Morgunblaðið - 08.02.2010, Blaðsíða 18

18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. FEBRÚAR 2010
✝ Orri Ómarssonfæddist á Land-
spítalanum 3. júní
1993. Hann lést 30.
janúar 2010. Orri
var sonur hjónanna
Guðrúnar Jónu Guð-
laugsdóttur, f. 25.1.
1970, og Ómars Inga
Bragasonar, f. 14.2.
1967. Bróðir Orra er
Bragi Ómarsson, f.
15.8. 1999.
Móðurforeldrar
Orra eru Guðrún
Árnadóttir, f. 28.3.
1952, og Guðlaugur Friðþjófsson,
f. 9.1. 1946, d. 2.1. 1999. Stjúpafi
Orra er Einar Guðmundsson, f.
aðist frá Víðistaðaskóla vorið
2009. Síðasta haust hóf Orri nám
við Menntaskólann í Reykjavík á
Náttúrufræðibraut. Þegar Orri
fluttist í Fjörðinn varð hann harð-
ur FH-ingur og spilaði bæði hand-
bolta og fótbolta með Fimleika-
félaginu. Hann valdi að leggja
alla krafta sína í fótboltann síð-
astliðin tvö ár. Árgangur Orra
var samheldinn og sigursæll á
knattspyrnuvellinum. Á sumrin
starfaði Orri við Knattspyrnu-
skóla FH hjá Hafnarfjarðarbæ.
Hann vann við knattspyrnuþjálfun
ungra FH-inga ásamt því að vinna
á vallarsvæði Meistaranna í
Kaplakrika.
Útför Orra fer fram frá Víði-
staðakirkju í dag, 8. febrúar 2010,
og hefst athöfnin kl. 13.
19.10. 1942. Föð-
urforeldrar Orra eru
Aðalheiður Að-
alsteinsdóttir, f.
5.10. 1945 og Bragi
Friðrik Bjarnason, f.
15.11. 1939.
Fyrstu átta ár ævi
sinnar bjó Orri í
Kópavogi. Hann var
í leikskólanum Furu-
grund, gekk í Snæ-
landsskóla og spilaði
fótbolta með HK. Í
ágúst 2001 fluttist
Orri með fjölskyldu
sinni í Breiðvang 46 í Hafnarfirði.
Hann fór í Engidalsskóla og það-
an í Víðistaðaskóla. Hann útskrif-
Elsku Orri minn. Þar sem ég sit í
rúminu þínu með koddann þinn í
fanginu og ilminn af þér í loftinu læt
ég hugann reika aftur í tímann. Þú
varst fyrstur til að gera mig að móð-
ursystur og færðir mér von um frá-
bæra tíma. Þú varst mikið fyrir að
vera fyrstur og í flestu þurftir þú lít-
ið að hafa fyrir því að fyrstur og
fremstur meðal jafningja. Ástæðan
fyrir því að ég dáðist jafn mikið að
þér og raun er gæti einmitt tengst
þessu. Þú varst allt sem ég er ekki.
Metnaðarfullur námsmaður, mikill
íþróttamaður og vöðvastæltur feg-
urðarprins. Ég hef alltaf getað talað
um þig endalaust og allar vinkonur
mínar vita hver þú ert því engin hef-
ur komist undan því að heyra mig
segja montsögur af þér.
Orri minn, þú varst nú samt
stundum svolítið erfiður við mig
þegar þú varst lítill. Ég man eftir
því þegar ég tók að mér að passa
ykkur bræður á meðan foreldrar
ykkar fóru til útlanda. Þú hlýddir
engu, virtir hvorki útivistarreglur
né neinar aðrar reglur og ég varð
skíthrædd um þig. Enduðu uppeld-
isaðferðir móðursystur þinnar með
því að við vorum bæði grenjandi
uppi rúminu þínu í faðmlögum. Ým-
islegt gat nú gengið á í kringum þig
en yfirleitt varst þú nú ótrúlega
skemmtilegur.
Með árunum breyttist þú í ungan,
kurteisan mann sem eftir var tekið.
