Morgunblaðið - 12.02.2010, Side 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. FEBRÚAR 2010
„Blessuð, mín kæra“ var Dóra
vinkona vön að segja þegar ég
hringdi í hana eða kom í heimsókn.
Ég trúi því ekki að ég sé að skrifa
síðustu kveðjuorðin til vinkonu
minnar, við sem erum búnar að
þekkjast í tæplega 35 ár og ættum
að vera rétt hálfnaðar með lífið. Við
Dóra erum búnar að bralla margt
og mikið saman. Það fyrsta sem
kemur upp í kollinn er ferð sem við
fórum í 1985 til Costa del Sol. Mikið
rosalega var nú gaman í þeirri ferð.
Við fórum í ýmsar ferðir sem voru í
boði, fórum meira að segja alla leið
til Marokkó. Okkur leist nú ekkert á
mannlífið þar, héldum fast hvor í
aðra, ætluðum sko ekki að týnast.
Eftir að börnin komu hjá okkur
vinkonunum fórum við að skapa
okkur ýmsar hefðir og þykir mér
mjög vænt um hvað við höfum hald-
ið fast í þær. Við hittumst og gerð-
um aðventukransana saman, Dóra
var nú alltaf snillingurinn þar, hún
hafði svo gott auga fyrir hvað var
fallegt og hvað passaði saman. Eins
hjálpaði hún mér að gera slaufurnar
á kransinn minn og nota ég þær á
hverju ári. Síðan hittumst við á
þrettándanum, eldum góðan mat
saman, jólasveinninn kemur í heim-
sókn, stríðir okkur aðeins og svo er
dansað og sungin jólalög. Gunnar
litli var nú ekkert allt of ánægður
með næstsíðustu heimsókn jóla-
sveinsins, en var sáttari núna.
Eftir að Kristján og Dóra keyptu
húsið í Brekkubyggðinni hafa þau
hægt og rólega tekið það í gegn.
Það er orðið svo fallegt og hlýlegt,
svo notalegt að koma í heimsókn til
þeirra og yfirleitt var Dóra með
eitthvað nýbakað. Við Dóra höfum
farið á nokkur föndurnámskeið sam-
an og eru hlutirnir sem hún gerði
hér og þar í húsinu, svo fallegir og
smekklega gerðir.
Elsku Dóra, þú varst traust og
sönn vinkona og þín mun verða
saknað um ókomna tíð. Það er ekki
hægt að hugsa sér betri vinkonu en
þig.
Kær kveðja
Þórdís Thorlacius (Tollý).
Þeir sem mynda vináttu sem börn
tengjast sterkum böndum og ræt-
urnar liggja djúpt. Við gerðum okk-
ur svo vel grein fyrir þessu þegar
við fengum þá harmafregn að Dóra,
æskuvinkona okkar, hefði látist í
hörmulegu slysi á Langjökli.
Við ólumst allar upp á sama reitn-
um í Lundahverfinu í Garðabæ, þar
sem við fluttum inn í hálfkláruð hús.
Þetta var á þeim árum sem Garða-
hreppur fékk kaupstaðarréttindi og
breyttist í Garðabæ. Allar áttum við
það sameiginlegt að foreldrar okkar
höfðu verið að byggja. Móinn og
hraunið var nærri og mikil sam-
kennd myndaðist í hverfinu.
Á æskuheimili Dóru ríkti stöðug-
leiki og hlýja sem einnig var ein-
kennandi fyrir hana sjálfa. Hún átti
góða foreldra og óx upp við kær-
leika. Dóra var traust vinkona og
samkvæm sjálfri sér og gerði aldrei
mannamun. Við vorum saman í
bekk í Flataskóla og svo í Garða-
skóla. Þar kom fljótt fram að hún
gerði allt vel, var samviskusöm,
vandvirk og flink í höndunum. Þrátt
fyrir rólynt yfirbragð var samt stutt
í brosið og húmorinn.
