Morgunblaðið - 08.02.2010, Blaðsíða 16

16 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. FEBRÚAR 2010
✝ Ólafur KristinnMagnússon fædd-
ist á Völlum á Kjal-
arnesi 6. desember
1911. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 24. jan-
úar 2010.
Foreldrar hans
voru Magnús Jón-
asson, f. 11. apríl
1888, d. 10. jan.
1971, og Jórunn
Ólafsdóttir, f. 7.
sept. 1888, d. 19.
apríl 1947. Hálf-
systir hans samfeðra er Rannveig
Magnúsdóttir, f. 9. jan. 1930.
Ólafur kvæntist 6. okt.1938
Björgu Jóhannsdóttur frá Holti í
Svínadal, A-Hún, f. 26. febrúar
1916. Foreldrar hennar voru Jó-
hann Guðmundsson, f. 5. nóv.
1887, d. 11. ágúst 1949, og Fanný
Jónsdóttir, f. 14. mars 1891, d. 4.
júlí 1958. Börn þeirra eru: 1) Jó-
hann, f. 18. des 1942, maki Jeanne
Kr. Ólafssyni bónda í Austurey og
á Kjóastöðum og konu hans Sig-
ríði Þórarinsdóttir. Á þeim tíma
dvaldi hann þó nokkra vetur hjá
móður sinni í Reykjavík og sótti
þar skóla. Hann lauk kenn-
araprófi frá Kennaraskólanum
1934 og var farkennari í Svína-
vatnshreppi 1934–1937 og for-
fallakennari við ýmsa skóla 1937–
1940. Kennari í Haganeshreppi í
Skagafirði 1940–1945, síðustu 3
árin við heimavistarskólann að
Sólgörðum. 1945 tók hann við sem
skólastjóri barnaskólans á Klé-
bergi, Kjalarnesi, þar sem hann
var uns hann lét af störfum árið
1979 eftir 45 ára farsælan feril
sem kennari og skólastjóri. Ólafur
tók virkan þátt í félagsstörfum í
Haganeshreppi og á Kjalarnesi og
sat í nefndum og ráðum allt til
ársins 1979. Eftir að hann lét af
störfum ritaði hann ýmsa þætti úr
sögu Kjalarneshrepps eftir 1880
og birtist hluti þeirra í ritinu
Kjalnesingar sem út kom 1998.
Útför Ólafs verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 8. febrúar
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Miller, f. 1. jan. 1945.
Börn þeirra eru: a)
Ólafur Kristinn, f.
1964, maki Valborg
Guðsteinsdóttir, f.
1964, og eiga þau tvo
syni. b) Fanný Björg,
f. 1978, sambýlis-
maður hennar er
Sverrir Árnason, f.
1978, og eiga þau
einn son. 2) Sigrún,
f. 12. júlí 1948, maki
Helgi Bergþórsson,
f. 6. apríl 1946. Börn
þeirra eru: a) Ólafur
Magnús, f. 1970, sambýliskona
hans er Berit Noesgaard Nielsen,
f. 1970, og eiga þau þrjú börn. b)
Vilborg, f. 1971, maki Jón Þór
Þorgeirsson, f. 1965, og eiga þau
fjögur börn. c) Bergþór, f. 1974,
og á hann tvo syni. d) Björgvin, f.
1976, maki Dagný Hauksdóttir, f.
1978, og eiga þau þrjú börn.
Frá 1914–1930 ólst Ólafur upp
hjá móðurbróður sínum Jóhanni
Elsku afi, þá hefur þú kvatt okk-
ur, 98 ára að aldri. Á kveðjustundu
rifjast upp margar góðar minningar,
einkum úr bernsku. Þið amma kom-
uð reglulega til okkar í sveitina og
dvölduð oftast í um vikutíma í senn.
Við hlökkuðum alltaf til að fá ykkur
og fá að fara með að sækja ykkur í
rútuna, því þú tókst aldrei bílpróf.
Það tilheyrði að fá ykkur í heimsókn
á jólunum, yfir páskana og um sum-
arið. Og alltaf komuð þið færandi
hendi.