Húmorinn þinn var mér að skapi,
beittur og kaldhæðinn. Núna ertu
farin frá mér, elsku vinur, en minn-
ingarnar um þig geymi ég í hjarta
mínu. Brosið þitt, prakkarastrikin
og einlægu tilsvörin þín um lífið og
tilveruna munu ylja mér um ókomna
tíð. Ég veit að þín bíða mörg verk-
efni á nýjum stað og er sannfærð um
að þú haldir áfram að gera okkur
stolt. Mín voru forréttindin að fá að
kynnast þér, elsku Orri minn, og
gangi þér vel að spila fótbolta með
FH Angels. Þangað til við hittumst
næst,
ástarkveðja,
Guðlaug Helga Guðlaugsdóttir.
Fyrsta minning mín um Orra er
frá því að ég var tæplega fimm ára
gamall. Ég var búinn að lifa sem
kóngur, elsta barn, dekraður og
fékk allt upp í hendurnar. Þá kemur
þessi drengur 3. júní á fjögurra og
hálfs árs afmæli mínu og hrifsar af
mér athyglina. Í fyrstu var ég ekki
sáttur við að deila athyglinni en Orri
vann mig á sitt band. Hann var í
raun litli bróðirinn sem ég hafði ekki
eignast og sem sönnum stóra bróður
sæmir kenndi ég honum með hvaða
liðum hann átti að halda, hvað var
skemmtilegt að gera og fleira.
Snemma kom í ljós hve mikill
íþróttamaður litli frændi minn var.
Ógleymanleg eru fyrir mér sumrin
sem við dvöldum saman á Horna-
firði. Hvert sem ég fór fylgdi Orri
mér og var enginn dragbítur því
hann var alltaf miklu harðari en ég í
fótbolta; Orri var tæklandi úti um
allt og elti hvern einasta bolta.
Minnisstæður er leikur sem hann
spilaði fyrir austan. Hann var rekinn
tvisvar út af í sama leiknum í 7.
flokki. Þess má geta að hann skoraði
einnig mark í leiknum.
Við Orri vorum alltaf velkomnir til
Sindra en milli þess sem við iðk-
uðum fótboltann lékum við okkur í
Lego. Ég og Orri áttum alla litlu
Legokassana sem fengust í Kaup-
félaginu á Höfn við lok hvers sumars
sem við dvöldum þar og þó að ég
hafi viljað horfa á Lego-byggingarn-
ar meðan Orri vildi leika sér með
þær komumst við yfirleitt að mála-
miðlun.
Sama hvað Orri tók sér fyrir
hendur hafði hann einhvern óþrjót-
andi vilja til að vera betri en aðrir,
einhvern drifkraft sem ég hef alltaf
öfundað hann af. Þó að Orri hafi litið
upp til mín þegar við vorum yngri
voru hlutirnir byrjaðir að snúast við.
Ég leit upp til hans fyrir hvað hann
var agaður, lifði heilsusamlega og
var trúr sínum markmiðum.
Allir hafa þó sína veikleika og því
miður reynist sumum erfitt að glíma
við svartar hugsanir sem herja á.
Sama hvað gert er skríða þær inn í
hugann við minnsta misstig. Þær
eitra sýn manna á sjálfa sig uns þær
snúa ásjón heimsins í gráa þoku.
Fólk sér ekki þá sem elska og sýna
væntumþykju, bara það sem illa fer,
sama hvort það eru væntingar sem
bregðast eða skoðanir sem fara á
mis. Hugurinn brýtur sálina niður
hægt og bítandi, að lokum eru
sprungurnar búnar að hríslast um
líkamann þannig að minnsta snert-
ing hendir hinum veika fram af
brúninni.
Við Orri vorum góðir vinir og var
ég farinn að hlakka til að verða gam-
all með honum, eiga traustan
frænda sem ég gæti treyst á. Orri
hafði afburðargáfur og dugnaðinn til
nýta þær í námi sem og leik.
Fannar Freyr Magnússon.
Á sorgarstundum sem þessum
veltum við fyrir okkur lífinu og
dauðanum. Við sem skrifum þessi
fátæklegu orð höfum því miður eng-
in svör við gátu lífs og dauða. Við
vorum stolt af Orra frænda okkar.
Minningar streyma fram og við er-
um þakklát fyrir hverja samveru-
stund sem okkur var gefin með hon-
um. Í okkar huga nýtti hann sinn
tíma vel, hann var duglegur og lagði
sig fram í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur. Orri var metnaðarfullur,
skemmtilegur, góður námsmaður,
afburða íþróttamaður, fallegur og
dagfarsprúður.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Elsku Ómar, Guðrún og Bragi, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Ykkar styrkur á þessar stundu er
fólginn í öllu því góða fólki sem þið
eigið að og stendur þétt við hlið ykk-
ar. Guð veri með ykkur.
