Skólablaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 23

87 -
JÁÐU bara hérna út um
suðurgluggann. Er
þetta ekki stórkostlegt?
Mer finnst þa5 a5 minnsta
kosti. Hver skyldi hafa látið
sig dreyma um þetta fyrir 50 árum ?
Þetta er óskiljanlegt. Þegar eg var á
þínum aldri var þetta hreint og beint
ekki til - nema náttúrulega sólin. Öll
þessi stóru hús, götur og Ijósadýrð.
Þetta eksisteraði ekki - alls ekki.
Það er Eggert Stefánsson, heims-
borgari, söngvari og rithöfundur, sem
mælir og baðar út höndunum til að gefa
orðunum áherzlu, með þeim tilburðum,
sem sönnum listamanni eru einir í lófa
lagðir. Hann hefur staðið úti við kvist-
gluggann á íbúðinni sinni uppi á Háteigs-
vegi og látið sólarlagsstemninguna snerta
alla viðkvæmustu strengi sálarinnar.
- já, þetta er stórfurðulegt.
Hann tekur tóbaksdós upp úr vasanum -
blikkdollu eins og Haukur Henderson
notar - og treður nokkrum kornum
snyrtilega upp í hægri nösina.
- Þú veizt, að neftóbakið eykur and-
ríkið. Að minnsta kosti er það samróma
álit allra, sem þekkja mig. Ég tek
nokkuð mikið í nefið.
- Jæja, mætti eg biðja um tíu korn?
- Gjörðu svo vel og komdu svo að
horfa á sólina - hún er að hverfa þarna
fyrir sunnan sjóinn. Það er einmitt við
slík tækifæri, sem allir stærstu gim-
steinar listarinnar hafa orðið til. Þegar
náttúran hefur skartað sínu fegursta.
Það var líka oft svona fallegt jpegar eg
var ungur. Þá var farið upp a HÓla-
velli til að sjá sólina kasta blóðrauðum
geislum sínum á hjarnið, og svo rennd-
um við okkur á sleðum niður í Suður-
götuna og brutum nokkra girðingar staura
fyrir bæjarstjórninni. Það var gaman
Við bjuggum þá í Teitshúsi við Suður-
götu 13. Annars var ég fæddur í
Ziemsenshúsi. Kannski það verði sett
á það plata þegar maður er dauður -
svona eins og á Dillonshús. - Þú sérð
að ég er sem sé Vesturbæingur í húð og
hár. Það hafa margir Vesturbæingar
orðið miklir menn. Ég kom í þennan
heim með þeim ásetningi að verða mikill
maður. En það voru litlir möguleikar
hérna heima. Þú getur ekki ímyndað þér
hve ísóleraðir við vorum. Ég man allt-
af eftir því, hvað það þótti mikill við-
burður þegar danska skólaskipið kom
hingað í desember. Þá var alltaf gefið
leyfi úr barnaskólanum, svo að við gæt-
um gengið niður að höfn og fest okkur í
minni hugmyndina um þetta glæsilega
tæki. Samgöngur milli fslands og um-
heimsins lágu niðri allan veturinn.
Veturinn var vaxtarskeið andlegra afreka.
Sumarið 1910 fór ég utan. Það var upp-
haf kraftaverksins, sem skaparinn og ég
höfum unnið að í sameiningu s.l. hálfa
öld. -
Trúin er önnur af hinum tveimur
lyndiseinkunnum, sem hinn fullkomni mað-
ur verður að temja sér - hin er ástin.
- "Trúin gefur kraft, en ástin vísdóm",
eins og ég man að ég segi einhvers
staðar í fjórða bindinu af "Lífið og ég".
- Það er ævisaga mín. Komin út í fjór-
um bindum, en í sannleika sagt er það
allt of lág tala. Æskan í dag hefði á-
reiðanlega gott af að kynna sér hana -
ég held hún fáist enn hjá Lárusi Blöndal
- mjög takmarkað upplag.
Jæja, ég fór til Hull í fyrsta áfanga.
Það var úr litlu að spila - svo til mál-
laus með 100 krónur I vasanum. En ég
hafði trú - trú á almáttugan guð - og
líka sjálfan mig. Ég fór með smjör-
skipi frá Hull til Kaupmannahafnar og
þar um borð var forstjóri frá (J>. K. í
Höfn. Hann spurði mig, hvað ég ætlaðist