Morgunblaðið - 12.02.2010, Síða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. FEBRÚAR 2010
Með örfáum orðum langar mig að
minnast og þakka samstarfskonu
minni og vinkonu fyrir samfylgdina
síðastliðin fimm ár. Halldóra hafði
einstaklega góða nærveru og gott
hjartalag, hún laðaði til sín fólk með
umhyggju sinni og ég var engin
undantekning þar. Það var alltaf svo
gott að leita til hennar með alla
hluti, hvort sem það varðaði per-
sónuleg mál eða vinnuna.
Elsku Halldóra; Takk fyrir vin-
skapinn, takk fyrir þolinmæðina,
takk fyrir að hlusta, takk fyrir hlát-
urinn, takk fyrir handáburð og
nudd, takk fyrir mig.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kæra fjölskylda, Kristján, Bene-
dikt, Kristín Edda, Gunnar og aðrir
fjölskyldumeðlimir ég votta ykkur
mína dýpstu samúð og megi góður
Guð veita ykkur styrk og trú á þess-
um erfiðu tímum.
Aðalheiður
Davíðsdóttir (Heiða).
„Lítillátur ljúfur og kátur …“
Þessi fræga hending úr heilræða-
vísum Hallgríms Péturssonar kem-
ur upp í hugann þegar við hugsum
um vinkonu okkar Halldóru, auk
lýsingarorðanna góð, traust, heil-
steypt, jákvæð og umhyggjusöm.
Við fjölskyldan kynntumst Halldóru
og Kristjáni, Benna og Kristínu
Eddu fljótlega eftir að þau fluttu í
götuna okkar, Brekkubyggð, og
nokkru seinna kom Gunnar litli til
skjalanna. Með okkur tókust góð
kynni sem haldist hafa síðan, ekki
síst vegna sameiginlegs áhuga á
ferðalögum og útiveru.
Fjölskyldan var ávallt í fyrsta
sæti hjá Halldóru og móðurhlut-
verkinu sinnti hún af einstakri alúð
sem börnin hennar munu búa að um
ókomna tíð. Gestrisni, hjálpsemi og
hlýja voru henni í blóð borin og þeir
voru ófáir gestirnir sem lögðu leið
sína til þeirra hjóna. Okkur eru
minnisstæðar þær stundir sem við
sátum ýmist á pallinum hjá þeim
eða okkur og vorum svo hjartanlega
sammála um að hvergi nokkurs
staðar væri betra að vera eða betra
veður en akkúrat í þessum botn-
langa í Brekkubyggðinni. Þegar við
síðan fluttum úr Brekkubyggðinni
töluðum við oft um að verst væri að
geta ekki flutt nágrannana með.
Þótt við, eins og allir aðrir sem
þekktu Halldóru, séum harmi slegin
á þessari stundu getum við þakkað
fyrir að hafa fengið að kynnast
henni. Eftir sitja minningar um
ljúfa og hamingjusama konu sem þó
var hrifin á brott alltof fljótt.
Við vottum Kristjáni, Benna,
Kristínu Eddu og Gunnari, foreldr-
um þeirra, systkinum og öðrum ætt-
ingjum og vinum okkar dýpstu sam-
úð á þessari sorgarstundu.
Guðborg, Hermann, Auður
Brá og Annalísa.
„Til er fólk sem geislar frá sér þvílíkri
hlýju, þvílíkri góðvild, sem fylgir svo
mikil hóglát gleði, að ekki fer hjá því
að þú finnir í návist þess hvað það
gerir þér gott. Þegar þetta fólk kemur
inn í herbergið er eins og borinn sé
inn lampi.“
(H.W. Beecher.)
Þessi orð lýsa vel henni Dóru,
sem tekin var frá okkur svo snögg-
lega, langt um aldur fram. Hún var
fyrirmynd okkar í mörgu, mikill
fagurkeri, listunnandi og gædd mik-
illi sköpunargáfu. Hún sýndi öllu lífi
mikla virðingu og umhyggju og allt
lék í höndum hennar. Hennar er
sárt saknað.