Ingunn (Inga Rósa),
Bjarni Friðrik og fjölskyldur.
Elsku hjartans Orri minn.
Ef ég hefði orð til að lýsa því
hvernig mér líður núna myndi ég
nota þau, en aldrei þessu vant, karl-
inn minn, er ég orðlaus. Ég sit hljóð
og hugsa um allar þær frábæru
stundir sem við höfum átt saman í
gegnum árin. Ég er svo stolt af þér,
svo stolt af því hversu vel þú stund-
aðir það sem þú tókst þér fyrir
hendur, það var svo gaman að koma
og horfa á þig spila fótbolta því þú
lagðir þig allan fram. Ég er svo stolt
af að geta sagt öllum að þú sért
frændi minn. En þú ert nú meira en
frændi, ég hef alla tíð átt stóran part
í þér. Ég man svo vel þegar þú varst
nýfæddur og ég lét þig liggja á
bumbunni á mér og þið Guðlaugur
minn sem enn var þar inni lögðuð
grunn að vinskap ykkar, vinskap
sem var djúpur og fallegur, þó að
hann hafi oft á tíðum markast af
hnoði, slagsmálum og hrokafullum
húmor þegar þið eltust. Elsku Orri,
ég vildi bara að ég hefði sagt þér oft-
ar hversu frábær þú ert, hvað þú ert
fallegur og hvað hjartað á mér er
fullt af stolti. Mér hefur alla tíð
fundist þú geta allt.
Elsku kæra systir mín, Guðrún
Jóna, Ómar og Bragi, harmur ykkar
er mikill, ég vona að með ást okkar
og styrk getum við hjálpað ykkur að
komast í gegnum þessa miklu sorg.
Hjartans drengurinn minn ég
vona svo innilega að þér líði betur og
ég veit að afi þinn hefur tekið á móti
þér með opnum örmum og umvafið
þig hlýju.
Félagar Orra hafa stofnað minn-
ingarsíðu um hann á facebook sem
heitir Til minningar um Orra Óm-
arsson.
Þín frænka,
Valborg.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Heimurinn er ekki alltaf sann-
gjarn. Ekki hefði okkur grunað það
þegar við sáum hann Orra í fyrsta
sinn, þetta litla kraftaverk, nýfædd-
an í fanginu á mömmu sinni, að við
þyrftum að kveðja hann svona alltof
snemma. Enginn trúði öðru en hann
ætti langa og góða ævi framundan
þar sem kraftar hans og hæfileikar
fengju að njóta sín. Orri, þessi dug-
legi og kraftmikli pjakkur var orð-
inn myndarlegur, kurteis og elsku-
legur ungur maður. Frábær
námsmaður, frábær íþróttamaður,
sonur, bróðir og vinur.
Elsku vinir, Guðrún Jóna, Ómar,
Bragi og fjölskyldan öll; okkar hug-
ur er stöðugt með ykkur.
Herdís, Stefán, Rósa,
Birgitta og Ingi.
Elsku Orri, minning þín lifir með
okkur að eilífu. Takk fyrir allar þær
stundir sem við áttum saman. Send-
um innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldu, ættingja og vina. Þín er
sárt saknað.
Guði situr þú við hlið
okkar góði vinur.
Lokið er þínum sálarbyl
lífið enginn skilur.
(Árni Davíð, 3. I)
Margs er að minnast, margs er að
sakna.
F.h. bekkjarfélaganna í 3. I.,
Sandra Björk Benediktsdóttir.
Orri Ómarsson
 Fleiri minningargreinar um Orri
Ómarsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Rögnvaldur ElfarFinnbogason
fæddist á Eskifirði 13.
maí 1925 og lést á
Landakotsspítala 1.
febrúar sl.
Hann var sonur
Finnboga Þorleifs-
sonar, útgerð-
armanns og skipstj. á
Eskifirði, f. 19. nóv.
