SunnudagsMogginn - 22.05.2011, Blaðsíða 15

22. maí 2011 15
Kjartan Þorbjörnsson eða Golli bauðst til að ljósmynda krabbameinsmeðferð Krumma er hann
heyrði af veikindunum, en hann og Signý hafa unnið saman á Morgunblaðinu í nokkur ár.
Hún segist hafa verið treg til þess í fyrstu „að hafa einhvern yfir sér“ og bætir við: „Maður er
svo rosalega viðkvæmur á þessum tíma. Það er opið fyrir allar tilfinningar og maður vill ekki að
hver sem er verði vitni að því. En okkur fannst dýrmætt að Krummi ætti þessar myndir fyrir fram-
tíðina.“
Sveinn hafði aldrei hitt hann og viðurkennir að sér hafi fundist tilhugsunin svolítið skrítin. „En
hann var ekkert hangandi yfir okkur alla daga, heldur kom klukkutíma og klukkutíma. Það var
aðalatriðið að Krummi ætti sína sögu í ljósmyndum. Við þekkjum fólk sem á ekki eina ljósmynd
frá þessari upplifun, því það leiða fæstir hugann að því. Þetta er fullorðið fólk í dag, sem á ekki
eina mynd eða myndband.“
„Það kemur oft fyrir að það leitar til læknanna og spyr þá út í meðferðina,“ segir Signý. „Enda
hvatti fagfólkið okkur til að slá til. Og við sjáum í dag hversu dýrmætt það er, þó að sum augna-
blik séu erfið. Svo myndaðist mikill vinskapur, við höfum verið mikið saman þessar tvær fjöl-
skyldur, á pítsakvöldum og farið saman í útilegur og sumarbústaðaferðir.“
Og ljósmyndirnar nýtast í söfnunarátakinu sem Signý og Sveinn ætla að ráðast í, en þau
hlaupa hringinn í júní og safna áheitum fyrir Félag krabbameinssjúkra barna. Eins og fram kemur
á baksíðu Morgunblaðsins í dag verða þær meðal annars notaðar í myndbandi sem ætlað er að
auglýsa söfnunina.
„Þessar myndir segja svo mikla sögu,“ segir Sveinn. „Mér finnst þær gera það vel, hvernig
það er að eiga barn með krabbamein.“
„Þetta sjónræna snertir fólk meira en það sem það les,“ segir Signý. „Ég hef reynt að útskýra
ferlið á spítalanum fyrir fólki eingöngu með orðum, en það er ómögulegt.“
Erfið augnablik en dýrmæt
Krummi á leið í svæfingu, en alls hefur hann farið í sautján svæf-
ingar. Fastur fylgifiskur þess var höfuðverkur og óbragð í munni, því
lyfin fóru illa í hann. Ósjálfráð viðbrögð voru að grípa fast um höfuðið,
fá foreldra sína til að gera það líka, og halda fast um nefið.
„Hann fékk svo miklar aukaverkanir og það fylgdu því
skelfilegar kvalir,“ segir Sveinn. „Um leið og maður áttaði
sig á hvað framundan var tók maður bara einn dag í einu. Ég
vildi ekkert hugsa lengra.“
„Mér fannst þetta svo óyfirstíganlegt fyrst,“ tekur Signý
undir. „Svo var þetta allt í einu að mestu að baki. Að vísu er
eitt og hálft ár eftir af lyfjameðferðinni en það er léttara.“
Ástæðan fyrir því er sú að Krummi er búinn með sínar
stóru meðferðir sem fólu í sér innlagnir og stóðu yfir í fimm
daga í senn en hann gat orðið mjög veikur á þeim tíma. Alls
hefur hann verið 99 daga á spítala frá því hann greindist.
„Hann er búinn með sterana og sterkustu lyfin og laus við
þessar leiðindaaukaverkanir,“ segir Signý.
„Hann var rúmt ár í þessum pakka,“ skýtur Sveinn inn í.
„Nú tekur við töflumeðferð,“ heldur Signý áfram. „Hann
tekur krabbameinslyf á hverjum degi og einu sinni í viku
stærri skammt af krabbameinslyfjum, fram í ágúst árið
2012.“
„Svo fer hann í blóðprufu á tveggja vikna fresti sem var
alltaf vikulega,“ segir Sveinn. „Þá er verið að athuga blóð-
gildin, aðallega hvítu blóðkornin sem bæld eru niður og
mega ekki blossa upp aftur. Einnig eru athugaðir svokallaðir
neutrófílar sem eru hans varnir, blóðmagnið og hvort hann
fer í blóðgjöf eða fær blóðflögur. Við erum öll orðin sérfræð-
ingar í blóðgildum!“
Signý tekur undir það og vitnar í orð Krumma: „Þegar ég