Skólablaðið - 01.03.1959, Blaðsíða 11

- 11 -
ingju og veifaði á eftir henni lengi dags.
Þegar eg loks tok við mer þaut ég beint
í bankann, þar sem ég tok út 500 kall
í einum seðli. Þennan skal maður hafa
uppá vasann, þegar að því kemur að
bjóða dömunni heim. Ég sleikti út um
í huganum. Ég var ekki ástfanginn af
jarðneskum líkama hennar, heldur engil-
fagurri sálinni, sem ég hafði kynnzt svo
vel um morguninn í stiganum. -
Þegar kvöldið kom, klæddist ég mín-
um beztu fötum, fór í vestið hans afa
( allir fínni nemendur skólans ganga í
vestum og leðurbættum jökkum ), og
setti 2 dollur af brilljantíni í hárið.
- Og svo beint niður í skóla. -
Mér hefur stundum fundizt, þegar i
lít í spegil og brosi eins fallega
og ég get, að ég sé bara nokkuð
sætur. Hins vegar hefur það miklu
oftar hvarflað að mér, að ég sé
ferlega andlitsljótur og að þessi
90 kg af spiki, sem ég ber utaná
beinunum, séu hræðilega "ósexý".
Þetta hvarflaði líka að mér.þegar
ég sá hana koma í hvítum kjól, í
laginu alveg eins og prinsipessu
úr leikdómum Kjartans Jóhanns-
sonar, - og sálin aldrei fegurri.
Mér féll allur ketill í eld og
missti þegar í stað alla von um að
komast yfir sál hinnar yndislegu
Spanjólu. Ég flýtti mér að fela
mína lítilmótlegu persónu bak
við guðleysingjann Þorstein Gylfa-
son. Um leiö og hann sá mig,
hóf hann að ræða við mig af miklu
andríki um fötun bers kvenfólks,
því að eins og allir vita er Þor-
steinn hatrammur andstæðingur
bers kvenfólks, elskar sálina og
viljann eins og ég. Spanjóla
truflaði okkur með brosi, sem eitt
hefði nægt, til þess að bræða alla
ársframleiðslu Svía af stáli á einu
andartaki. Það væri ekki lygimál
að segja, að Spanjóla hafi verið
öll í því brosi, frá hvirfli til ilja.
Gulltönnin í efri góm brosti, háls-
inn, bæði brjóstin, fótleggirnir og
sálin brostu og fóru sér að engu
óðslega. Þegar hún loksins fór úr
brosinu, var stór vatnspollur á
gólfinu, og ég hafði léttzt um 20
kg. Hins vegar hafði Þorstein
Gylíason ekkert munað um þessa
þrekraun. "Hann hlýtur að hata
hana, " hugsaði ég með mér. "Þvílíka
sálarfegurð, sem Spanjóla býr yfir,
hlýtur maður annaðhvort að elska eða
hata.---Kannski hann hafi séð ha.na
bera. Honum er ekkert um bert i:ven-
fólk gefið. Ja, ég veit til dæmis um
stelpu, sem elskaði hann, og hún fór
aldrei úr fötum og keypti hormónaeyð-
andi lyf til þess að herða sálina sína
og ganga í augun á honum. " Ég fékk
ekki tíma til lengri heilabrota, því áður
en mig varði, hafði hún drifið mig út á
gólfið, og við vorum brátt farin að
dansa af miklu fjöri. Og þannig gekk