Morgunblaðið - 29.04.2010, Síða 23

Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. APRÍL 2010
Vestmannaeyjum. Síðar þegar líf
þeirra lágu saman og nýr kafli hófst í
lífi Hauks hófst líka nýr kafli í okkar
fjölskyldu með kynnum okkar af
Hönnu. Þau voru á margan hátt ólík
en þó var líf þeirra svo samofið að
persónur þeirra féllu saman og urðu
að einni.
Að ferðalokum leggst allt til og
myndar umgjörð um minningar og
áframhaldandi tilveru þeirra í okkar
minningum. Kynni urðu nánari og
samverustundir fleiri eftir að við
lögðum fyrir þau þá ætlun okkar að
byggja sumarhús í Borgarfirði. Þau
fóru strax á stúfana og fundu nokkra
staði sem til greina þóttu koma fyrir
bústað. Að lokum var staðurinn val-
inn og er okkur enn ljóslifandi minn-
ingin þegar við fórum með þeim í
norðanroki og völdum endanlega lóð,
skammt ofan við Borgarnes. Bústað-
urinn var reistur og fékk nafnið Hlíð-
arhús. Samskiptin jukust bæði með
heimsóknum þeirra í bústaðinn og
heimsóknum okkar til þeirra. Oftar
en ekki komu þau færandi hendi með
nýbakaða marmaraköku úr ofninum
hennar Hönnu.
Hvort í sínu lagi voru þau lista-
menn, Haukur í tónlistinni og Hanna
í handverkinu. Mínar fyrstu minn-
ingar um Hauk eru tónarnir úr klar-
ínettinu hans þegar hann var að æfa
sig heima í Hlíðarhúsi í gamla daga.
Hans aðalhljóðfæri var kontrabassi,
sem hann handlék af mikilli innlifun.
Hann spilaði víða og með mörgum
hljómsveitum. Hanna saumaði lista-
verk sín í bútasaumsteppi, málaði á
postulín ásamt hannyrðum hvers-
konar og eru teppin hennar víða í
fjölskyldunni, m.a. í Hlíðarhúsi. Hún
hafði fallegt handbragð, var nákvæm
og samviskusöm.
Þau áttu bæði hjónaband að baki
og börn sem enn voru í heimahúsum
við upphaf síns hjónabands. Það er
mikil áskorun að sameina tvær fjöl-
skyldur og þá ekki síst ólíka einstak-
linga þannig að úr verði ein. Þetta
verkefni leystu þau eins og önnur,
með sínu lagi.
Seinustu árin hafa verið þeim erf-
ið, bæði hafa þurft að glíma við erfið
veikindi. Í þeim þrengingum varð
það enn og aftur þeirra sameiginlegi
styrkur sem hélt þeim gangandi, til-
vera þeirra var sameiginleg, þau
bættu hvort upp annars veikleika og
tókust sameiginlega á við það sem
þau réðu ekki við hvort í sínu lagi.
Við minnumst þeirra ætíð saman.
Í dagbókinni í Hlíðarhúsi eru nöfnin
þeirra saman í flestum okkar skráðu
heimsóknum. Það er einnig nokkuð
víst að svo mun verða áfram í hugum
okkar og minningum um alla okkar
tíð. Við þökkum þeim samveruna og
vinskapinn.
Við sendum fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Eiríkur Bogason.
Nú þegar við kveðjum afa okkar
og ömmu , þá er okkur efst í huga
þakklæti fyrir þann tíma sem við
fengum með þeim. Helst var það
þegar þau komu í heimsókn eða
pabbi og mamma fóru til þeirra upp í
Borgarnes, en þaðan eru minning-
arnar sem við eigum um þau aðallega
sprottnar.
Þó kveðji vinur einn og einn
og aðrir týnist mér,
ég á þann vin, sem ekki bregst
og aldrei burtu fer.
Þó styttist dagur, daprist ljós
og dimmi meir og meir,
ég þekki ljós, sem logar skært,
það ljós, sem aldrei deyr.
Þótt hverfi árin, líði líf,
við líkam skilji önd,
ég veit, að yfir dauðans djúp
mig Drottins leiðir hönd.
Í gegnum líf, í gegnum hel
er Guð mitt skjól og hlíf,
þótt bregðist, glatist annað allt,
hann er mitt sanna líf.
(Margrét Jónsdóttir)
Guð geymi ykkur í hlýjum faðmi
sínum, kæru afi og amma.