Dóra var gædd miklu jafnaðar-
geði, hlýju og nærgætni. Hún var
blíðlynd og með ást og hlýju hélt
hún utan um fjölskyldu og vini.
Samferð okkar var mislöng, allt
frá 5. bekk í Verzló og minningar
um ferðalög innanlands og utan eru
ótæmandi. Má þar nefna útskrift-
arferð, sólarlandaferðir, fjallaferðir,
gönguferðir og berjaferðir þar sem
afraksturinn var ómótstæðilegar
sultur og hlaup sem hún töfraði
fram. Það var einkennandi fyrir
Dóru að hún hafði einstaka tilfinn-
ingu fyrir öllu sem hún gerði. Ferð-
in til Prag á sérstakan stað í hjört-
um okkar þar sem borgin hafði
mikil áhrif á okkur allar og þar átt-
um við ógleymanlegar stundir.
Samband Dóru við Jakobínu Þor-
móðsdóttur, sem var daufblind, var
einstakt. Lýsir það vel þeim eig-
inleikum sem Dóra var gædd. Okk-
ur langar að minnast hennar með
ljóði Jakobínu „Stúlkan“. Þannig
viljum við muna hana; svo ljúf, svo
einlæg, svo falleg, svo góð, þar sem
hún situr hjá hinum englunum.
Situr undir trénu stóra,
fagur svanni hún Dóra.
Hún leikur á hörpuna sína
og hlýðir einnig á þrastarsöng.
Hvítu blómin fer hún að tína,
unir hún sér úti dægrin löng.
Elsku Kristján, Benedikt, Kristín
Edda, Gunnar og fjölskylda.Guð
gefi ykkur styrk. Hugur okkar er
hjá ykkur.
Auður, Elín, Guðrún, Haf-
dís, Hólmfríður, Ína, Svava
og fjölskyldur.
Allt er í heiminum hverfult. Ég
fékk hringingu í miðjum handbolta-
leik og mér tilkynnt að það hefði
orðið slys uppi á Langjökli. Dóra og
Gunnar litli höfðu fallið í sprungu.
Næstu tímar liðu í angist. Loks
komu staðfestar fréttir. Dóra var
látin en Gunnar litli hafði bjargast.
Skelfilegt. Hvernig gat þetta gerst?
Við Hóffý höfum ferðast með Dóru
og Kristjáni bæði að sumar- og vetr-
arlagi og varkárara fólk er ekki
hægt að hafa fyrir ferðafélaga.
Kristján alvanur og traustur. En
svona verða slysin. Þegar síst
skyldi.
Ég sá Dóru fyrst í 21 árs afmæli
hennar, fyrir rúmum 24 árum. Þá
var ég kynntur fyrir vinkvenn-
ahópnum. Þær höfðu kynnst í
Versló og stofnað saumaklúbb. Mér
var vel tekið og ég var stoltur að fá
að kynnast þessum fríða og
skemmtilega hópi. Vinkonurnar
hafa síðan komið saman reglulega,
alveg fram á þennan dag. Nú er
höggvið skarð í hópinn, stórt skarð,
skarð sem aldrei verður fyllt.
Dóra var sannur vinur vina sinna.
Hún var allra hugljúfi og alltaf svo
jákvæð. Ég sá Dóru aldrei nema
brosandi og gera gott úr öllu, hvað
sem á dundi. Í gegnum tíðina hafa
fjölskyldur okkar átt margar góðar
samverustundir. Þó að það hafi liðið
lengra á milli þess að við hittumst
nú seinni árin var alltaf eins og við
hefðum hist í gær. Alltaf sama hlýj-
an á þeim bænum. Afmæli og ferm-
ingarveislur hjá Dóru eru ógleym-
anlegar, terturnar hennar voru svo
góðar. Ég á eftir að sakna alls
þessa. En minningarnar lifa. Minn-
ing um yndislega manneskju mun
fylgja okkur um ókomna tíð.