Við minnumst þess þegar við vor-
um unglingar hvað Dóra virtist vera
laus við komplexa gelgjuskeiðsins.
Hún fór sínar eigin leiðir og lærði til
dæmis á orgel af miklum áhuga.
Hún var ekki einn af þeim ungling-
um sem fannst þeir alltaf vera að
missa af einhverju heldur var hún
jarðbundin og í jafnvægi.
Þegar við horfum til baka koma
margar minningar upp í hugann.
Við munum eftir litla herberginu
hennar við svefnálmuganginn í Fu-
rulundinum. Það var svo fallegt og
aldrei drasl. Skattholið hennar,
mildur bleikur litur, mynd af Línu
langsokk brosandi á veggnum.
Leikirnir í götunni á sumrin. Ról-
an bak við hús. Hundurinn Kolla.
Allir úti að leika og í minningunni
var alltaf sól.
Þegar svona stórt skarð er höggv-
ið í hópinn finnum við það vel að við
eigum ekki líf okkar ein. Við lifum
því á einhvern hátt öll saman. Okk-
ur fannst eins og við ættum nægan
tíma. Alltaf þegar við hittumst á
förnum vegi var eins og enginn tími
hefði liðið. Við tókum upp þráðinn
þar sem frá var horfið. Viðkvæðið
var þetta „Við verðum nú að fara að
hittast.“ Svo leið tíminn. Nú gefast
ekki fleiri tækifæri. Mann setur
hljóðan og leiðir það hugann að því
að við sem eftir lifum eigum að gæta
þess að missa ekki sjónar hvert af
öðru.
Megi góður Guð styrkja og um-
vefja fjölskyldu Dóru í þessari
miklu sorg og blessa minningu
hennar.
Elín Elísabet, Ólöf Harpa
og Guðfinna.
Með þessum orðum langar okkur
fjölskylduna í Eyjum til að kveðja
hana Dóru. Hver hefði trúað því að
þú yrðir tekin svona snögglega frá
okkur, það er ekki sanngjarnt. Þú
sem alltaf varst svo varkár í öllu og
allir í kringum þig treystu á þig. Við
kynntumst því árið 1981 þegar þú
tókst að þér með mömmu þinni að
passa Elías Inga í tvær vikur, hann
var aðeins sex mánaða þá. Þegar við
komum til baka vildi hann vera hjá
ykkur áfram. Einnig þegar þú ein
tókst að þér að passa Eyþór þegar
hann var eins árs. Við vorum alveg
róleg á Ítalíu í tvær vikur því þú
varst svo mikil barnagæla og vand-
virk í öllu sem þú tókst að þér. Við
lánuðum þér húsið okkar þegar þú
komst á þjóðhátíð með vinum þínum
og við vorum ekki heima, höfðum
engar áhyggjur. Við þökkum fyrir
þann tíma sem við fengum með þér
og geymum allar góðu minningarn-
ar.
Elsku Dóra alla kættir
með yndislegri nærveru.
Megi guð og góðar vættir
gæta þín að eilífu.
(B.E.)
Elsku Kristján, Benni, Kristín
Edda og Gunnar, sorg ykkar og
missir er mikill og biðjum við Guð
að styrkja ykkur á þeirri erfiðu leið
sem framundan er. Sömuleiðis send-
um við innilegar samúðarkveðjur til
Þóreyjar, Benna, Sillu, Steindórs og
barna.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Björgvin, Ólöf Aðalheiður,
Elías Ingi og Eyþór.
Landið gefur og landið tekur. Ís-
land, þetta harðbýla en yndislega
fallega land, sameinar okkur ferða-
félagana. Veturinn er langur og
dimmur, en með ferðum um
óbyggðir er hann styttri og
skemmtilegri. Að hausti er veturinn
skipulagður og svo er beðið með eft-
irvæntingu eftir hverri ferð. Sum
okkar höfum ferðast saman í um 20
ár, önnur skemur. Fyrstu árin sam-
anstóð hópurinn af saumaklúbbnum
úr Versló, en með árunum bættust
nýir félagar í hópinn og aðrir duttu
út. Dóra tók þátt í ferðunum eftir
því sem tími og geta vannst til.
