SunnudagsMogginn - 22.05.2011, Síða 13

22. maí 2011 13
L
itla eyjan í norðri, Ísland, sem einungis
hefur u.þ.b. helming íbúa Cochabamba,
svaraði bænum stúlknanna í Madre de Dios
með rausnarlegu framlagi fjölda ein-
staklinga en undirrituð hafði leitað heim eftir frjáls-
um framlögum til að framlengja dvöl sína með
stúlkunum í athvarfinu, meðal annars í grein hér í
Sunnudagsmogganum.
Madre de Dios er stúlknaathvarf sem rekið er af
kaþólskum samtökum sem bera nafnið Amanecer.
Allir yfirmenn athvarfsins eru nunnur sem hafa ver-
ið þarna svo áratugum skiptir. Í Madre búa hátt í 70
börn og unglingsstúlkur í þröngum húsakynnum
þar sem er enginn garður eða útisvæði, en sumar
stúlknanna fara ekki út fyrir veggi athvarfsins svo
vikum eða mánuðum skiptir nema í sunnudags-
messuna. Ástæður veru þeirra í athvarfinu eru mjög
einstaklingsbundnar en margar eru þarna vegna
grófs ofbeldis og misnotkunar af hendi sinna nán-
ustu.
Framlagið frá Íslandi hefur vakið töluverða athygli
bæði innan Madre de Dios sem og utan og hefur
undirrituð í kjölfarið fengið fjöldann allan af áhuga-
verðum spurningum um land og þjóð. Flestir eiga
bágt með að trúa því að einstaklingar sem ekki
þekkja viðkomandi neitt hafi gefið peninga en
nunnurnar sem vinna í Madre kinka hins vegar kolli
og segja þetta allt guði að þakka. Sjálf átti ég ekki
von á að svo margir myndu svara kalli mínu, vitandi
hvernig ástandið er heima og að mörg heimili hafa
mátt herða sultarólina. Það kom því afar skemmti-
lega á óvart og gladdi hjarta mitt að sjá að við höfum
ekki gleymt því að margt smátt gerir eitt stórt og
ekki þarf mikið til að gera tilveru annarra bærilegri.
Margar komnar með kærasta
Annars hefur lífið í Madre á undanförnum vikum
verið ansi skrautlegt. Flestar af unglingsstelpunum
mínum, 18 unglingar á aldrinum 12 til 17 ára, eru
nefnilega komnar með kærasta, við litla hrifningu
nunnanna. Nunnurnar hafa sitthvað til síns máls
enda séð margt á þeim 20 árum sem athvarfið hefur
verið starfandi. Mér finnst þær hins vegar vera afar
strangar í þessum ástamálum stelpnanna enda er
svo komið að þær mega ekki einu sinni labba einar
með kærustunum sínum heim úr skólanum. Ég gef
stelpunum mínum hins vegar mikið hrós fyrir hug-
rekkið en þær eru að reyna allar leiðir til að blíðka
nunnurnar. Nýjasta leiðin er að opinbera sambandið
og fá kærastana í heimsókn til Madre, að tala við yf-
irmennina um leyfi til að hittast. Það hefur samt
ekki gengið eftir enda flestir strákarnir sem eru í
kringum stelpurnar frá brotnum heimilum sjálfir og
hafa margir harða reynslu af götulífinu og fíkniefna-
heiminum í Bólivíu.
Ég skil stelpurnar mínar samt afar vel, man svo
vel eftir þessum tíma þegar maður var 12-13 ára og
ástfanginn upp fyrir haus, skrifandi ástarbréf á milli
og dreymandi um hvert andartak sem drauma-
prinsinn veitti manni athygli. Á móti kemur að
veruleikinn hérna er ansi miklu harðari en heima á
Íslandi. Bara á þeim tíma sem ég hef verið hérna,
sem er rétt um ár, eru tvær stúlknanna minna, sem
báðar struku úr athvarfinu, ófrískar. Önnur þeirra
bjó á götunni um tíma, en er sem betur fer komin
inn á heimili núna. Við vitum ekki hvar hin stúlkan
er.
Hvað er getnaðarvarnarpilla?
Fréttirnar af þessum tveimur stúlkum fengu mig til
að setja í gang leynilega kynfræðslu en hún er lítil
sem engin hérna, engin í skólanum og afar lítil í at-
hvarfinu. Almenningur í Bólivíu virðist yfirhöfuð
ekki vita mikið um þessi mál og enda þótt kyn-
sjúkdómar séu mjög algengir og eyðni grasseri er
þetta mikið feimnismál. Fólk fer ekki í læknisskoðun
og smokkar þykja dýrir. Sem dæmi fór ein þýsk vin-
kona mín til læknis um daginn og hjúkrunarkonan
spurði hana hvað getnaðarvarnarpillan væri!
Ég er ekkert viss um að nunnurnar séu hrifnar af
einkakennslunni minni og því er ég ekkert að spyrja
þær um leyfi. Ég hef séð svo lengi hve mikið skortir á
fræðslu um líkamann, sambönd og hitt kynið að ég
get ekki setið á mér lengur. Stelpurnar verða auðvit-
að rauðar og bláar í framan þegar ég sest niður með
þeim en ávallt koma einhverjar spurningar upp sem
hvílt hafa á þeim. Þetta er því klárlega ekki til einsk-
is gert.
Auk strákadramans er mikill órói í stelpunum
mínum þessa dagana. Margar í hópnum mínum eru
búnar að vera ansi lengi í Madre án þess að nokkuð
hreyfist í þeirra málum. Ein af stelpunum hefur beð-
ið í meira en ár eftir að móðir hennar sæki hana en
hún strauk að heiman vegna ofbeldis af hendi föður
síns. Stelpuskinnið vill hins vegar fara aftur heim en
það síðasta sem við heyrðum frá móðurinni var að
best væri fyrir hana að vera í athvarfinu.
Önnur hjá mér fær ekki að fara heim vegna þess
að móðirin er enn með kærastanum sínum sem mis-
notaði stelpuna. Mamman er hins vegar hætt að
reyna að fá dótturina heim. Og ein var tekin af móð-
ur sinni sem barði hana og fór með hana líkt og þræl
en faðirinn yfirgaf heimilið áður en hún fæddist.
Hún er nýorðin 12 ára.
Upplýsingar um Madre de Dios og samtökin Am-
anecer má finna á heimasíðu samtakanna:
http://www.amanecer-bolivia.org/
Fleiri sögur frá Madre de Dios og lífi mínu í Bólivíu
má finna á heimasíðu minni: www.karlsdott-
ir.blogspot.com.
Í verðlaun fyrir að hafa gert falleg armbönd og hálsfestar til að
selja á afmælishátíð Amanecer, bauð Berglind Rós vinnings-
höfum í naglalökkum en engin af þeim hafði áður prófað að láta
fagfólk lakka á sér neglurnar.
 Ein af stelpunum hennar
Berglindar með lyklakippur
sem stelpurnar föndruðu fyr-
ir afmælishátíð Amanecer.
Kynfræðsla
sem nunn-
urnar vita
ekki um
Það urðu mikil fagnaðarlæti hjá
unglingsstelpunum í Madre de
Dios-stúlknaathvarfinu í borg-
inni Cochabamba í Bólivíu þegar
þeim voru færðar þær gleðifréttir
að bænum þeirra hefði verið
svarað og að sjálfboðaliðinn
þeirra væri ekki á förum í bráð.
Berglind Rós Karlsdóttir
 Berglind Rós Karlsdóttir
ásamt stelpunum sínum í
athvarfinu í Bólívíu.