Elsku Kristján, Benni, Kristín
Edda, Gunnar, Þórey, Benedikt og
fjölskylda. Við fjölskyldan vottum
ykkur okkar dýpstu samúð og megi
Guð styrkja ykkur í þessari miklu
sorg.
Sveinn Ásgeirsson.
Laugardagurinn 30. janúar var
einstaklega fallegur dagur. Dagur
til að fara á fjöll til að næra sál og
líkama en skjótt skipast veður í
lofti. Slysin gera ekki boð á undan
sér. Heldur ekki gagnvart þeim sem
eru varkárir og meðvitaðir um hætt-
urnar allt í kring, svo mikið er víst.
Dóra og Kristján voru meðlimir í
hópi fólks með sama brennandi
áhugann á fjallaferðum og útivist.
Ófáar ferðirnar höfðu verið farnar
svona í gegnum tíðina. Þegar fréttir
spurðust út um slysið á Langjökli
hvarflaði alveg að okkur að vinkona
okkar gæti hugsanlega verið í þess-
um hópi en svona eins og gengur þá
náði hugsunin ekkert lengra en það.
Áfallið var mikið þegar okkur bár-
ust fréttirnar um kvöldmatarleytið.
Ómetanlegar eru núna allar stund-
irnar sem við höfum átt saman með-
al annars í okkar mánaðarlegu
saumaklúbbum, við aðventukransa-
gerð og í okkar árlegu matarboðum
með fjölskyldum á þrettándanum.
Skarð Dóru verður ekki fyllt og við
eigum eftir að sakna hennar mikið
en minningin um góða vinkonu lifir.
Vinkonu sem var traust og hlý, sem
ávallt var tilbúin að rétta fram
hjálparhönd ef á þurfti að halda,
einfaldlega vinkona sem ómetanlegt
er að hafa kynnst.
Elsku Kristján, Benedikt, Kristín
Edda og Gunnar, Þórey, Benedikt,
Silla og Steindór, við biðjum guð að
gefa ykkur styrk í ykkar miklu sorg.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Við verðum til taks, alltaf.
Guðrún, Karen, María, Þór-
dís (Tollý) og fjölskyldur.
Slysin gera ekki boð á undan sér.
Það má sannarlega segja. Í einu vet-
fangi er frænka mín hún Dóra horf-
in frá fjölskyldu sinni og vinum.
Hennar verður sárt saknað af öllum.
Ég vil minnast hennar þegar hún
kom heim og passaði mig og systk-
ini mín þegar við vorum lítil. Það
var alltaf gleðidagur þegar við frétt-
um að Dóra ætti að passa okkur því
ég vildi ekkert frekar. Hún var allt-
af svo þolinmóð og ljúf alveg sama
hvað við krakkarnir gerðum. Ég
man ekki til þess að hún hafi nokk-
urn tímann skipt skapi við okkur.
Fyrir vikið var ég reyndar kannski
pínulítið óþekkari við hana þó að
hún kannaðist ekkert við það þegar
ég minntist á það við hana í seinni
tíð. Einhverju sinni þegar hún var
að passa okkur mundi ég eftir
skemmtilegri mynd sem ég hafði
séð í sjónvarpinu þar sem rjóma-
köku var klínt framan í einhvern og
ákvað ég að prófa þetta á henni
systur minni. Dóra hafði haft rjóma-
bollur með kvöldkaffinu og ákvað ég
að smella einni á andlitið á litlu syst-
ur. Dóra kippti sér að sjálfsögðu
ekkert upp við það frekar en við hin
uppátækin, þurrkaði bara rjómann
af systur minni og sagði að svona
gerði maður ekki. Já, betri barnapíu
er ekki að fá. Ef ég á að minnast
Dóru í nokkrum orðum koma upp í
hugann orð eins og ljúf og elskuleg
kona. Hjá mér var hún mikil uppá-
haldsfrænka.