1889, d. 13. ágúst
1961, og Dórótheu
Kristjánsdóttur, f. 14.
des. 1893, d. 6. mars
1965. Systkini Rögn-
valdar voru Helga, f. 26. jan. 1916,
d. 5. sept. 1991, Esther, f. 24. jan
1917, d. 23. júní 1986, Dóróthea, f. 3.
des. 1918, d. 23. febr. 2004, Alfreð,
f. 25. mars 1921, d. 10. des. 1969, og
Björg, f. 25. maí 1928. Rögnvaldur
kvæntist árið 1947 Huldu Ingv-
arsdóttur, f. 14. júní 1926, dóttur
Guðnýjar Jóhannsdóttur, f. 17. júlí
1885, d. 7. júní 1981, og Ingvars J.
Guðjónssonar útgerðarm., f. 17. júlí
1889, d. 8. des. 1943. Börn Rögn-
valdar og Huldu eru: 1) Ingvar Jón-
adab vararíkisskattstjóri, f. 10. júní
1950, kvæntur Auði Hauksdóttur, f.
12. apr. 1950. Börn þeirra eru: a)
Kristín, Japansfræðingur, f. 4. sept.
1973, sambýlismaður Sigurður
Magni Benediktsson. Barn þeirra er
Ingvar, f. 19. júní 2009. b) Haukur,
bókmenntafr., f. 12. feb. 1979, sam-
býliskona Steinunn Rut Guðmunds-
dóttir. 2) Guðný Dóra, verslunareig-
andi í Ósló, f. 4. okt. 1951, gift Kjell
Gurstad, f. 3. jan. 1948, d. 2. maí
1998. Synir þeirra eru: a) Espen,
húsasmíðam., f. 23. júní 1975,
kvæntur Juliu Gurstad. Dætur
þeirra eru Michell, f. 29. júní 2005,
og Soffie, f. 21. okt. 2006. Gøran,
nemi f. 3. febr. 2006 3) Finnbogi
Jón, húsasmíðam., f. 30. sept. 1952,
d. 14. okt. 1995, eftirlifandi eig-
inkona hans er Kolbrún Sigfúsdótt-
ir, f. 19. apr. 1953. Seinni maður
hennar er Guðmundur Árnason.
Dætur Finnboga Jóns
og Kolbrúnar eru: a)
Hulda Guðný, hjúkr-
unarfr., f. 14. okt.
1970, gift Helga
Hólmari Ófeigssyni.
Börn þeirra eru Kol-
finna Ósk, f. 11. apríl
1998, og Steinar
Helgi, f. 7. júlí 2001. b)
Linda Bára, verkefn-
isstj., f. 3. okt. 1973,
sambýlismaður Jón
Kristinn Guðjónsson,
sonur þeirra er Guð-
jón Elfar, f. 21. ágúst
2005. Fyrir átti Linda Bára soninn
Finnboga Sæ, f. 5. sept. 1999. c) Elfa
Dögg, náms- og starfsráðgjafi, f. 10.
apr. 1981, gift Stefáni Þór Björns-
syni, og eiga þau Kolbrúnu Júlíu, f.
13. okt. 2006.
Rögnvaldur ólst upp á Eskifirði.
Hann lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri lýð-
veldisvorið 1944 og stundaði nám
við Háskóla Íslands veturinn 1945-
46. Hann vann við skrifstofustörf á
Siglufirði árin 1947-1948 eða uns
þau hjónin fluttust til Sauðárkróks,
þar sem hann var gjaldkeri bæj-
arsjóðs á árunum 1948-1958. Hann
gegndi starfi bæjarstjóra á Sauð-
árkróki árin 1958-1966.
Rögnvaldur var skrifstofustjóri
síldarútvegsnefndar fyrir Austur-
land á árunum 1966-1970 og bjó
fjölskyldan þá á Seyðisfirði. Árið
1971 lá leiðin til Reykjavíkur og hóf
Rögnvaldur þá störf á skattstof-
unni. Þar starfaði hann til 1976.
Hann gegndi starfi bæjarritara í
Garðabæ frá 1976-1983 og var for-
stjóri Sjúkrasamlags Garðabæjar á
árunum 1983-1990. Rögnvaldur
starfaði lengi fyrir Brunabóta-
félagið, síðar VÍS, og gegndi fjölda
opinberra trúnaðarstarfa bæði á
Sauðárkróki og víðar.
Útför Rögnvaldar fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, mánudaginn 8.
febrúar, og hefst athöfnin kl. 15.
Fæstir leggja trúnað á frásögn
Eyrbyggju af berserkjunum sem
ryðja götu milli bæja á Snæfells-
nesi – nema kannski þeir sem
þekktu Rögnvald Finnbogason.
