Skólablaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 12

- 76 -
kennarinn hafi þá eiginleika að vera
heyrnarlaus og sjónlaus og jafnvel lykt-
arlaus.
Árið 1948 hófst reaktion sú gegn
sporteðjótíij sem segja má að standi enn,
en þar áður hafði Skólablaðið frekar ver-
ið hliðhollt því og jafnvel haft íþrótta-
síðu. Það ar skrifar Ólafur Ólafsson
svo í ágætri grein, sem nefnist "Fortíð
og framtíð
"Sá, sem getur samið góða sögu eða
kveðið laglega v'ísu er viðundur, annað
hvort ofviti eða fáviti, ætti helzt ekki að
ganga laus, heldur vera sem sýningar-
gripur á nátturiiíræðistofunni öðrum til
viðvörunar. Dyrlíngar þessa skóla eru
þeir, sem flest mörk setja i handbolta,
eða hoppa sem engisprettur einum senti-
metra hærra en maður ur öðrum skóla.
E£ þessu heldur áfram verða Mennta-
skólanemendur bá.nir að hoppa og sprikla
ur sér allan skapandi anda, bunir að
hlaupa, ef til vill á mettíma, frá öllum
þeim vorium, sem við þá eru tengdar. "
Um 1950 er andi blaðsins mjög líkur
því sem nu er, en frágangur allur annar
og tækni miklu ófullkomnari en nu gerist.
Urðu teiknarar að merja myndir sínar á
stensla með frumstæðum hjólum. Samt
létu þeir það ekki hinara sig í því að
teikna ágætar myndir, bæði skopmyndir
og myndaseríur. Meðal greina ma nefna
ferðasö^u Einars Vínlandsfara ( semles-
ið var ur á Ólafsvöku ), kvæði, þýðingar
og gagnrjni á félagslífi.
27. argangur Skólablaðsins er með
beztu árgöngum þess. Ritstjóri var þá
Árni Björnsson, og ritar hann gott ávarp
x fyrsta tölublað sitt, þar sem hann lýs-
ir andlegu ástandi nemenda:
"...Flestir eru menn fullir lítils-
virðingar á öllu námi og þykir fínt. Eru
margir mjög áfjáðir að skýra frá leti
sinni við lestur og neyða menn oft með
góðu og illu til að hlýða. á fjálglegar lýs-
ingar á skeytingarleysi sínu og vanlestri.
Nokkrir menn þjást af' feykilegri löngun
til að láta á sér bera og eru tíðum afar
skoplegir í þessari viðleitni sinni. Þeir
reka upp ferlega hlátra á göngum, í stof-
um og stigum, til þess að vekja á sér
athygli, ónyta muni, útkrota auglýsingar
og þ. u. 1. og reyna af öllum mætti að fá
sinn oftar hugmyndasnauða heila til að
finna upp á einhverju því, er gefi á-
stæðu til, að hin hrífandi setning : "hann
var ódæll í skóla", verði um þá sögð i
framtíðinni. Jafnvel konur eru teknar að
bisa við að vera hneykslanlegar og er
það hlægileg sjón....."
Þetta ár gerðist það, sem einnig hef-
ur gerzt síðar, að kveikt var í skóla-
blaðskassanum (það verður víst ekki gert
framar, því að honum var stolið í fyrra).
Var þá eftirfarandi klausa skrifuð :
"Pyromani :
Stundum koma brandarar í póstkassa
Skólablaðsins. Eitt sinn, er ritstjóri
blaðsins kom að honum, stóð innihald
hans - kassans - í björtu báli, en hópur
eldsdýrkenda stóð æpandi í kring. Rit-
stjóri benti grátandi inn í logana og
mælti: "Hér farast brandarar, sem
hvergi fást í öllum heimi. " Síðan tok
hann að grennslast um upptök eldsins og
sagði þá Ingvi Matthía- ;. 6 ritstjóri
Kyndils, Sig. Guðmundsson, hefði stungið
Kyndli í kassann. Rannsókn hefir farið
fram en ekkert sannast, enda er lang
fyrirhafnarminnst að hætta því að kenna
bara helvítis kommunistunum um brunann.”
Brandari ur 27. árg. :
"játning.
Ingvar Kj. 5. Y þýðir: Komm her zu
mir Geselle, hier find st du deine Ruh S
Komdu hingað til mín, kunningi, hér
fin .ur þu róna* "
Árið 1954 bar svo við, að margir
andans menn féllu á stærðfræði. Þá var
þetta ort :
"Hetjan Basi brosir nu
blíðara en hans er vani,
því öðlast hefur hann auknefnið :
atómskáldabani. "
Um þetta leyti er blaðið alveg komið
í nutímahorf. Frágangur allur og efni er
það sama og nú. Stíllinn er mjög
skemmtilegur og brandarar góðir. Mikið
er af ágætum sögum og kvæðum og blöð-
in eru skemmtilega skreytt, og er margt
betra en í Skólablaðinu nu, sérstaklega
smásögur. Sagan "Ég, faðir minn og
fimmta ríkið, " sem fékk fyrstu verðlaun
í smásagnasamkeppni árið 1958 og sjötta-
bekkingar muna eftir, er sennilega með
allra beztu sögum, sem komið hafa í
Skólablaðinu. Virðast fleiri húmanistar
hafa verið í skólanum á þessum árum
en nú er Ég mun ekki fjölyrða frekar
um efni síðustu árganga blaðsins, því að
sennilega munu margir þekkja þá eins