Elsku Kristján, Benedikt, Kristín
Edda, Gunnar, Þórey, Benedikt,
Silla, Steindór og börn. Ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Eyjólfur Sigurðsson.
Hún Dóra, bróðurdóttir mín, er
látin eftir hörmulegt slys. Dóra var
einstaklega gætin kona sem brýndi
sífellt fyrir sínu fólki að fara var-
lega. Því verður enn erfiðara að
sætta sig við að hún sjálf hafi hlotið
þessi örlög. Dóra var mikil útivist-
arkona og höfðu þau hjón í áraraðir
stundað fjallaferðir, sér til ánægju.
Samskipti okkar Dóru höfðu í seinni
tíð aðallega verið í sveitinni fyrir
norðan, þar sem við bræður erum
með sumaraðstöðu. Hún og fjöl-
skylda hennar höfðu eytt sífellt
meira af frítíma sínum um helgar
þar og undu hag sínum vel. Þegar
ég leit inn í Brekkubyggðinni,
nokkrum dögum fyrir slysið voru
hjónin ásamt eldri börnunum að
koma úr bíói en afinn og amman
voru að passa Gunnar litla. Lífið
virtist leika við þau en síðan kom
áfallið sem verður ekki umflúið að
takast á við.
Mér fannst Dóra alltaf vera bros-
andi og hún var mjög heilsteypt
persóna sem lét sér annt um fjöl-
skyldu sína og skyldmenni.
Þessi fátæklegu orð hafa lítið að
segja í þeim harmi, sem fjölskylda
Dóru tekst nú á við en er meira mín
þörf að kveðja hana hinstu kveðju.
Ég votta Kristjáni, börnunum, for-
eldrunum og systkinunum mína
dýpstu samúð.
Ingólfur A. Steindórsson.
Það er erfitt að skilja að þú skulir
vera farin, Dóra mín, en slysin gera
ekki boð á undan sér. Ljósið í
myrkrinu er að Gunnar þinn hafi
bjargast við svo erfiðar aðstæður,
það er kraftaverk. Hugur okkar leit-
ar til þess tíma þegar þú varst hjá
okkur á sumrin í Galtanesi að passa
dóttur okkar meðan þú varst ung
stúlka, frá þeim tíma eigum við bara
góðar minningar um þig og síðan
hefur þú alltaf verið okkur kær.
Þær samverustundir sem við höfum
átt saman þökkum við og geymum í
huga okkar. Blessuð sé minning þín.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra máli ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Kæri Kristján, Benedikt, Kristín,
Gunnar, foreldrar, systkini og aðrir
aðstandendur, við sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
góðan Guð að styrkja ykkur.
Þórður og Valdís.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Allir þeir sem áttu með þér sam-
leið munu sakna þín og eiga þér
margt að þakka því að allir verða
betri menn við að umgangast mann-
eskju líka þér. Þú varst einstök.
Takk fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman.
Elsku Kristján, Benedikt, Kristín
Edda, Gunnar og fjölskylda. Hugur
okkar er hjá ykkur.
Eydís og Hafþór.
„Torskildar eru mér hugsanir
þínar, ó Guð.“ Þessi orð Biblíunnar
koma í hugann nú þegar við kveðj-
um hana Dóru frænku í hinsta sinn
og langt um aldur fram. Glæsileg
ung kona, eiginkona og móðir, sem
átti yndislega fjölskyldu. Nú hefur
hún yfirgefið þennan heim, svo
skyndilega að við eigum erfitt með
að skilja og trúa. Á stundum sem
þessum birtist lífið okkur sem
ósanngjarnt og dimmt.
Atburðarásin á Langjökli, á fal-
legum og sólríkum vetrardegi, hefur
fært okkur nær hvert öðru í sorg-
inni en jafnframt sigrinum. Sorgin
og söknuðurinn stingur í hjartastað.
Máttvana sitjum við hjá, þögul. Sig-
urinn upplifum við í frækilegri
björgun Gunnars, 7 ára sonar Dóru
og Kristjáns.