Fastur punktur í öllum ferðum er
svo grillun á íslensku lambalæri að
hætti Kristjáns, og skiptir þá engu
hvort það er gert á grilli eða beint
ofan á jökli. Nútíma þægindi eru
aukaatriði, við hverfum aftur í tím-
ann, bræðum snjó ef vatn vantar, og
njótum hinnar ægifögru náttúru
landsins og góðs félagsskapar hvers
annars; því maður er jú manns gam-
an.
Það gladdi Dóru mikið í sumar að
rifja upp sögur ásamt nokkrum okk-
ar, hlusta á lýsingar og fletta í göml-
um myndaalbúmum. Þar voru m.a.
myndir frá ferðum á Breiðbak, í
Steingrímsfjörð, á Drangajökul, í
Landmannalaugar og frá ferð norð-
ur fyrir Hofsjökul. Þegar haustaði
sagði Dóra okkur að nú færi hún að
taka aukinn þátt í ferðum okkar,
þetta væri svo gaman! Tilhlökkunin
fyrir ferðina í janúar var mikil og
gleðin skein af andliti hennar. Og
aðeins örstuttri stundu fyrir hið
hörmulega slys á Langjökli ræddi
hún um það hversu ánægjulegt það
yrði ef Skafti bróðir hans Kristjáns
og hans fjölskylda myndu ferðast
með okkur, börnin þeirra væru svo
miklir félagar og ferðir okkar í
góðra vina hópi svo skemmtilegar.
Hverjum datt í hug að þetta yrði
hennar síðasta ferð?
Stórt skarð er höggvið í raðir
okkar ferðafélaganna. Það er óskilj-
anlegt að Dóra sem var svo hlý, já-
kvæð, glaðvær og yndisleg í alla
staði skuli vera horfin. Hún var ekki
einungis góð heim að sækja, heldur
færði hún okkur iðulega bakkelsi og
góðgæti á ferðum okkar og var
ávallt reiðubúin að aðstoða ef á
þurfti að halda. Giftusamleg björg-
un Gunnars, litla kraftaverkastráks-
ins, er ljósið sem skín og verður til
þess að lýsa okkur og fjölskyldu
Dóru um ókomna tíð.
Dóru er sárt saknað. Takk fyrir
allt og allt. Okkur er orða vant þeg-
ar við hugsum til Kristjáns, Benna,
Kristínar Eddu, Gunnars, foreldra
Dóru, systkina hennar og annarra
aðstandenda. Hugur okkar og fyr-
irbænir eru hjá ykkur. Við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og megi guð vera með ykk-
ur og styrkja ykkur á þeirri erfiðu
göngu sem þið nú hefjið.
Kveðja,
Guðmundur, Sólrún, Þor-
steinn, Auður, Páll, Guðrún,
Ágúst, Jóhanna, Hjörleifur,
Árdís, Halldór, Heiða, Hlyn-
ur, Kartín, Hermann, Guð-
borg, Sigurbjörn, Helga,
Bjarni, Sigvaldi, Ragnar og
fjölskyldur.
Við trúum því varla enn að hún
Dóra sé dáin langt fyrir aldur fram í
hræðilegu slysi. Gunnar, sonur
hennar, bjargaðist þó næstum
ómeiddur. Það er huggun harmi
gegn en ekkert getur bætt upp
þennan missi fyrir Kristján og fjöl-
skyldur þeirra.
