : mtnngprð, sem mig hafði alltaf
að líkjast; hann var laglegur,
•■;ö • K rærð’i-. r og hávaxinn, klæddur dökk-
■ .ra ” m og grænni peysu, og ein-
hvern veginn
fékk ég þá hug-
myndj að hvítur
husveggurinn í
baksýn myndaði
eins og geisla-
baug um höíuð
hansc
Þetta. var
seint: x maí, ég
var aðeins
fjórtán ára og
hafði nýlokið
prófunum í skól-
anum„ Gagntek-
inn innri gl.eði
vegna þess að
vera laus við
skólann, ha.fði
é g komið hlaup-
andi eftir göt-
unni, til þess
a?5 vf-rða ekki
ol seinn I mat-
inn, og þá halði
ég skyndilega.
komið a uga. á
hann. Þarna
sai harin í ga.rði
Jensens ka.up-
ma.nns, sleikti
sólskinið og reykti eins og ekkert væri
eins sjálfsagt.
Ég hljóp inn í eldhús, þar sem móð-
ir mín var að flysja kartöflur til há-
degisverðar.
- Mamma, sagði ég, hvaða strákur
er þetta í garðinum hjá honum Jensen
kaupmanni ?
- Hann heitir Stefán.
- Er það hann, sem hefur verið í
einhverjum skóla úti í Danmörku?
- já, Davíð, sagði hún, - en nú er
hann kominn heim og ætlar að búa hjá
Stínu og föður sínum.
Stína var elsta dóttir Jensens kaup-
manns. Einu sinni hafði mamma sagt,
að hún væri oí íeít til þess að finna
sér eiginmann, þótt hun væri lagleg og
lagaði góðan mat, .. ss vegna væri hún
heima og sæi um heimilið fyrir föður
sinn. Frú Jensen hafði dáið fyrir tíu
árum, og Stefán haíði þá verið sendur 1
heimavistarskóla í Danmörku. Jensen
kaupmaður átti stóra. verzlun í miðbæn-
um og hann var ríkari en nokkur annar
faðir í hverfinu.
- En hvernig veiztu, að hann ætlar
að búa hérna, mamma? Ef til vill er
hann aðeins í heimsókn.
- Stína kom til mín í gærkvöldi.
Hún sagði mér, að Stefán væri mjög
veikur.
- Veikur ?
Moðir mín lauk við að flysja kart-
öfluna, sem hún hélt á, lét hana í skál-
ina og tók aðra., áður en hún svaraði
mér.
- Það ei hj.-Ti-ta.ð. Þeir segja, að
það sé að stækka. Það heldur áfram að
vaxa, þangað til að það nær út að rif-
beinunum.
- Af bverju vex það svona mikið ?
- Það e.r eitthvað að því. Við höf-
um nú ekki mikið vit á þessu, Davíð
minn, þetta er aðeins fyrir læknana. En