Skólablaðið - 01.03.1959, Blaðsíða 4

- 4 -
horfa x félagslífi skólans, sem og fleir-
um. Enn jókst þó bjartsýnin, eftir að
íþaka hafði verið opin þrju kvöld og
ávallt verið fullt ut ur dyrum. Svona
vorum við barnalegir í okkur.
En þegar ég um daginn blabaði í dag-
bók heimilisins, sá ég, að þegar eftir
eina starfsviku var framinn fjórtán
brandara langur fundur hinnar vísu
nefndarmanna og samþykktar gáfulegar
ályktanir um ýmsar aðferöir til að auka
aðsókn. En lítið jókst aðsóknin, en var
þó sæmileg fram til jóla. En eftir jól
voru að meöaltali 20-30 hræður, sem
staðinn sóttu á kvöldi, og hefur það
meðaltal lítið breytzt síðan.
Þegar loks rann upp Ijós fyrir nefnd-
inni, og hun sá, að við svo buið mátti
ekki standa, urðu fjörugar og fjölbreytt-
ar umræður um hið ömurlega ástand.
Varð það ur að nefndin leitaði á náðir
nokkurra ágætra manna og kvenna innan
skólans og kvaddi á fund í Iþöku, og
skyldi rætt um framtíð félagsheimilisins.
Tveir ónefndir fundarmenn sóttu fast að
fá að sýna strip-tease í Iþöku og töldu
aðsóknina mundu aukast að mun.
En þar eð fleira markvert kom ekki
fram var fundi slitið um síðir og annar
boðaður viku síðar. Kom þá einn maður.
Undanfarið hef ég velt mikið fyrir
mér, hverjar væru orsakir þessa al-
menna áhugaleysis. Ég held, að það sé
einkum skortur á félagsanda, sem háir
félagslífinu. Er þar að nokkru um að
kenna þeim mönnum, sem töldu sig
fædda til forrustu fyrir almenningi þriðja
bekkjar og í nafni hans hófu hina bros-
legu uppreisn gegn öðrum skólalýð á
liðnu hausti. Þetta brölt hefur síðan
orsakað einangrun þriðju bekkinga í fé-
lagslífinu. Það væri áreiðanlega stórt
spor í rétta átt ef þriðju bekkingar
legðust svo lágt að stórauka samskipti
sín við efribekkinga í Iþöku.
En því aðeins verður heiðri Iþöku
bjargað, að þennan mánuð, sem eftir er
af skólaárinu, sé aðsóknin góð. Og því
aðeins er tilgangi félagsheimilisins náð,
að heilbrigður félagsandi ríki þar innan
veggJa- Gleymum því ekki, að sérhvert
/o\yp\/o\/ovy^\yoV/Q\^V/o\
TVÖ LJÓÐ UM AUÐNULEYSI
LÍFS MÍNS
I.
í afkimum hjarta míns leynist hinn
lifandi gróður
en logasár er kvíðinn sem dylur þann
heilaga reit
í lágnættismyrkrinu sit ég nu saknandi
og hljóður
því sorg er það fáa sem blæðandi
hjarta mitt veit.
£g gleymist í þokunni einmana
hrakinn og hrjáður
og horfi á sólroðna geisla hins
komandi dags
en mun ég í dag verða hunzkaður
hæddur og smáður
af hófunum troðinn sem rótslitið
skrælþornað
II.
Einn eg hími undir vegg
að mér sorgir steðja
kalt er lífsins harmahregg
hárbeitt dauðans sveðja.
Nótt er köld við norðurpól
naktar vofur titra
á minn hugur enginn jól
æðir frostið bitra.
Brátt mun dauðans mjúka mund
mædda sálu taka
nú mun úti ævistund
og einnig þessi staka.
okkar þarf aðeins að koma vikulega í
Iþöku, til þess að hún sé ætíð þéttset-
in. íþaka ein megnar að sannfæra
okkur um, að það getur í rauninniver-
ið gaman að vera í skóla.
19. marz 1959.