Aðstandendum öllum vottum við
samúð okkar.
Óskar Aron og Tómas Bragi
Jónssynir.
Góður frændi og vinur er genginn,
uppeldisbróðir og sonur föðurbróður
míns. Haukur kom 1942, þá 10 ára
gamall, til föðurfjölskyldu sinnar í
Hlíðarhúsi í Vestmannaeyjum er
móðir hans fluttist til Ameríku.
Amma okkar, Sigríður Bergsdóttir,
gekk honum í móður stað. Foreldrar
mínir hófu sinn búskap í Hlíðarhúsi
1944 og stórfjölskyldan stækkaði í
þessu gamla húsi með sögu og sál.
Haukur varð mér eins og stóri
bróðir, ljúfur og umhyggjusamur,
sem leyfði litlu frænku að skottast
með í sendiferðir og fylgjast með í
hinu og þessu sem verið var að bauka
við.
Þarna í Eyjum var samfélag bú-
skapar, fiskveiða og margvíslegrar
sjálfbærni. Á torfunni í kringum Hlíð-
arhús bjuggu ættingjar og vinir með
sína kartöflugarða og blómagarða.
Heimilisbragur í Hlíðarhúsi var sér-
stakur, við vorum í þjóðbraut inni í
miðjum rúntinum, nágrannar og vinir
litu inn og amma átti alltaf heitt á
könnunni. Hvert horn var vettvangur
margvíslegra viðfangsefna, lesið,
pælt og spekúlerað við eldhúsborðið,
gert við eitt og annað og hlutir búnir
til þegar á þurfti að halda. Vissulega
talsvert sjálfbært heimilishald, enda
var Haukur ekki af baki dottinn þeg-
ar hann var kominn í tónlistina og
þurfti að gera við klarinettið sitt.
Þarna vantaði hann skinn sem ekki
fékkst úti í búð og þá veiddi hann mús
og garfaði og sútaði skinnið sjálfur.
Hæverskan og ljúfmennskan sem
einkenndu Hauk alla tíð komu ekki í
veg fyrir að hann leitaði sinna leiða í
tilverunni. Tónlistin var hans stóra
áhugamál. Það var ekki mikið um
hljóðfæri í Hlíðarhúsi frekar en víðar
hjá okkur í sjávarplássunum. En
Haukur var ákveðinn, kom heim með
klarinettið og fór að æfa. Við frænd-
systkini hans fylltumst stolti yfir að
fá svona merkileg hljóðfæri í okkar
hús og að eiga svona músíkant, hann
Hauk okkar, og þá ekki síður þegar
hann var kominn með kontrabassa
líka. Stundum voru líka djassgeggj-
ararnir vinir hans í heimsókn eitthvað
að músísera inni í herbergi með hon-
um.
Lífið heldur áfram, nýjar leiðir að
opnast en það þarf að vinna fyrir sér
og flestir sem stunduðu tónlistina
unnu einnig við annað. Haukur fór að
læra rakaraiðn hjá Þórði rakara í
Vestmannaeyjum, og vann þar í
nokkur ár þar til hann hélt til höf-
uðborgarinnar á vit nýrra tækifæra.
Síðar tók við meira nám í tónlist í
Reykjavík, margvísleg tónlistarstörf,
tónlistarkennsla, rekstur á rakara-
stofu, stúdentspróf svona til gamans
og lífið í Borgarnesi.
Söknuður og þakklæti fyllir hug-
ann á kveðjustund. Að hafa fengið að
alast upp bernskuárin með Hauk í
heimsmyndinni þá og síðar er eitt af
því sem gefur styrk og auðgar til-
veruna.
Jóhanna Bogadóttir.