Við kynntumst Dóru þegar Krist-
ján, æskuvinur Eggerts, kynnti
hana fyrir okkur fyrir rúmlega 20
árum. Fljótlega kom í ljós að Dóra
og Gunna voru frænkur og báðar
ættaðar úr Víðidal. Svo skemmti-
lega vildi einnig til að á tímabili
bjuggu þau í húsinu beint á móti
okkur. Strax við fyrstu kynni var
okkur ljóst að Dóra var alveg ein-
stök manneskja með mikla útgeisl-
un. Í minningunni er hún alltaf
brosandi, alltaf jákvæð, notaleg,
skemmtileg og góð móðir. Því miður
hittumst við alltof sjaldan, eins og
svo algengt er í dag. Við fylgdumst
þó með hvernig börnin þeirra uxu
úr grasi og um hver jól fengum við
jólakort með mynd af krökkunum.
Dóra getur sannarlega verið stolt af
börnunum sínum. Takk fyrir stund-
irnar sem við áttum með þér.
Eggert Aðalsteinsson og
Guðrún Elín Bjarnadóttir.
Margir halda að það séu eingöngu
stjórnendur sem haldi starfi sinna
deilda gangandi. Í tilfelli þróunar-
deildar Össurar hef ég þá trú að
raunverulegt hjarta deildarinnar
hafi slegið nálægt því þar sem Hall-
dóra var. Össur er með starfsstöðv-
ar víða um heim og Halldóra var í
miklum tengslum við fólk í þeim öll-
um. Halldóra sá um teikningar og
vöruskilgreiningar hjá okkur og
passaði upp á að öllu verklagi væri
fylgt. Dæmigerður dagur hjá henni
byrjaði á samskiptum við verkfræð-
inga okkar í Sjanghæ og síðan færð-
ust samskiptin eftir hnettinum eftir
því sem dagaði á hverjum stað. Hún
hafði frábært lag á því að fá alla
með sér og ávann sér virðingu allra
sem með henni unnu. Fólk fór eftir
því sem hún sagði. Það er aðdáun-
arvert því að trúlega er hægt að
segja að við verkfræðingar hjá Öss-
uri séum ekki þeir viðráðanlegustu.
En Halldóra var blíður töffari og lét
engan fara neitt með sig. Hana
munaði ekkert um að skjótast til
London til að fylgja eftir verkefni
hjá Martin, dvelja í viku í Orange
County til að innleiða og kenna á
teikningakerfi þar eða fara niður til
Ása í bakúsinu með DXF-skrár svo
hann gætið forritað rennibekkinn.
Allt þetta var gert áreynslu- og
hljóðlaust.
Það var líka mjög notalegt að
tylla sér hjá Halldóru og spyrja
hvort Cruserinn væri í lagi og
hvernig Tinna, hundurinn hennar,
hefði það. Þá kom blik í augun og
samtalið varð alltaf skemmtilegt.
Það þurfti heldur ekki að ganga
lengi á eftir henni til að fá að prufa
svarta BMW-jeppann hennar og
hún hafði orð á því að ég tæki nú
ekki mikið út úr honum.
Ég varð það heppinn að kynnast
Halldóru einnig utan vinnunnar og
fjölskyldur okkar tengdust vel. Við
ferðuðumst saman og alltaf var
Halldóra brosandi og passaði upp á
hópinn. Þessi heiðarlega kona
smyglaði meira að segja bjúgum til
Bandaríkjanna til þess að við fengj-
um almennilegan mat í þessu landi
fæðuskorts.
Halldóra var búin að vinna með
okkur í 15 ár og þróunardeild Öss-
urar verður ekki söm. Vinnan verð-
ur heldur ekki jafnskemmtileg. Sem
betur fer höfum við stóran hóp af
góðu fólki sem er staðráðið í að
halda starfinu áfram og við munum
leitast við að gera það í anda Hall-
dóru.
Kristján, Benedikt, Kristín Edda
og Gunnar, þið hafið misst mikið en
það gerir aðeins fólk sem hefur átt
mikið. Við í þróunardeildinni vottum
ykkur innilega samúð okkar.
Guðni Ingimarsson, þróun-
ardeild Össurar.