Þegar afi var kominn fast að átt-
ræðu réð hann til sín tvo menn til
að helluleggja fyrir sig gangstíg.
Mennirnir komu með tæki sín og
svo liðu dagarnir án þess að mikið
gerðist að mati afa. Það sem tafði
framkvæmdirnar var u.þ.b. 10 m
langur, 2 m breiður og 50 cm djúp-
ur skurður sem þurfti að grafa
meðfram húsinu með handafli því
afi tók ekki í mál að keyrt yrði yfir
grasflötina á gröfu. Einn daginn
þegar mennirnir komu úr matar-
hléi var búið að grafa skurðinn,
þeir ráku upp stór augu og leituðu
húsráðanda uppi. Hann gerði þeim
ljóst í fáum orðum að nú ættu þeir
að geta haldið áfram án hans
hjálpar. Þessi viðbrögð voru lýs-
andi fyrir afa því hann var vægast
sagt röskur. En þá er aðeins hálf
sagan sögð því hann hafði orðið
vitni að því hvernig atvinnuleysi
leikur menn og fannst að hver og
einn ætti að hrósa happi yfir því að
finna kröftum sínum viðnám; sjálf-
um sér eða öðrum til velfarnaðar.
Sjálfur byrjaði afi snemma að
vinna og um fermingu var hann
sendur að Skriðuklaustri til að að-
stoða við byggingu glæsihýsis
Gunnars Gunnarssonar. Hann
hrærði steypu og flutti efni en sá
út undan sér syni skáldsins
spranga um túnin í pokabuxum
samkvæmt nýjustu tísku.
Verklegum framkvæmdum gat
hann lýst í smáatriðum en honum
var líka gefið næmi fyrir tíðaranda
og málfari samferðamanna sinna.
Þetta næmi gerði honum kleift að
draga upp ljóslifandi myndir, t.d.
af þeirri ljúfsáru en hátíðlegu
stund þegar hann, ásamt samstúd-
entum sínum frá MA, hossaðist
aftan á vörubílspalli í grenjandi
rigningu til Þingvalla 17. júní 1944.
Þegar afi sagði frá hreif hann fólk
með sér þó að stundum þætti mér
frásagnatafirnar langar þegar
hann ættfærði hvern mann sem
kom við sögu en öðruvísi gengu
sögur ekki upp fyrir honum – ekki
frekar en kapall með gisnum spila-
stokk.
Afi dró ekki dul á það að ým-
islegt hefði brotist innra með hon-
um og e.t.v. var hann í sífelldri leit
eftir reglu.
Þegar maður var sendur í pöss-
un var dagurinn röð verkefna sem
afi kenndi manni að leysa, hálf-
gerður herramannaleikur; greiða
sér, bursta skó, kveðja fallega þeg-
ar hann fór til vinnu og ef allt
gekk að óskum fékk maður að fara
í fótabað og síðan leggja sig í sóf-
anum meðan fréttatíminn var í há-
deginu. Sömu reglu kom hann á
nánasta umhverfi sitt sem hann
kappkostaði að fegra jafnt innan-
dyra sem utan. Þegar fréttatím-
anum lauk hafði yfirleitt eitthvað
borið á góma sem hann gat tengt
eigin lífi eða sögu fjölskyldunnar;
þarna hafði hann verið á síld,
þarna hafði pabbi minn verið í
hafnarvinnu, þangað höfðu þau
amma flutt. Maður fékk á tilfinn-
inguna að allt landið og miðin
hefðu verið könnuð til hlítar áður
en maður fæddist.
Afi var af þeirri kynslóð sem
hafði metnað fyrir hönd þess sam-
félags sem hér var byggt upp á 20.
öld. Hann fylgdist með fréttum af
virkjunarframkvæmdum og fisk-
veiðum eins og íþróttakappleik og
hann var framfaratrúaður enda
þekkti hann af eigin raun hvaða
oki vélvæðingin létti af herðum
manna.
Þeir tímar sem við lifum nú sam-
ræmdust ekki þeim vonum sem
hann og fleiri báru í brjósti, ætli
þessi orð hafi ekki verið honum að
skapi: „Trúðu á sjálfs þín hönd, en
undur eigi.“
Haukur Ingvarsson.
Rögnvaldur
Finnbogason