Skólablaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 21

- 85 -
BAÐ þykir alltaf tí5-
indum sæta þegar
blöð eru gefin út í
skóla vorum, jafnvel þó aðeins
——_______ sé um að ræða Skólablaðið, en
þegar aðrir en ritnefnd taka upp á slíku,
er venjulegast mikið um að vera.
Áhugamenn um blaðaútgáfu í skólanum
sperrtu því eyrun, er það heyrðist á
skotspónum, að hin nýja viðreisnarstjórn
Eðlisfræðideildar Framtíðarinnar hyggð-
ist leggja út á hina hálu braut blaðaút-
gáfunnar.
Spenningurinn jókst um allan helm- '
ing þegar það fréttist hverjir skipuðu
ritnefnd hins nýja menningarrits, en hér
er um sannkallað einvalalið að ræða :
Þar stendur fremstur í flokki Þorsteinn
róbott Halldórsson, ungur og efnilegur
vísindamaður, spakur að viti og vel
heima í einsteinskum fræðum, víðfrægur
fyrir ótvíræða hæfileika til matematískia
spekúlasjóna og lógískra þenkinga.
Næstan skal frægan telja jóhannes jónas-
son, þann er fyrrum bar sitt rauða
skegg stoltur í fasi um ganga skólans.
Jóhannes hefur lagt stund á ensýkklóped-
ísk fræði, og er kominn býsna langt á
veg með að vita ekkert um allt. Hann
hefur til þessa verið manna duglegastur
að gagnrýna Skólablaðið, en aldrei gert
neitt til umbóta, hefur sennilega álitið
að blaðið ætti sér ekki viðreisnar von,
og talið heppilegra að Ijá nýju blaði lið-
veizlu sína.
Að lokum skal hér drepið á þriðja
manninn, Jakob Líndal Kristinsson, nem-
anda í fjórða bekk stærðfræðideildar,
hæfileikamann mikinn í stærðfræðilegum
vísindum. Þessi ungi maður hefur lítt
látið Ijós sitt skína hingað til, en mun
búa yfir nær ótæmandi vizku og hæfileik-
um, að því er fróðir menn tjá mér.
Þar sem slíkir menn leggja hönd á
plóginn er vart hægt að búast við öðru
en stórvirkjum, og biðu menn útgáfudags
með öndina í hálsinum. Loks rann upp
hinn mikli dagur: á veggnum við hliðina
á altaristöflu ólafs R. gaf að líta kápu
blaðsins, glæsilega að sjá, og efst stóð
nafn þess: DE RERUM NATURA.
Undir þessum orðum var mynd af manni,
sem er að losna úr viðjum jarðar og
horfir steini lostinn á furðuverk himn-
anna.

Ég get ekki neitað
því, að það kom dálít-
ið á mig við þessa
sjón, sérstaklega þótti
mér hið latneska heiti
furðulegt á blaði sem
þessu, hafði frekar
búizt við kvaðratrótinni
af mínus einum eða
eeremmséíöðru. Eru
þessir ágætu menn
raunverulega haldnir
latínukomplexum, eða
hvað? Sömuleiðis
furðaði ég mig nokkuð
á myndinni, en komst að þeirri niður-
stöðu eftir nokkra umhugsun, að myndin
væri sýmbólsk: táknaði semsé að rit-
nefnd hefði nú slitið af sér öll bönd og
léki lausum hala, sömuleiðis lægju und-
ur himnanna henni opin með relatívíteti
og öllu tilheyrandi.
Brennandi af löngun til að kynnast
nánar þessu stórmerkilega riti æddi ég
upp stigann með tíkallinn í framréttri
loppunni, henti honum í róbottinn og
hrifsaði af honum eitt eintak af hinu dýr-
mæta riti; hljóp upp í stofuna mína,
settist niður og opnaði blaðið með
áfergju.
En ég hef sennilega verið of gírug-
ur, því að við þennan verknað féllu úr
ritinu tvö síðustu blöðin ( að þessum at-
burði hef ég eiðfest vitni ). Þotti mér
þetta að vonum súrt í broti en lét það
ekkert á mig fá og hóf ótrauður lestur-
inn.
En það fyrsta sem ég les er nóg til
að mér sortnar fyrir augum : Ergo
vivida vis animi pervicit, et.... ég
kemst ekki lengra, og legg frá mér blað-
ið í flýti. Eru þeir nú alveg búnir að
missa vitið, hu^sa ég með mér, róbott-
inn lagstur í humanisma, Jóhannes far-
inn að bisa við að beygja latneskar sagn-
ir, eða hefur Líndal kannske orðið fyrir
svona sterkum áhrifum frá Jóni Júl ?
Skjálfandi á beinunum geng ég með
blaðið til Einars editors og bið hann
blessaðan að þýða þessa klausu fyrir
mig. Einar setur upp gleraugun, sem
gera hann svo virðulegan, tekur blaðið