Þú hafðir alla tíð mikinn áhuga á
því sem við höfðum fyrir stafni og
sýndir okkur bæði traust og vináttu.
Þú varst mjög reglusamur og fyr-
irhyggjusamur og vildir hafa hlutina
í föstum skorðum. Fórst í göngu-
ferðir á hverjum morgni á meðan
heilsan leyfði. Þú hlustaðir á alla
fréttatíma sem í boði voru og fylgd-
ist vel með þjóðmálunum fram á síð-
asta dag. Það þurfti að fylgjast vel
með veðurspánni, annað var létt-
lyndi.
Þú varst minnugur og fróður um
menn og málefni og þekktir landið
okkar og sögu þess vel. Með frá-
sögnum þínum gafstu okkur innsýn
í gamla tíma og þær aðstæður sem
þín kynslóð ólst upp við. Þú last
mikið og hafðir mikinn áhuga á bók-
um enda var gaman að skoða her-
bergið þitt þar sem allar bækurnar
og eldspýtnastokkasafnið þitt var.
Langafabörnin voru orðin 15 og
þau minnast þín með hlýju enda
varstu mikill barnakarl. Þú gafst þig
að þeim á nærgætinn en gamansam-
an hátt, sem þau kunnu svo vel að
meta. Síðan laumaðir þú oft að þeim
súkkulaðimola og jafnvel hundrað-
krónupening og lést oft fylgja með
að þetta ætti að fara í baukinn.
Þú og amma áttuð langa ævi sam-
an og bjugguð heima eins lengi og
mögulegt var. Jeanne tengdadóttir
ykkar sýndi ykkur einstaka um-
hyggju og hjálpsemi, sem við viljum
sérstaklega þakka fyrir.
Við þökkum þér samfylgdina
elsku afi, minningarnar um góðan
mann munu ylja okkur afkomend-
unum. Við vottum ömmu og öðrum
aðstandendum okkar dýpstu samúð.
Ólafur Magnús, Vilborg,
Bergþór og Björgvin.
Elsku afi, þá er komið að kveðju-
stund. Stund sem við vissum alltaf
að myndi koma en vildum ekki að
kæmi og alls ekki svona fljótt eins
og raunin varð. Að fá fréttirnar af
því að þú værir farinn var óraun-
verulegt, þú hafðir alltaf verið til
staðar og ef þú varðst veikur og
þurftir á spítala þá gengum við allt-
af út frá því sem reglu að þú kæmir
heim fljótt aftur eins og alltaf hefur
verið reyndin þar til nú.
Við systkinin eigum ólíkar æsku-
minningar um þig. Óli Kristinn á
minningar tengdar Klébergi þar
sem hann var oft hjá ykkur ömmu
um helgar og í fríum. Þar lék hann
sér á ströndinni, í skólastofunum og
fór í gönguferðir með þér upp að
Esju og fékk staf langafa síns til að
verjast kríunum og til að líkjast þér.
Einnig man hann eftir að þú kennd-
ir honum undirstöðuatriðin í ís-
lensku eftir að hann flutti heim frá
Danmörku. Minningar Fannýjar
tengjast aftur á móti Bólstaðarhlíð-
inni, göngutúrum niður á Miklatún,
sitja inn í herberginu þínu þar sem
þú sast við skrifborðið og grúskaðir
í ættfræðinni þinni á meðan ég las
þjóðsögur, teiknaði eða endurraðaði
eldspýtustokkunum í skápnum.
Eftir að við bæði urðum eldri og
byrjuðum að koma til ykkar ömmu í
heimsókn var alltaf gaman að sitja
og spjalla inni í eldhúsi og heyra frá-
sagnir ykkar frá gömlu góðu dög-
unum. Það eru ekki allir sem geta
fengið frásögn af því hvernig lífið
var þegar spænska veikin gekk yfir
landið eða þegar gos hófst í Kötlu
1918. Hvernig aðstæður voru þegar
þú hófst farsælan feril þinn sem
kennari og síðar skólastjóri, en þær
eru ansi ólíkar því sem við kynnt-
umst þegar við hófum okkar skóla-
feril.
