Skólablaðið - 01.12.1962, Qupperneq 41

- 133
ÍMINN hringdi, um leið og
ég kom inn. "Ertu heima?"
var spurt djúpri karlmanns-
röddu, þegar ég svaraði.
- "já, þú hlýtur að heyra
það. " Ég var hálf undrandi
yfir spurningunni. "Hefurðu aldrei
hringt eitthvað, og enginn hefur svarað?"
spurði þessi ókunni maður.
"Jú, vist hef ég gert það. En hver ertu?
Eg minnist þess ekki að
haía heyrt rödd þína
áður. "
"Þú hefur aldrei heyrt
hana, og það er undir þér
sjálfri komið, hvort þú
átt eftir að heyra hana
síðar á lífsleiðinni, "
svaraði hann.
"En við hvern hef ég þá
ánægju að tala? ' spurði
ég, og tók nú að gerast
forvitin.
"Anægjuna, skulum vdð
setja innan gæsaiappa.
En hvað ég heiti, skulum
við stráka yfir. Helzt
með rauðu, líkt og kenn-
arinn va:r vanur að strika
yfir það, sem aflaga fór
hjá r.nér í skóla. " - Rödd
hanfs líktist trumbu, sem
slegið er í fjarska.
Ég þagði. Einfaldlega af því ég gat
en.gu svarað slíkri ræðu.
"Og svo spyrðu hvað ég heiti. "
Hann rak upp kuldalegan hlátur. "Nei,
ef þú hugsar þig um, þá kemstu að raun
um, að þig langar ekki til að vita hver
ég er. Það er aðeins stundarforvitni,
sem knýr þig til spurnar. Hvern ætti
líka að fýsa að kynnast mér? Ég er
aðeins þui'rt nafn á manntalsskrifstof-
unni. " Hann þagnaði. -
Ég ísat sem steini lostin, og beið eftir
nýrri sjálfsádeilu frá honum.
"Ég skal segja þér, " hélt hann áfram
"að nokkrar mannverur hafa álpazt til
að skyggnast örlítið inn fyrir þetta þurra
nafn. En þær hafa allar snúið við í and-
dyrinu. Þær fundu þar ekkert nýstár-
legt,^ svo þær hirtu ekki um að skyggnast
inn í stofuna. - Ég krafðist þess líka,að
þær tækju af sér kápurnar. " - Hér þagn-
aði hann aftur. Eins og til að ná valdi
á sjálfum sér. "En það
var dálítið sárt, að finna
þessar fáu verur snúa
svo skjótt við, og ganga
burt, úr húsi vináttu
minnar. Veiztu ekki, að
maðurinn og sál hans,
eru hús? Það er ofur
auðvelt að komast inn í
anddyrið. En þar verður
að taka af sér, og sýna
föt sín, hvort sem þau
eru slitin eður ei. - Þá
fyrst er boðið til stofu.
Sumir vilja helzt fara inn
í yfirhöfnunum. Ég held
að þeir þori ekki að sýna
slitnu fötin. En samt
krefjast þær inngöngu í
stofur annarra til ao
hyggja að rykkornum þar.
- En slíkar verur komast
ekki inn til mín. - Þess
vegna snúa þær allar við. " -
Ég var svo undrandi, að ég gat ekkert
sagt nema "jæja".
"Ef til vill er ég orðinn brjálaður, "
sagði hann hljómlaust. Svo varð röddin
ákafari. "Já, ég er brjálaður. Allir
hata mig. Fólk bendir á mig og hvíslar:
"Þarna er sá brjálaði. " Nei, nei, ég vil
ekki vera hataður. Hvers á ég að gjalda?
Ég finn hvernig ég sekk dýpra og dýpra,
í fen haturs og mannvonzku, þar vil ég
ekki drukkna. - Hjálpaðu mér!! "