„Hún var einstök perla hún Dóra
mín.“ Þessi fallegu orð Benedikts
föður Dóru viljum við gera að okk-
ar. Þau lýsa henni betur en nokkuð
annað.
Elsku Kristján og börn, Benedikt,
Þórey og fjölskylda. Megi Guð
styrkja ykkur öll og styðja í dimm-
um dal sorgarinnar. Megi Guð gefa
ykkur æðruleysi til þess að horfa
fram á veginn, halda lífinu áfram og
sjá ljósið í minningunni og þakklæt-
inu, fyrir allt það sem Dóra var og
það sem hún gaf, okkur öllum.
„Því að ég þekki þær fyrirætlanir
sem ég hefi í hyggju með yður segir
Drottinn – að veita yður vonarríka
framtíð.“
Anna Rut og Birgir,
Minna-Knarrarnesi.
Halldóra
Benediktsdóttir
✝ Fjóla GuðrúnAradóttir fæddist
á Norðurkoti í Vogum
hinn 10. maí 1924.
Fjóla Guðrún and-
aðist á dvalarheim-
ilinu Garðvangi hinn
3. febrúar síðastlið-
inn.
Hún var dóttir
hjónanna Guðbjargar
Guðjónsdóttur frá
Ljótarstöðum í Aust-
ur-Landeyjarhreppi
og Guðfinns Ara
Snjólfssonar frá Gröf
í Garði. Alsystkini hennar voru Jón,
Ástdís og Theódóra Jóna. Hálf-
ssystkini hennar sammæðra voru
Sigríður Kjartansdóttir og Þor-
steinn og Hreindís Eyjólfsbörn.
Hún átti enn nokkur ár í tvítugt
þegar hún kynntist
fyrri barnsföður sín-
um, Guðjóni Kristni
Einarssyni. Þau eign-
uðust dæturnar Pál-
ínu Ester og Ingu
Dóru. Þau Fjóla og
Guðjón slitu sam-
vistir. Seinni eig-
inmaður hennar var
Sigurður Zophonías-
son. Eignuðust þau
börnin Sigfríði Ingi-
björgu og Kjartan
Reyni Sigurðsson.
Þau slitu einnig sam-
vistir. Þeir Guðjón og Sigurður
hafa báðir kvatt þennan heim.
Blessuð sé minning þeirra.
Fjóla Guðrún verður jarðsungin
frá Keflavíkurkirkju í dag, 12. febr-
úar 2010, kl. 13.
Elskulega amma er dáin,
angrið sára vekur tár,
amma, sem var alla daga
okkur bezt um liðin ár,
amma sem að kunni að kenna
kvæðin fögru og bænaljóð,
amma, sem að ævinlega
okkur var svo mild og góð.
Ef við brek í bernskuleikjum
brotin lágu gullin fín,
þá var gott að eiga ömmu,
er alltaf skildi börnin sín.
Hún var fljót að fyrirgefa
og finna á öllum meinum bót,
okkur veittist ekkert betra
en ömmu mildi og kærleiksbót.
Vertu blessuð, elsku amma,
okkur verður minning þín
á vegi lífsins, ævi alla,
eins og fagurt ljós, er skín.
Vertu blessuð, kristna kona,
kærleikanum gafstu mál,
vertu blessuð, guð þig geymi,
góða amma, hreina sál.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Takk fyrir allt, elsku amma okkar,
við hefðum ekki getað þetta án þín,
þú varst best í einu og öllu.
Við söknum þín á hverjum degi.
Elskum þig.
Þín langömmubörn,
Sigfríður Agnes
Friðfinnsdóttir,Gestur Krist-
inn Friðfinnsson.
Elsku amma okkar.
Við kveðjum þig með tregans þunga
tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
Móðir, dóttir, minningin um þig
er mynd af því sem ástin lagði á sig.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Við söknum þín og hláturs þíns,
Guð geymi þig, elsku amma okkar.
Þínar,
Gunnheiður og Bryndís.
Fjóla Guðrún Aradóttir