Þú varst alltaf til staðar fyrir okk-
ur barnabörnin þegar á þurfti að
halda og þegar langafabörnin byrj-
uðu að koma eitt af öðru passaðirðu
alltaf upp á þau fengju sínar afmæl-
is- og jólagjafir og þú spurðir alltaf
um þau ef við komum ein í heim-
sókn.
Það er margs að minnast og
minningarnar ljúfar og gott að eiga
þær í framtíðinni. Það hefur verið
yndislegt að eiga þig sem afa og þótt
þú sért farinn frá okkur verðurðu
alltaf með okkur, í hjartanu.
Ólafur Kristinn
og Fanný Björg.
Ólafur Kr. Magnússon
 Fleiri minningargreinar um Ólaf-
ur Kr. Magnússon bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Björn Jónssonfæddist 3.7. 1932
á Ytra-Skörðugili í
Skagafirði. Hann lést
á Landakotsspítala 3.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Agnes Guðfinnsdóttir
húsfreyja, f. 5.3. 1897
á Víghólsstöðum á
Fellsströnd, d. 14.5.
1987, og Jón Jóhann-
esson, bóndi, f. 27.5.
1893, á Völlum í Vall-
hólmi, d. 27.1. 1957.
Systir Björns var
Unnur Oddfríður, kennari, f. 30.5.
1923, d. 9.3.1975.
Björn kvæntist 29. nóvember
1959 Guðrúnu Sigríði Magn-
úsdóttur cand. mag., síðar sér-
fræðingi hjá Örnefnastofnun, f.
8.2. 1934, d. 14.8. 2005. Foreldrar
Guðrúnar voru Kristjana Magn-
úsdóttir, kennari f. 5.8. 1900, d.
2.6. 1992 og Magnús Auðunsson,
bóndi á Sólheimum í Landbroti, f.
1.12. 1893, d. 5.3. 1966.
Börn Björns og Guðrúnar eru:
1) Heiður Agnes Björnsdóttir, f.
30.4. 1962. Maki hennar er Hákon
arness og stofnfélagi hans 1971.
Hann var forseti klúbbsins 1972–
1973 og var útnefndur Paul Harr-
is félagi árið 1989.
Skógrækt var líf og yndi
Björns. Eftir að hann sagði skilið
við hefðbundinn búskap hóf hann
skógrækt á æskuslóðum Guðrúnar
konu sinnar, Sólheimum í Land-
broti. Björn fór nýjar leiðir í skóg-
ræktinni og náði góðum árangri
við erfiðar aðstæður. Hann naut
þess að miðla af reynslu sinni á
fjölmörgum námskeiðum á vegum
Skógræktarfélags Íslands. Fyrir
skógræktarstörf sín hlaut Björn
m.a. viðurkenningu Skógrækt-
arfélags Íslands fyrir framlag til
skógræktar á Íslandi og við-
urkenningu umhverfisráðuneyt-
isins fyrir afburðastörf að um-
hverfismálum. Fyrir störf sín að
skógrækt, uppeldismálum og
menningu hlaut hann ridd-
arakross hinnar íslensku fálka-
orðu. Björn var stórtækur þýð-
andi í áratugi og eftir hann liggja
um 140 þýddar bækur. Björn var
afkastamikill ljósmyndari og hafa
margar mynda hans birst á póst-
kortum og í bókum um Ísland og
íslenska náttúru.
Útför Björns verður gerð frá
Neskirkju í dag, 8. febrúar 2010,
og hefst athöfnin kl. 15.
Óskarsson, f. 6.7.
1946, sonur þeirra
er Kjartan, f. 23.11.
1982, sambýliskona
hans er Ragnheiður
Kristín Sigurð-
ardóttir, f. 3.8. 1981.
2) Magnús Jón
Björnsson, f. 14.4.
1966, maki Ragna
Árnadóttir, f. 30.8.
1966, dætur þeirra
eru Brynhildur, f.
26.10. 1993 og Agnes
Guðrún, f. 8.9. 2000.