1973 fengum við jólakort undirrit-
að Hanna og Haukur. Við höfðum
þekkt þau og þeirra fjölskyldur mjög
lengi svo þetta kom okkur á óvart en
með þessu upphafi urðu þessi nöfn
óaðskiljanleg. Bæði höfðu þau nýlega
gengið í gegn um skilnað og Haukur,
sem móðirin hafði yfirgefið á unga
aldri og svo eiginkonan, hafði á orði,
að nú loksins hefði hann fundið
traustan félaga sem var Hanna. Þessi
orð voru virkilega rétt því þau voru
upp frá þessu óaðskiljanleg svo að
dauðinn megnaði ekki að aðskilja
þau. Haukur stríddi við sinn illvíga
sjúkdóm á annan áratug og þrátt fyr-
ir erfiða tíma hélt hann alltaf glað-
værð sinni. Þegar hann fékk hrokkið
hár eftir að hafa misst hárið varð hon-
um að orði. „Drottinn ætlar ekki að
taka mig strax fyrst hann er að gefa
mér svona fallegt hár.“
Þau komu gjarnan við hjá okkur í
Garðabænum eftir að hafa eytt deg-
inum í læknismeðferð og voru þá
gjarnan svöng og þreytt og voru
þessar heimsóknir okkur gleðiefni
þar sem við fengum fréttir úr Borg-
arnesi. Oft höfðum við áhyggjur af
þeim þegar þau lögðu af stað á litla
bílnum sínum í Borgarnes og ræddu
um hvort ætti nú að keyra og okkur
fannst þau hvorugt hafa heilsu til
þess. En alltaf komust þau alla leið.
Hverfum austur að Núpstað.
Verslunarmannahelgi. Þetta er fal-
legasta bæjarstæði á Íslandi. Þennan
dag hljómar sálmasöngur sem berg-
málar í klettunum. Hópur fólks
stendur framan við bænhúsið og
hlýðir á messu. Að henni lokinni er
boðið í kaffi (veislu) í gamla bænum.
Þangað inn komast aðeins 14 manns
samtímis en það gerir ekkert til, sólin
skín og veður er hlýtt og hver hóp-
urinn eftir annan fer inn í húsið og
nóg er til. Það er Hanna sem sér til
þess. Þetta er endurtekið á hverju
sumri. Hanna útbjó alltaf veislu fyrir
þá sem komu í heimsókn.
Heimili þeirra var sérlega fallegt
og voru þar margir gripir sem Hanna
hafði sjálf gert. Þau voru listunnend-
ur bæði fyrir augu og eyru og voru
samhent í að sækja listviðburði, t.d.
tónleika Sinfóníuhljómsveitarinnar.
Fyrir utan vinnu sína á rakarastof-
unni var Haukur hljóðfæraleikari og
spilaði á bassann í danshljómsveitum
og á yngri árum spilaði hann og söng
í Vetrargarðinum. Síðast var hann
undirleikari með Freyjukórnum og
þá oft á þolmörkum hvað heilsu varð-
ar en þetta voru hamingjustundir
hans.
Minningarnar eru margar og erfitt
að velja. Gaman væri að eiga gam-
ansögur Hauks á prenti en þær
geymast með honum sjálfum. Minn-
inguna um þessi sómahjón sem lifðu
saman og dóu saman geymum við og
aðstandendum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hildur og Guðmundur.
Leiðir okkar og Hauks rakara,
eins og hann var alltaf kallaður, lágu
saman þegar hann hóf að spila undir
á kontrabassa hjá Freyjukórnum.
Við kynntumst góðum manni sem
þótti óskaplega vænt um kórsystur
sínar og okkur þótti öllum óskaplega
vænt um hann. Vænst þótti Hauki
náttúrlega um hana Hönnu sína, en
henni kynntumst við líka þegar þau
hjónin komu með okkur í söngferða-
lag til Ungverjalands. Þar voru
Haukur og Hanna stórkostleg, dug-
leg og jákvæð í 40 stiga hita og
brennandi heitum sólargeislum með
okkur hinum. Við sungum í höllum,
kirkjum og strætum og alltaf gengu
þau saman hönd í hönd. Það má með
sanni segja að við Freyjurnar höfum
orðið ríkari en ella, að eiga Hauk sem
félaga þau ár sem hann starfaði með
okkur. Hann var stoltur af því að
vera eini karlinn í kvennakórnum og
gantaðist oft með það.
Okkur er það svo minnisstætt þeg-
ar Haukur skaust inn á æfingar með
kontrabassann sinn, þetta stóra
hljóðfæri. Áhuginn geislaði ekki ein-
göngu af andliti hans, heldur bókstaf-
lega hverri einustu hreyfingu líkam-
ans. Hann var sérlega léttur í lund,
laumaði út úr sér bröndurum, það
tísti í honum og hann hristist af hlátri
þegar svo bar undir. Hann sýndi
stórkostlega leiktilburði á fertugsaf-
mæli Zsuzsönnu, kórstjórans okkar,
og þegar hann var í stuði, spilaði
hann og iðaði allur af lífi og sál. Hann
spilaði með okkur Freyjunum þegar
fyrsti geisladiskurinn okkar „Birt-
ing“ var tekinn upp og þar má glöggt
heyra hve Haukur og kontrabassinn
áttu vel saman.