Það var eins og tíminn næmi stað-
ar laugardaginn 30. janúar sl. þegar
fréttir bárust af fráfalli Halldóru
Benediktsdóttur í sorglegu slysi á
Langjökli. Í barnslegri einlægni er
einungis beðið um eina ósk sem
færa mundi okkur aftur hið góða líf.
Þegar tíminn silast af stað aftur
og sársaukafull staðreyndin seytlar
inn í vitund okkar streyma minning-
arnar fram.
Halldóra kom til starfa hjá Össuri
hf. árið 1996 inn í kraftmikinn,
metnaðarfullan og oft óstýrilátan
hóp sem sameinast hafði um að
drífa fyrirtækið til stórræða. Hlut-
verk Halldóru, en hún var menntað-
ur tækniteiknari, var að koma
skikki á teikningar og önnur gögn,
þannig að mikilvægri þekkingu og
reynslu yrði haldið til haga. Strax
varð hlutverk hennar miklu meira
og víðtækara, hún varð fyrirmynd
að aga, varkárni og vandvirkni í
vinnubrögðum og virðingu í sam-
skiptum sem áttu eftir að hafa áhrif
á alla starfsemi fyrirtækisins. Með
henni urðu viðfangsefnin verðmæt-
ari, hönnunin betri og hægt að tak-
ast á við stærri og viðameiri verk-
efni. Fimmtán ára starfsferill
Halldóru hjá Össuri hf. er því sam-
ofin velgengni fyrirtækisins og hún
sjálf órjúfanlegur og mikilvægur
hluti af framgangi þess. Allt þetta
gerði hún af alúð, samviskusemi og
dugnaði, en einnig af hógværð, lít-
illæti og glaðværð sem einkenndi
hana.
Halldóra var há og myndarleg
kona með fas og viðmót sem laðaði
alltaf það besta fram í þeim sem
með henni unnu. Engu máli skipti
hver í hlut átti. Þannig er hennar
minnst af öllum sem með henni
unnu, hvort sem er í starfsstöðum
okkar á Íslandi, Sjanghæ, Albion,
Englandi eða Kaliforníu, en sjald-
gæft er að starfsmenn geti sér ein-
róma svo góðan orðstír. Samhliða
störfum okkar hjá Össuri gekk stór
hópur sömu vegferð í lífinu, barn-
eignir, heimili, ferðalög, sigrar og
sorgir og annað sem lífið býður upp
á. Sá hópur sér nú eftir góðri vin-
konu sem alltaf var boðin og búin til
hjálpar og hafði einlægan áhuga á
velferð allra í hópnum. Í þessum
hópi köllum við Halldóru alltaf
„Halldóru okkar“ og ástæðan er sú
að við viljum samsama okkur við
fyrirmyndina góðu sem kennir okk-
ur að umgangast alla af hreinlyndi
og virðingu og sinna því sem við
tökum að okkur af alúð og vand-
virkni. Síðast en ekki síst kenndi
hún okkur að metnaðurinn á sér
hógværa hlið sem gefur árangri
okkar og sigrum betri tilgang.
Þegar ég hnípinn lít yfir okkar
góða tíma saman verður mér til
huggunar giftusamleg björgun
Gunnars litla. Einnig það að Hall-
dóra lætur eftir sig til viðbótar tvö
önnur mannvænleg börn, Benedikt
og Kristínu Eddu sem bera Hall-
dóru og Kristjáni göfugt vitni og
munu án efa verða sínum samferða-
mönnum sú mikilvæga fyrirmynd
sem Halldóra er okkur hinum sem
áttum hana að.
Þá verður ósk Hafþórs litla, vinar
Halldóru, kannski ekki svo óraun-
veruleg, að minnsta kosti mun lífið
batna ef hennar gildi og viðhorf eru
oftar höfð í heiðri.
Á erfiðri stundu sendum við Lóa
okkar dýpstu og innilegustu sam-
úðarkveðjur til fjölskyldu og vina
Halldóru og minnumst góðrar konu
af virðingu, hlýhug og þakklæti.