Björn ólst upp hjá
foreldrum sínum á Ytra-Skörðu-
gili. Hann lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri 1951,
nam að því loknu íslensk fræði við
Háskóla Íslands og lauk cand-
.mag. prófi 1959. Björn tók við búi
foreldra sinna eftir andlát föður
síns 1957 og sinnti búskap í 10 ár.
Hann var jafnframt kennari við
Hagaskóla í Reykjavík frá 1960,
yfirkennari frá 1963 og tók við
starfi skólastjóra 1967. Því starfi
gegndi hann til 1994. Björn var
einn af forgöngumönnum um
stofnun Rótarýklúbbs Seltjarn-
Tengdafaðir minn, Björn Jóns-
son, er nú allur og fór sáttur á vit
feðra sinna. Hann var stór þáttur í
lífi mínu og þakka ég honum allar
góðu stundirnar og spjallið sem
við áttum löngum. Björn þreyttist
ekki á að brýna fyrir tengdadóttur
sinni að það væri meira í þessu lífi
en bara vinna; allir þyrftu góða
dellu! Þegar ég reyndi að malda í
móinn, að ég hefði áhuga á vinnu
og væri hún þar af leiðandi áhuga-
mál, þá dæsti hann og byrjaði and-
mæli sín gjarnan á spurningunni:
„Til hvers er barist?“ Auðvitað
hafði Björn rétt fyrir sér, enda tal-
aði hann af eigin reynslu. Hann
hafði mikla ánægju af áhugamál-
um sínum sem áttu löngum hug
hans allan. Hann taldi of seint að
skipuleggja ellina um sjötugt, það
þyrfti að byrja miklu fyrr ef vel
ætti að vera og helst ekki seinna
en um fertugt.
Björn tók virkan þátt í daglegu
lífi okkar Magga. Hann sinnti
dætrum okkar, þeim Brynhildi og
Agnesi Guðrúnu, af mikilli alúð.
Voru þær hjá honum og Guðrúnu
tengdamóður minni, á meðan
hennar naut við, þegar dag-
mömmu, leikskóla og síðar skóla
var lokið. Heimili Björns og Guð-
rúnar var menningarheimili og
numu dætur mínar þar gott mál og
góða siði. Einnig lærðu þær ým-
islegt um náttúru Íslands og ann-
að, sem gagnlegt er ungu fólki.
Þetta fyrirkomulag varð líka til
þess að mikill samgangur var á
milli kynslóðanna og notalegt var
að ljúka annasömum degi í kaffi
hjá Birni. Samverustundin byrjaði
gjarnan með því að hann sagði frá
áhugaverðum atriðum úr tímarit-
inu Time, sem hann kvað „ómet-
anlegan glugga útávið“. Síðan fór-
um við vítt og breitt yfir mál
líðandi stundar og annað, sem upp
kom í hugann. Við áttum sameig-
inlegt áhugamál í fallegum bókum,
og oftar en ekki skoðuðum við
saman nýjasta katalóg The Folio
Society en þar gátu leynst ýmis
kostaboð, sem okkur þótti freist-
andi.
Björn var skarpgreindur og bjó
yfir mikilli visku. Hann munaði
ekki um að fara með kvæði og vís-
ur, sem hann kunni ógrynni af, og
gerði hann það allt fram á síðasta
dag. Björn var líka hjartahlýr og
tilfinningaríkur maður. Hann var
æðrulaus og tók því sem að hönd-
um bar. Hann sýndi mér ávallt
virðingu og hlýju og var vinskapur
okkar með miklum ágætum. Ég
kveð tengdaföður og góðan vin
með söknuði og kærleika. Blessuð
sé minning Björns Jónssonar.
Ragna Árnadóttir.
Það var fagurt veður þegar
Björn mágur minn kvaddi þennan
heim, sólbjartur, svalur dagur með
snarpri austangolu og þegar leið
að kvöldi brá skýjaslæðu yfir suð-
vesturhimininn og sólin gekk til
viðar í roðabáli. En á undanförn-
um góðviðrisdögum hefur stundum
brugðið fyrir keim af vori, tíma
gróandans, þegar ræktunarmaður-
inn fer að leggja á ráðin um verk
sín á komandi hlýmánuðum.