Þau hjón voru höfðingjar heim að
sækja og heimili þeirra var afar hlý-
legt og persónulegt. Þar gaf að líta
útsaumuð listaverk eftir Hönnu og
fjölskyldumyndir á stórum veggjum.
Kontrabassinn og píanóið voru líka á
sínum stað og Haukur spilaði af
hjartans lyst meðan kraftar leyfðu.
Hanna og Haukur voru ákaflega
samrýmd og studdu hvort annað
dyggilega í veikindum sínum. Það var
dásamlegt að fylgjast með því hvað
þau voru ástfangin til hinsta dags,
svo ástfangin að þau gátu ekki lifað
hvort án annars í orðsins fyllstu
merkingu. Varla sólarhringur leið á
milli þess að þau kvöddu þennan
heim. Þau halda saman á nýjar slóðir,
hönd í hönd sem fyrr.
Elsku Haukur og Hanna. Okkar
bestu þakkir fyrir samfylgdina.
Börnum, tengdabörnum, móður,
barnabörnum og barnabarnabörnum
vottum við okkar dýpstu samúð.
F.h. kórstjóra og kórsystra
í Freyjukórnum,
Margrét Jóhannsdóttir.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ERLU EGILSON,
Árskógum 6,
áður Barðavogi 30.
Sérstakar þakkir sendum við öllu því góða heil-
brigðisstarfsfólki sem annaðist hana í veikindum hennar síðustu misserin.
Guð blessi ykkur öll.
Stefán Skarphéðinsson, Ingibjörg Ingimarsdóttir,
Sverrir Jónsson, Rannveig Sigurgeirsdóttir,
Þórunn Erla Stefánsdóttir, Jóhann Samsonarson,
Erla Jóna Sverrisdóttir, Andri Ottó Ragnarsson,
Kristín María Stefánsdóttir, Róbert Grétar Pétursson,
Ásgerður Inga Stefánsdóttir, Arnar Þór Egilsson,
Stefán Einar Stefánsson, Dagný Jónsdóttir
og langömmubörn.
✝
Minningarathöfn um elskulega dóttur mína, móður
okkar, systur og föðursystur,
MARGRÉTI JÓSEFÍNU PONZI,
sem lést á Ítalíu sunnudaginn 18. mars, verður í
Mosfellskirkju Mosfellsdal, sunnudaginn 2. maí
kl. 14.00.
Guðrún Tómasdóttir,
Ástríður Jósefína Ólafsdóttir,
Bjarni Jósef Ólafsson,
Frank Nikulás Ólafsson,
Tómas Atli Ponzi,
Guðrún Theódóra Ponzi,
Gabríel Ponzi.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
SIGURÐUR ARNAR SVANBERG EINARSSON,
Erluási 2,
Hafnarfirði,
áður til heimilis í Erluhrauni 2b,
lést á heimili sínu föstudaginn 23. apríl.
Jarðsungið verður frá Hafnarfjarðarkirkju föstu-
daginn 30. apríl kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir.
Þeir sem vildu minnast hans láti heimahlynningu Landspítalans eða
Flugbjörgunarsveit Reykjavíkur njóta þess.
Lísabet Sólhildur Einarsdóttir,
Indíana F. E. Sigurðardóttir, Aðalsteinn Aðalsteinsson,
Viktoría I. Sigurðardóttir, Jón Marías Torfason,
Einar Svanberg Sigurðsson, Dagrún N. Magnúsdóttir,
Sigríður Lísabet Sigurðardóttir, Guðmundur Jónsson,
Sólborg Sigurðardóttir,
Sigurður Arnar Sigurðsson, Birna Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför ástkærs
sonar okkar, föður, bróður, afa og sambýlismanns,
HALLGRÍMS HALLDÓRS BRYNJARSSONAR.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólöf Hallgrímsdóttir, Brynjar Þ. Halldórsson.
✝
Elskulegur bróðir minn,
BJÖRN KRISTJAN LÁRUSSON,
lést á heimili Sjálfsbjargar, Hátúni 10 í Reykjavík
sunnudaginn 18. apríl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Innilegar þakkir til starfsfólks á 4. hæð Hátúni 10
fyrir frábæra umönnun og hlýju í veikindum hans.
Gunnar D. Lárusson
og fjölskylda.