SunnudagsMogginn - 28.03.2010, Qupperneq 38

38 28. mars 2010
Magnús og Matt Subitch úr liði 58 liðinu gera við sleða þess fyrrnefnda.Magnús og Sigurjón ásamt Matt Subitch og Glenn Johnmayer sem urðu þeim samferða undir lokin.
meðan á keppninni stóð þannig að úr-
koma og vindur var í lágmarki.
„Ég var búinn að fá góðar lýsingar á
aðstæðum en það sem kom mér mest á
óvart var hve mikill skógur er þarna. Við
keyrðum klukkustundum saman inni á
milli trjáa. Ég átti heldur ekkert sér-
staklega von á því að þurfa að keyra
marga tugi kílómetra í engum snjó!“ Þeir
fóru um það bil 80 kílómetra leið þar sem
aðstæður voru þannig; mestmegnis þúf-
ur, mold og jafnvel möl.
Ferðalagið var samfellt ævintýri. Akst-
urinn reynir á en Magnús segir upplif-
unina einstaka. „Náttúran er stórkostleg
og dýralíf á leiðinni fjölbreytt. Við keyrð-
um fram á snæuglu, elg, vísunda, refi og
seli, svo eitthvað sé nefnt. Selir eru undir
ís á vetrum en koma upp um leið og birtir
þannig að mikið var um þá. Einu sinni
flaug rjúpa í fangið á mér og einn sleða-
maðurinn ók á elg. Báðir komust þó heilir
frá!“ segir Magnús.
Þeir feðgar hófu keppni í rigningu en
frostið var um 30 stig þegar komið var á
leiðarenda.
„Fyrsta daginn var rigning og slydda
og þá keyrðum við í gríðarlega djúpum
og þungum, nýföllnum snjó; hann náði
upp undir geirvörtur. Undanfararnir
lentu í vandræðum vegna þessa; þeir áttu
að leggja slóð en festust þannig að hóp-
urinn náði þeim og eftir að sleðarnir
þeirra voru losaðir urðu allir keppendur
að keyra í einum hnapp.“
Lítil úrkoma var að loknum fyrsta degi
nema hvað aðeins snjóaði á kvöldin og
kuldinn gerði keppendum í raun ekki
erfitt fyrir nema þegar ekið var í frost-
þoku eftir Yukon-ánni. „Það var langur
kuldapollur. Maður fann vel þegar leiðin
var um það bil hálfnuð norður hve mikið
hafði kólnað.“
Alaska er gríðarlega stórt; töluvert
stærra en þrjú næststærstu ríki Banda-
ríkjanna til samans, Texas, Kalifornía og
Montana. Íbúar eru aðeins um 600 þús-
und og því gefur auga leið að strjálbýlt er
í ríkinu. „Landið er 15 sinnum stærra en
Ísland en íbúafjöldinn jafngildir því að 16
manns byggju á Manhattan,“ segir Sig-
urjón. Þeir sem gengið hafa um eyjuna þá
í New York borg skilja samanburðinn.
Ferðalangar eru því ekki algengir í
þeim litlu þorpum þar sem sleðamenn-
irnir komu og feðgarnir segja heima-
menn mjög áhugasama um ferðalangana.
„Allir sýna keppninni mikinn áhuga,
bæði eskimóarnir og indíánarnir. Fólkið
er mjög hjálplegt og tekur þátt í þessu
með okkur eins og fjölskyldumeðlimir.“
Þeir segja fólkið leggja mikla áherslu á að
veita alla mögulega þjónustu og bjóði
jafnvel gistingu.
Feðgarnir æfðu sig í nokkra daga eins
og aðrir, frá og með 14. febrúar; þeyst var
um sléttur og upp til fjalla að nóttu sem
degi áður en alvaran tók við. Fjórði æf-
ingadagurinn þróaðist ekki eins og ráð
var fyrir gert því Magnús var þá lagstur í
bælið með flensu, tveimur dögum áður
ballið byrjaði. En hann náði sér og var til í
slaginn á réttum tíma.
