Skólablaðið - 01.02.1959, Blaðsíða 9

109 -
í herbergið mitt og skreið upp í rúm. Þar
sofnaði ég út frá háværum hlátrinum,
blöndnum jazzinums sem barst yfir götuna
inn um opinn gluggann.
Mig dreymdij að hús kaupmannsins
hefði breytzt í stóra hölls þar sem þúsund-
ir töfraspegla margfölduðu andlit gestanna
og juku hlátrana og jazzinn varð svo villtur
og æðislegurs að jafnvel reykháfarnir hófu
að dansa. Og í hásæti sat Stefán um-
kringdur fögrum meyjum.
Móðir mín sagði, að Stefán væri ein-
mana. og bað mig um að heimsækja hann.
Hún hafði oft komið að mér, þar sem ég
horíði á hann úr herbergisglugga mínum.
Mig langaði mikið til þess að kynnast hon-
ums einhvern veginn fórst það alltaf fyrir.
Ég gerði alltp sem mér datt í hug til þess
að láta hann taka eftir mérj greiddi mér
vandlega, burstaði skóna á hverjum degi,
gekk síðan hægum skrefum framhjá garðin-
um og beið þess, að hann ávarpaði mig, en
allt kcm fyrir ekki. Hann virtist aldrei
gefa mér gaum.
Þa.ð sem mér datt sízt í hug, var að
ganga beint inn í garðinn og segja við hann:
Ég heiti Davið, gaman að h.it:ta. þig, og þeg-
ar móðir mín stakk upp á þessu við mig
einn góðan veðurdag, hélt ég að hún væri
gengin að göflunum.
Þegar Stína kom næst til móður minn-
ar, bljófca þær að hafa bruggað ráð til að
stofna til vínskapar með okkur Stefáni.
Um kvöldið var ég að leik með félögum
mínum á götunni, en systkinin sátu í garði
kaupmannsins. Þegar leikurinn stóð sem
hæst, kallaði Stína til mín;
- Davíð! Davíð, viltu koma og
hjálpa mér andartak.
Þannig atvikaðist það, að ég komst í
náin kynni við Stefán. Nú gat ég virt hann
fyrir mér í nálægð í fyrsta sinn. Hárið
var vandlega greitt, húðin mjúk og hrein,
íingurnir fremur langir en snyrtilegir, föt-
in foru honum vel, og ég dró enga dul á
það með sjálfum mér, hver væri æðsta ósk.
mín;; að vera hann - Stefán. Ganga í fall-
egum fötum, aka eins og mig langaði til,
skemmta mér og láta aðra öfunda mig.
Við urðum góðir vinir. Hann talaði
mikið, og ég var góður áheyrandi. Montið,
sem ég hafði grunað hann um í xyrstu, var
aðeins imyndun mín. Hann var vingjarn-
legur og einmana.
É,g heimsótti hann á hverjum degi, og
hann sagði mér frá lífi sínu erlendis.
Hann hafði gist margar stórborgir og
þekkti næturlíf þeirra út í æsar og hafði
heimsótt ótölulegan grúa skemmtistaða.
Hann sagði mér frá öllum stúlkunum, sem
hann hafði kynnst og öllum bjórkránxxm,
þar sem hann hafði drukkið.
Kvöld eitt, rétt eftir að Stefán hafði
sagt mér frá stúlku, sem hann hafði
kynnst í París, kom Stína inn til okkar og
sagði eins og af tilviljun, að Stefán hefði
aldrei komið suður fyrir Hamborg. Ég
sat aðeins orðlaus með hálfopinn munn-
inn og hugsaði um hve háðulega hann hafði
logið að mér. Nú rann upp fyrir mér, að
endurminningar þær, sem hann hafði sagt
mér voru aðeins til í huga hans; draumur
hans um líf, sem hann hafði þráð, en
aldrei öðlast.
Upp frá þessu sagði hann mér aldrei
frá endurminningum sínum frá útlöndum.
Við sátum nú oftast í herbergi hans
og hlustuðum á jazz-plötur, en af þeim
hafði hann mikið yndi. Hann átti háa hlaða
af þessxim plötxxm, og mörgum stundum
eyddi hann í lestur tímarita og bóka um
jazz. Allt tal hans snerist um gömlu
meistarana frá New Orleans, sem hann
dáði mjög.
Haustkvöld eitt sátum við og hlustuð-
um á Louie Armstrong, þá veitti ég at-
hygli undarlegum glampa í augum Stefáns;
einhvern veginn datt mér í hug, að sálin
hefði yfirgefið líkamann til þess að
hlusta á trylltan jazzinn úr öðrxim skyn-
víddxxm. Laginu var að verða lokið, og
þegar nálin rann inn að plötumiðjunni með
óþægilegu urgi, fór hann að hlæja eins og
honum hefði dottið eitthvað fyndið í hug.
Einkennilegur hlátur hans vakti geig í
brjósti mér, en skyndilega hætti hann að
hlæja og sagði næstxim hvass við mig :
- Davíð, hefurðu lesið Biblíuna ?
Áður en ég gat svarað, hélt hann
áfram:
- Einhvers staðar er þar minnst á
endalok heimsins, - hvernig engillinn
Gabríel blæs luður sinn, svo að heimur-
inn ferst.
Þetta kvöld skýrði Stefán mér frá
merkilegri uppgötvunj að lúðrarnir væru
lúðrar jazz-leikaranna og innan fárra ára,
jafnvel innan skamms mundi draga til úr-
slita.
- Þa munxx jazzleikararnir trylla
sjálfan himnaföðurxnn, himnarnir munu
opnast og gleypa jörðina með öllu, sem á