Skólablaðið - 01.03.1959, Blaðsíða 10

AÐ vísu fjallar eftirfarandi saga ekki
um ómar Ragnarsson, en þar sem þessi
2 orð vekja ætíð mikla efti'rvæntingu me5
Menntaskólanemum, fannst mér upplagt
að nota þau sem nafn á sögu mína.
ÓMAR RAGNARSSQN
Hún stóð þarna í stiganum, fögur og
heillandi með gulltönn í efra gómi og
brosti til mín. Þetta bros var meira
en venjuleg andlaus dúkkugretta. Þetta
bros var seiðandi, alveg útað eyrum og
niður á tær og kom áreiðanlega beint
frá hjartanu. Ég stóð fyrir neðan stig-
ann og vissi varla„ hvort ég átti frekar
að gufa upp eða stara. hana í hel.
Þá hringdi bjallans og hún stökk fliss-
andi inn í stofuna sína. Ég staulaðist,
frá mér numinn og örvita af ofsalegum
ástarloga, sem brenndi hjarta mitt og
heilafrumur, inn í enskutíma til Guðna.
"Elsku vinur, " sagði hann, "það er bezt,
að þér komið upp." Og hann kinkaði
vingjarnlega til mín kolli.
"Upp!" stundi ég. "Já, en haldið þérs
að hún vilji það?" "Það veit ég ekkert
um," sagði hann ljúfmannlega. "Ég var
að biðja yður um að þýða." Ég roðnaði
og hikstaði, strákarnir hlógu fyrirlitlega,
og eina stelpan í bekknum skrækti hjá-
róma: "Krummi, blakaðu vængjunum."
Éj; reis upp úr sæti mínu, titrandi af
rettlátri reiði lítilmagnans og öskraði:
"Farið öll fjandans til, kraðakið ykkar.
Ég er ekki af ykkar sauðahúsi. Þið fáið
meira að heyra." "Lát heyra! Lát
heyra!" ískraði í atómskáldinu. "En
hafði það samt ekki úr Þrettándakvöldi,
ha„ has ha!" Og allur bekkurinn stóð á
öndinni af hlátri og ég hélts að þau
mundu aldrei hætta. "Ef þér eruð gal-
inn, elsku vinur, þá farið þér, en ef þér
eruð með öllum mjalla, Ijúfurinn, þá
reynið að byrja á þýðingunni, " sagði
Guðni í ískyggilega vingjarnlegum tón.
Ég byrjaði að snökta. "É-É-Ég skal
klaga ykkur öll fyrir - fyrir henni
mömmu. " Svo fór ég að gráta. Þá
stóð atómskáldið upp og kvað af munni
fram þá vísus sem varð vinsælasta
lestrarefni í Mogganum daginn eftir
( næst Ferdínand). Skáldið kvað :
"Hann er galinn
eins og Stalín,
sem liggur falinn
bak- við alin
af sængurveradamaski frá
verzluninni Malin. "
Ég hafði tapað þessari orrustu, og
þaðs sem verra var: Eiginlega hafði ég
hálfvegis hjálpað versta óvini mínum •
við að semja eina af perlum nútímabók-
menntanna. Það var það versta, því að
atómskáldið er helvítið fífl. Það er
ekki sjón að sjá enskustílana hans, að
maður minnist nú ekki á framburðinn.
Og svo er þetta bara, - bara fífl.
Ég sá brosið úr stiganum eftir skóla-
tíma. Hún ávarpaði mig fyrst. "Ég
heiti Spanjóla." "En hvað það er fall-
egts " sagði ég, fullur aðdáunar. "Þér
eruð kannski frá Spáni eins og appels-
sínurnar." "Já, " sagði hún. "Og
Salvador Dali er frændi minn." Mig
snarsundlaði. Hvaða rétt hafði ég,
siginaxla leppalúði ofan úr sveit, til að
elska sálina í þessari hálfspænsku verð-
launagyðju. "Ég heiti Þorsteinn, "
stundi ég upp. "Einn togarinn er hálft
í hvoru skírður eftir mér, og ég er
eiginlega hálfvegis skyldur Farúk."
"En sniðugt og skemmtilegt," sagði hún
og brosti út að eyrum og niður á tær,
svo að sást glytta í gulltönnina. "Ég
sé þig á ballinu í kvöld, " síðan var
hún þotiri. Ég stóð eftir a.gndofa af ham-