Og hann Björn Jónsson var
sannarlega fjölhæfur ræktunar-
maður. Hann hafði mætur á öllu
sem óx og var ötull skógræktar-
maður en hann var líka mannrækt-
armaður í besta skilningi þess
orðs, sem skólamaður og lánsamur
stjórnandi stórs skóla í Reykjavík
áratugum saman.
Það var í ágúst 1957 að Skag-
firðingurinn Björn Jónsson lagði
leið sína austur í Landbrot til að
hitta fjölskyldu Guðrúnar systur
minnar. Þau höfðu kynnst í nor-
rænudeild Háskóla Íslands, þar
sem bæði stunduðu nám, og fellt
hugi saman. Björn stóð þarna á
tímamótum. Háskólanámið og sú
lífsbraut sem hann hafði valið sér
með því var ofarlega í huga en um
fleira þurfti að hugsa.
Faðir hans hafði fallið frá sama
ár, frá blómlegu búi, en Björn og
fjölskylda hans ákváðu að halda
búskap áfram enn um sinn og það
varð reyndar áratugur sem þau
ráku búið af miklum myndarskap
en með hjálp nágranna sinna á
vetrum.
Að segja skilið við sveitina sína í
Skagafirði var Birni ekki auðvelt
en hann fann sér farsælan farveg
fyrir þá athafnasemi sem honum
var í blóð borin. Hann gerðist
kappsamur og snjall ljósmyndari
og mikilvirkur þýðandi bóka. Þá lá
leiðin æ oftar austur að Sólheim-
um, föðurleifð okkar Guðrúnar, og
Björn fór að fikra sig áfram við að
stinga niður trjáplöntum. Á skjól-
litlum hæðardrögum Landbrots-
ins, með heldur mögrum áfoksjar-
ðvegi þar sem vatnið hripar
viðstöðulaust niður í hraunið und-
ir, eru ekki kjöraðstæður til að
hleypa upp skógi enda urðu oft af-
föll framan af. En eldmóður mágs
míns og staðfesta létu ekki að sér
hæða.
Smám saman fann hann aðferð-
ir, vinnubrögð og trjátegundir sem
við áttu, vann bug á göllum lands-
ins og árangurinn blasir nú við;
vöxtulegir skógarlundir þar sem
áður var þyrrkingsland. Þessi
harðsótti árangur veitti honum
ómælda gleði en einnig virðingu og
margvíslegan heiður; mörg seinni
árin hélt hann vinsæl og fjölsótt
námskeið á vegum Skógræktar-
félags Íslands, fræddi aðra og
kenndi þeim að rækta skóg við erf-
iðar aðstæður.
En samband hans við landið gaf
honum margt fleira. Hann gaf ná-
inn gaum að flestu í náttúrunnar
ríki og hugaði líka grannt að minj-
um um líf genginna kynslóða og
deildi með öðrum.
Hann Björn mágur minn var
gæfumaður. Hann ræktaði skóg og
hann ræktaði fólk; þetta tvennt
hafa spekingar liðinna tíma gjarn-
an talið meðal þess ágætasta sem
góðir menn taka sér fyrir hendur.
Hann eignaðist vænan lífsförunaut
sem hann virti mikils og gladdist
af heilum hug yfir gengi barna
þeirra og barnabarna sem hafa í
ríkum mæli tekið í arf hæfileika og
heilindi beggja. Ég þakka honum
innilega dýrmæta samfylgd í rúma
hálfa öld. Guð blessi minningu
Björns Jónssonar.
Helgi Magnússon.
Björn Jónsson
 Fleiri minningargreinar um Björn
Jónsson bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi
SIGSTEINN PÁLSSON
fyrrum bóndi á Blikastöðum,
Mosfellsbæ,
lést fimmtudaginn 4. febrúar sl. á
hjúkrunarheimilinu Eir. Útför fer fram frá
Grafarvogskirkju, föstudaginn 12. febrúar kl. 13.00.
Magnús Sigsteinsson, Marta G. Sigurðardóttir,
Kristín Sigsteinsdóttir, Grétar Hansson,
og fjölskyldur.