Skólablaðið - 01.12.1962, Qupperneq 42

- 134 -
- Það varð þögn. Allt, sem hann
hafði sagt, hafði hann sagt lágri röddu.
- En samt læsti hvert orð hans sig um
mig, líkt og kaldur stormur. Eg fann
sannleikann í sumum orða hans. - 1
öðrum hryllingslegan ótta við eitthvað,
sem ég vissi ekki hvað var. - - -
Ég hafði næstum gleymt því, að ég
sat með heyrnartækið í höndinni, og
rankaði ekki við mér, fyrr en sagt var :
"Ertu þarna enn? Fyrirgefðu, ef ég hef
gert þig hrædda. Ég ætti að halda betur
á taumi sjálfsstjórnar minnar. "
"Það var allt í lagi. Mér brá aðeins
örlítið. " - Ég sagði þetta eins vingjarn-
lega og mér var unnt. - Var maðurinn
vitskertur, eða frávita af harmi?
- - - - "Hefurðu aldrei hrópað hátt, til
að fá útrás fyrir reiði, sorg eða gleði?
Það er það, sem ég er núna að gera. "
- "Já, en þú hrópar ekki. " - Undrun
mín átti sér engin takmörk. - "Nei, ég
hrópa ekki með raddböndunum, því þau
eru aðeins strengir, sem sveiflast. Nei,
sál mín hrópar. Hún hrópar hátt, af
sársauka, og kallar á þig ókunna stúlka,
og biður um skilning. Aðeins örlítinn
vott þess, að þú skiljir mannlegan
sársauka. " - Hann talaði með rödd þess
manns, sem langar til að gráta, en hefur
engann kodda, til að grúfa sig niður í.
"Hefurðu aldrei orðið ástfangin? "
Hann svaraði spurningu sinni sjálfur.
"Jú, auðvitað. Og hefurðu þá ekki fundið
hjarta þitt hrópa á þann, sem þú elskar,
en ekkert svar fengið? - Þá veiztu hvað
það er, að hringja í númer, og enginn
svarar. Enginn. Það getur lika verið
sárt að komast að raun um, að númerið
sé upptekið. - Ef til vill hefurðu séð
einhverja aðra stúlku hringja á sama
stað örstuttu seinna, og fá svar.
Ef svo er, þá veiztu hvað sorgin og
sársaukinn eru, sem halda nú helköldum
járngreipum um hjarta mitt. " - "Já,
hvíslaði ég, fann tárin brjótast fram í
augum mér.
"Og hefurðu aldrei fundið andlegan
rýting rekinn svo djúpt í hjarta þitt, að
blóðið fossi um sálina?" - "Jú, " svar-
aði ég lágt.
- Það varð stutt þögn. -
"Hryggði ég þig, ókunna vinkona?"
spurði þessi undarlegi maður skyndilega.
- En ég gat engu svarað, því ég barðist
við grátinn.
"Ef ég hef hryggt þig, þá bið ég þig
fyrirgefninar. - Græturðu ?" Hann spurði
hikandi og vandræðalega.
Ég harkaði af mér. "Nei, en þú
minnir mig á atburð, sem ég helzt vildi
gleyma. " "Þá skal ég ekki lengur særa
þig með fánýtu tali. - Vertu sæl. "
- Rödd hans var hlý, sem sunnangola.
"Vertu sæl, og þakka þér fyrir, að þú
leyfðir mér að hrópa. "
Hann rauf sambandið. Ég lagði á. -
Því næst gekk ég inn 1 svefnherbergið
mitt. Ég lagðist niður í rúmið, og hugs-
aði um þetta undarlega samtal.
______ Og enn, þegar ég sit ein
við arininn í stofunni og horfi á eldtung-
urnar sleikja þurran viðinn, verður mér
hugsað til þessa undarlega vinar míns,
því minningin um hann og það samtal
sem við áttum, er greypt afmáanlegum
stöfum innst í huga mér.
Helga Agústsdóttir
FRA SJONARHOLI BUSANS,frh. af bls. 132.
þurfa að gera skurk 'í kvenfólkinu. Það þarf
að hrista upp í því og lífga það við !
Ég minntist hér að framan örlítið á hvað
ræðumönnum hættir við að fara út fyrir um-
ræðuefni sitt. Þetta er hvimleiður ávani og
ætti ekki að eiga sér stað. Einn góður mað-
ur sagði við mig í þessu sambandi, að eina
efnið, sem hægt væri að taka fyrir, væri
um "daginn og veginn", því að þá þyrfti
enginn að óttast að fara út fyrir efnið.
En hér skal látið staðar numið. Ég hef
stiklað á stóru, aðeins drepið á fáein atriði,
sem ég tel, að fara mættu betur. Ef svo
færi, að einhver virti þetta greinarkorn
svars, þá verð ég manna fegnastur. Þá e.r
takmarkinu náð, þegar menn telja þetta
umræðuvert.
Ritað í öndverðum desembermán. 1962.
Hallgrimur Snorrason
NEMANDINN, SKOLINN, LlFIÐ,frh.af bls.
------—TU---------------------- 109.
En þu, sem undan
æyistraumi
flýtur sofandi
að feigðarósi
lastaðu ei laxinn,
sem leitar móti
straumi sterklega
og stiklar fossa. - B. Th.
Guðlaugur Tryggvi Karl.eson