Hilmar Janusson.
Í dag kveðjum við Halldóru Bene-
diktsdóttur sem starfað hafði hjá
Össuri sl. 14 ár. Fráfall hennar í
hörmulegi slysi á Langjökli er okk-
ur þungur harmur og stórt skarð er
skilið eftir á vinnustað okkar. Nær-
vera Halldóru skapaði ávallt þægi-
legt andrúmsloft og það sem ein-
kenndi hana var blíðlyndi, vinsemd
og yfirvegun. Þeir eiginleikar nýtt-
ust afskaplega vel í starfi hennar,
þar sem hún þurfti að glíma við upp-
finningamenn sem höfðu nýjar
vörur okkar í kollinum og hún sá um
að koma hugmyndum þeirra í teikn-
ingar og geymslu á skipulagðan
hátt. Fljótlega varð Halldóra því
ákveðinn klettur fyrir þróunardeild-
ina, þar sem óreiðu frumkvöðlanna
var komið fyrir í röð og reglu. Mikil
virðing var borin fyrir störfum Hall-
dóru og ávallt var samstarf hennar
við alla þá sem þurftu til hennar að
leita farsælt. Vöruþróun Össurar er
eitt af okkar flaggskipum og á Hall-
dóra gríðarstóran og dýrmætan
þátt í þeirri velgengni sl. áratugi.
Halldóru er sárt saknað og nánustu
samstarfsmenn til margra ára eiga
um sárt að binda.
Ég vil fyrir hönd starfsmanna
Össurar hf., þakka Halldóru fyrir
samferðina og sendi Kristjáni eig-
inmanni hennar, börnunum þremur
og fjölskyldu okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Jón Sigurðsson, forstjóri
Össurar hf.
Rútínan á laugardegi er rofin með
hringingu frá samstarfskonu. Fólkið
sem féll í sprunguna á Langjökli er
Halldóra og Gunnar hans Kristjáns.
Símar fara í gang. Allir bíða á milli
vonar og ótta. Feginleikinn er mikill
þegar heyrist að búið sé að ná báð-
um upp. Sorgin þeim mun meiri
þegar fréttist að Dóra sé látin. Guði
sé lof að Gunnar litli sleppur
ómeiddur úr þessari eldraun fyrir
þrekvirki björgunarmanna. Þeim
verður seint fullþakkað.
Halldóra Benediktsdóttir hefur
verið órjúfanlegur hluti af lífi okkar
hjá Landsvirkjun um tveggja ára-
tuga skeið. Það er ekki aðeins að
hún hafi starfað á teiknistofu fyr-
irtækisins frá 1988 til 1990, heldur
var hún eiginkona Kristjáns Gunn-
arssonar, deildarstjóra fjármála-
deildar. Þau kynntust einmitt hjá
Landsvirkjun. Við eigum því góðar
minningar um Dóru úr ótal ferðum
og mannfögnuðum af öllu tagi. Átti
hún fjölmarga vini í hópi starfs-
manna og maka þeirra. Dóra stóð
alltaf þétt við hlið Kristjáns, bæði í
starfi og leik og fyrir það er þakkað.
Dóra var hávaxin og glæsileg
kona. Hún var glaðvær og afar hlý í
samskiptum. Fólki leið vel í návist
hennar. Það er því sárara en tárum
taki að hún skuli í einu vetfangi hrif-
in burt frá eiginmanni og þremur
börnum. Elsku Kristján, Benni,
Kristín Edda og Gunnar, hugur
okkar er hjá ykkur á þessum erfiðu
tímum.
Í huganum er mynd af Dóru með
breitt en örlítið feimnislegt bros.
Það er birta yfir þessari mynd.
Þetta er myndin sem við munum
geyma.
F.h. starfsmanna á fjármálasviði
Landsvirkjunar,
Stefán Pétursson.
SJÁ SÍÐU 30