Skólablaðið - 10.11.1962, Blaðsíða 6

- 70 -
N9KKUH 9t>
UM JON SIGURÐSSON FORSETA, ISLENZKA MENNINGU,
ÍSLENZKA ÞJÖÐARHEFÐ, rSLENZKT FRELSI
OG AMERlSKT TWIST
VERSU lengi grétu Islendingar
ekki eymd sína, unz nokkrir
hugsjónamenn með dug og
kjark stefndu ákveðnir að
takmarki sxnu og hófu landið
upp úr volæði og aumingjahætti.
Við hírðumst í hálfhrundum moldar-
hreysum og gat varla heitið, að almúg-
inn ætti bót fyrir rassinn á sér, Við
norpuðum eftir örfáum beindrjólum úti
á hafi, fluttum heim og átum. Fiskurinn
var eini maturinn óskemmdur á þessu
landi. Við vorum heilsulausir af fæðu-
skorti, og ein hitasótt megnaði að drepa
okkur alla saman á einu sumri. Við
áttum skáld, sem höfðu varla pappír til
að skrifa á og gátu tæplega haldið
fjöðurstaf vegna kulda og illrar aðbúð-
ar...
Ut í Kaupmannahöfn sat kóngur vor
að ölteiti dag hvern. íslendingar sendu
kónginum blessunarorð og smjaðurljóð,
þar sem honum var þakkað fyrir hungr-
ið, skortinn og kúgunina. Við skriðum
auðmjúkir fyrir höfðingjunum og sleikt-
um fotspor þeirra.
Það er ekki þjóð, sem gengur hálf-
nakin og soltin fyrir kúgara sinn og
krýpur á kné í undirgegni og lotningu! ! !
En ísland átti menn, sem krepptu
hnefann og áttu óskir, sem þeir duldu
ekki í brjósti sér. Með þrautseigju og
baráttuhug tólcst þeim að vinna landið úr
höndum drottnarans í Kaupmannahöfn.
Almúginn rankaði við sér, týndi lýsnar
úr lörfum sxnum, skóf af sér skítinn og
fór að vinna fyrir föðurlandið. Hann
meitlaði þjóðfelag, sem kom íslandi í
tölu siðmenntaðra landa. Arin lxða,
okkar ríki verður sjálfstætt ríki og að
lokum lýðveldi. Moldarhreysin hverfa,
skáldin fá pappír og þjóðin fær mat.
Kynslóð tuttugustu aldarinnar vex upp.
hraust og fi'amtaksmikið fólk-------en,
hvers virði er okkur frelsið og landið,
ef við getum ekki borið virðingu fyrir
þeim mönnum, er ruddu veginn, ef við
getum ekki gengið sómasamlega um húsa-
kynni, sem hafa tekið þátt í sjálfstæðis-
baráttunni. Húsakynni, sem bergmála
enn af fyrstu setningunni, sem íslend-
ingar sögðu af viti fram eftir 500 ára
súrsun á íslenzkri menningu : Vér mót-
mælum allir.
Halda mætti, að frelsið væri punt-
dúkka, sem við tækjum ofan af háalofti,
gerðum allsherjahreingerningu á og
syngjum fyrir 0 guð vörs lands einn
dag ársins, sautjánda júnx.
Við ísléndingar eigum ótal bletti til
að stíga á nokkur dansspor, valllendis-
bakka, réttir, götur, bílskúra, pakkhús
og svo opinber samkomuhús. En þegar
við erum farin að skaka okkur eins og
gyðingar með ofsakláða í gömlum alþihg-
issal, í þeim stað, þar sem hin kúgaða
þjóð reis af aldagömlum svefni og mót-
mælti ofbeldi og niðurlægingu, þá er of
langt gengið.
Fyrir eitthvað um hálfum mánuði eða
svo, gekkst fimmti bekkur fyrir dansleik
á Sal. Ein mest virta menntastofnun á
landinu, Menntaskólinn í Reykjavxk:, leyf-
ir skrokksveiflur, mjaðmahnikk, trompet-
öskur og trommubarsmíðar í helgasta
herbergi þessarar þjóðar.
Nokkrir hljómsveitarsnápar, íslenzk-
amerískir kynblendingar, stíga á pall
með Sveinbjörn Egilsson í baksýn, og
gefa frá sér alls konar stunur og búk-
hljóð. Jón Sigurðsson forseti sér^ upp-
vaxandi kynsloð landsins steypa sér
kollhnís og taka tvöföld heljarstökk aftur
á bak og syngja : Twisting down, twist-
ing up and twistin'all the riight, twist
my love and kiss me, I love you my