Lagt var af stað að morgni föstudagsins
19. febrúar. Þá var hitinn um frostmark
og fegðarnir segjast hafa þurft að gæta
þess að vera ekki of vel klæddir. „Tvenn
algengustu mistök byrjenda eru að klæð-
ast of mikið og vera með of mikinn og
þungan búnað með sér. Auk þess er mjög
algengt að menn drekki allt of lítið vatn.
Ofþornun vegna áreynslunnar og frosts-
ins er algeng.“
Fyrsti kafli leiðarinnar er sá ósléttasti,
átökin því töluverð og þá kom sér vel að
hafa verið duglegur í ræktinni. „Álagið er
mikið á hendur, axlir og læri. Við höfðum
hugsað okkur að vera búnir að keyra
mikið á sleða hér heima áður en við fær-
um út en það var erfitt vegna þess hve
lítill snjórinn hefur verið. Í staðinn vor-
um við dálítið á fjórhjóli og þeim mun
duglegri í ræktinni,“ segir Magnús.
Að kvöldi var komið að fyrsta dval-
arstaðnum við Puntilla-vatn í Alaska
fjallgarðinum, í námunda við Denali,
hæsta fjall Norður-Ameríku, eftir 10 tíma
keyrslu í miklum snjó og rigningu.
Haldið var af stað á ný snemma næsta
morgun og komið til McGrath eftir 12
tíma ferð. Þann dag var ekin löng leið þar
sem enginn var snjórinn á kafla og því
ekki farið mjög hratt yfir. En allt gekk að
óskum.
„Fyrsta kvöldið gistu allir á sama stað
en þegar við komum þangað sem átti að
sofa eftir annan keppnisdaginn fengum
við okkur að borða og héldum svo áfram.
Vorum eina liðið sem keyrði þá yfir að
næstu eftirlitsstöð og gisti þar. Sú ferð
tók ekki nema tvo tíma.“
Þeir Magnús og Sigurjón kunna því vel
að aka eftir að farið er að rökkva.
„Alaskabúarnir virðast smeykari við að
keyra í myrkri; við urðum líka vör við
þetta í fyrra, þeim tveimur sem óku með
okkur þá virtist vera illa við að ferðast
eftir að komið var myrkur en okkur
finnst það betra ef eitthvað er en þegar
allt er hvítt í dagsbirtunni,“ segir Sig-
urjón.
Fljótlega eftir að þeir feðgar lögðu af
stað daginn eftir gaf dempari sig í sleða
Magnúsar og á meðan þeir komu honum í
lag fóru tvö lið fram úr þeim.
„Þegar við komum að næstu eftirlits-
stöð voru þau lið að leggja í hann aftur,
þannig að við stoppuðum stutt; tókum
bensín og héldum svo áfram á eftir
þeim.“
Þegar aðrir lögðust til hvílu þar sem
áætlað var að gista næstu nótt, í þorpinu
Galena, héldu feðgarnir áfram ásamt liði
58 sem þeir höfðu gengið í bandalag með
og keyrðu 160 kílómetra til viðbótar eftir
Yukon-ánni áður en þeir lögðu sig á
næstu eftirlitsstöð í þorpinu Kaltag.
Þeir sögðu enga hættu á að týnast; allir
væru með GPS-staðsetningar og vel
merkta leiðina þannig að tiltölulega auð-
velt væri að rata.
Ekið yfir svokallaðan Blueberryhill fjallgarð og niður að Beringssundi. Þarna sér yfir sandtanga en á enda hans er þorpið Shaktoolick og í fjarska sést til Norton flóans sem ekið var yfir.
’
Ég vaknaði nán-
ast á hverri ein-
ustu nótt í fjóra
mánuði eftir keppnina
hugsandi um hvað við
hefðum átt að gera öðru
vísi. Í einu orði sagt var
ég óhamingjusamur;
þetta lagðist á mig.