Skólablaðið - 10.11.1962, Side 22

86 -
EGAR ég settist í IV. bekk
Menntaskólans í Reykjavík,
valdi ég máladeild af tveim
ástæðum. í fyrsta lagi
hafði ég meiri áhuga á hum-
anistískum greinum en raunvísindum, og
í öðru lagi höfðu ýmsir ráðlagt mér að
velja máladeild.
Þegai' { IV. bekk varð mér ljóst, að
máladeild svaraði ekki til þeirra hug-
mynda, er ég hafði gert mér um hana.
Með þessu á ég ekki við, að mér þyki
of mikið kennt af stærðfræði, eðlis- og
efnafræði o. þ. h. í máladeild. Ég á við,
að í máladeild, ef til vill í stærðfræði-
deild líka, eru kenndar of margar grein-
ar, en of lítið í hverri. Einnig virðist
mér um undarlegar kennslubækur og
kennsluaðferðir að ræða í sumum tilvik-
um. Eg tek það fram, að hér á ég ekki
við óvinsælustu grein Menntaskólans,
latínu, þar sem ég tel hana eiga rétt á
sér, a.m.k. að nokkru leyti. Hér á ég
einkum við fjórar námsgreinar aðrar,
frönsku, þýzku, ensku og sögu. Skal ég
nú benda a það, sem mer þykir. athuga-
vert við hverja þessara greina.
Frönskunám er allt of stutt. Það þarf
enginn að segja mér, að Germani, sem
ekki er þvf meiri námsmaður , læri
frönsku að nokkru gagni á tveim árum.
Til þess eru germönsk og rómönsk mál
of ólík. Ég get nefnt sem dæmi, að
Þjóðverji einn, búsettur hér á landi,
mjög góður frönskumaður, hefur sagt
mér, að fyrstu 11 mánuði námsins hafi
aðeins verið farið f frönsk hljóð, sem
frábrugðin eru þýzkum.
Hér stoðar ekki þótt teknar séu 5
kennslustundir í viku og meira og
ágætir kennarar séu til staðar. Frönsku-
nam verður að hefjast fyrr, eigi veru-
legur árangur að nást.
Um þýzku gildir að miklu leyti það
sama, námið verður að fá meiri tíma.
Þrír tímar á viku í V. bekk eru vægast
sagt ófullnægjandi. Einnig virðist mér
þýzkri málfræði vera allt of lítill gaum-
ur gefinn.
Um enskukennslu er einkum eitt, sem
mér virðist betur mega fara. Enskan
lifandi tungumál margra þjóða, aðaltunga
tveggja heimsálfa og viðskiptamál mikils
hluta hinna. Þeir Ben Gurion og ölafur
Thors ávörpuðu hvor annan á ensku við
komu hins fyrrnefnda hingað til lands í
haust. En þrátt fyrir þetta, er önnur af
tveim bókum, sem lesnar eru í V. bekk,
sótt til sextándu aldar.
Shakespeare var að vísu gott skáld.
En ensk tunga hefir tekið miklum breyt-
ingum síðan á sextándu öld, og ég tel
það hvorugum til góðs, Shakespeare eða
nemendanum, að eyða tímanum svo.
Hér tel ég hiklaust að velja beri nútíma-
bókmenntir. Sá, sem vill kynnast
Shakespeare á frummálinu, og enginn
skyldi lattur þess, verður að gera það
með sjálfsnámi. Sé hann þvingaður til
þess, er hætt við að illa fari.
Þá er það sagan. í máladeild er hún
æði yfirgripsmikið fag. Þar er á þrem
vetrum reynt að kenna mönnum mikið
um hluti, sem mér virðist í fljótu bragði,
að skipti harla litlu máli. Ég leyfi mér
að halda fram, að mig skipti harla litlu
máli, að "skylmingaleikir Rómverja voru
runnir frá Etrúrum", eða að "á stjórn-
arárum Mervíkinga var Frankaríki orð-
ið æði víðáttumikið". Mig skiptir máli,
hvað hefir gerzt á okkar öld, og mig og
aðra íslendinga skiptir einkum máli,
hvernig saga lands vors og þjóðar er.
Ég tel það alls ófullnægjandi kennslu um
það efni, þótt kennd sé í þriðja bekk ein
bók um sögu Tslendinga, bók, sera þar
að auki nær aðeins til þess tíma, þegar
við, sem hana lesum, voru flest ómálga