Morgunblaðið - 29.04.2010, Side 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. APRÍL 2010
Allar minningar á einum stað.
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
M
O
R
48
70
7
01
/1
0
–– Meira fyrir lesendur
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa frá
árinu 2000 og til dagsins í dag.
Í dag kveðjum við
Evu Snæbjarnardóttur.
Hún var eins og þeir
vita er til þekkja gift Kára yngri
bróður mannsins míns. Kári dó
langt fyrir aldur fram og var sárt
saknað af öllum sem honum kynnt-
ust. Eva var dul og fremur fáskipt-
in við fyrstu kynni, en trygglynd og
vinföst. Við höfðum aldrei mikil
samskipti áður en við Magnús
fluttum til Ástralíu (1968). Höfðum
víst báðar öðru að sinna og hvorug
hneigð fyrir óþarfa húsaráp. Við
hittumst þó oft í húsi tengdafor-
eldra okkar og á öllum jólum kom-
um við þar saman ásamt börnum
okkar og mökum. Börnin mín komu
líka oft til Evu og Hilmar minn og
Óli Björn voru oft saman. Síðar er
dætur mínar komu ungar í heim-
sókn frá Ástralíu var þeim tekið
opnum örmum og mættu mikilli
hlýju frá þeim hjónum báðum.
Sigga mín minnist með þakklæti
hvað þau tóku vel á móti henni og
Tracy vinkonu hennar er þær 17
ára dvöldu lengi hér heima. Síðar
Jón Björn og Lóa ásamt sínum
börnum, þá tók Eva Maju Stínu í
píanótíma heima hjá sér endur-
gjaldslaust og átti Maja ógleyman-
legar stundir á heimili þeirra, er
hún minnist með þakklæti. Svo
kom Olga dóttir Unnar og Sigur-
þórs og var hjá mér í hálft ár, þá 12
ára. Húm var í tónlistarskólanum
tvær annir og sýndi Eva henni
móðurlega umhyggju. Þetta verður
aldrei fullþakkað.
Eva var skólastjóri tónlistarskól-
ans um fjölda ára. Um það veit ég
að aðrir sem þekkja starfsferil
hennar betur en ég munu tjá sig.
Tónlistin og kennslan voru hennar
hugðarefni fyrr og síðar. Ég kynnt-
ist Evu betur eftir að við Magnús
snerum aftur 1987.
Ég þakka fyrir allar góðar sam-
verustundir sem við áttum og kveð
hana með virðingu og þökk fyrir
allt. Andra, Óla Birni og fjölskyld-
um þeirra votta ég dýpstu samúð,
eins systkinum Evu og þeirra fólki.
Minningarnar lifa.
Kristín Helgadóttir.
Hún Eva frænka er látin og
margar minningar koma upp í hug-
ann.
Eva
Snæbjarnardóttir
✝ Eva Mjallhvít Snæ-bjarnardóttir, fyrr-
verandi skólastjóri Tón-
listarskólans á
Sauðárkróki, fæddist á
Sauðárkróki 7. ágúst ár-
ið 1930. Hún lést á Land-
spítalanum Fossvogi 5.
apríl síðastliðinn.
Útför Evu var gerð
frá Sauðárkrókskirkju
17. apríl 2010.
Ég hef verið
með annan fótinn
á Smáragrundinni
frá því ég man
eftir mér. Ég fékk
svo oft að gista
hjá Evu og þá var
nú dekstrað sér-
staklega við mig,
við borðuðum
nammi í sjón-
varpsherberginu,
vöktum frameftir
öllu kvöldi og ég
fullyrti við
mömmu og pabba
að Eva frænka leyfði mér alltaf að
vaka alla nóttina þegar ég væri í
heimsókn. Minningin um þessi
stelpukvöld okkar eru mér kær,
sem og píanótímarnir þar sem fyrst
var æft og spilað og svo var sest
inn í eldhús og við spjölluðum um
allt sem okkur datt í hug. Eva
sagði mér skemmtilegar sögur úr
bakaríinu og lýsti þessu heimilislífi
sem mér hefur alltaf þótt svo
heillandi. Ég mátti líka alltaf vinna
með henni í garðinum, þá gróð-
ursettum við blómin sem hún hafði
ræktað, reyttum arfa og hug-
hreystum hvor aðra þegar hun-
angsflugurnar létu í sér heyra því
báðar vorum við jafn logandi
hræddar við þær. Hún lét alltaf
eins og maður hefði gert henni
stórgreiða þegar ég fékk að skot-
tast þetta með henni og held ég að
hana hafi ekki grunað hversu
skemmtilegar mér þóttu þessar
stundir. Það er í raun ekki fyrr en
núna í seinni tíð sem ég átta mig á
mikilvægi hennar, hversu stór þátt-
ur í æsku minni hún var, hversu
gott það var að geta kíkt inn og
rætt við hana það sem manni lá á
hjarta og fá hlutlaust sjónarmið
hennar til að skýra myndina.
Það er gott til þess að vita að nú
er hún komin til Kára og á ekki
lengur í erfiðleikum með að spila
fallegu lögin á píanóið. Ég kveð
Evu frænku með söknuði og þakka
alla hlýjuna sem einkenndu okkar
samverustundir.
Arna Björnsdóttir.
Í dag verður til moldar borin frá
Sauðárkrókskirkju frú Eva Snæ-
bjarnardóttir, fv. skólastjóri Tón-
listarskóla Skagafjarðar. Mig lang-
ar með nokkrum orðum að minnast
þessarar mætu konu.
Þegar ég undirritaður hóf feril
minn sem tónlistarkennari var það
eitt af mínum gæfusporum að fá að
hefja hann undir handleiðslu Evu.
Hún hafði þann kjark að bjóða til
starfa hjá sér tveimur nýútskrif-
uðum tónlistarkennurum og var ég
annar þeirra. Í þau sex ár sem ég
starfaði sem kennari við skólann
hjá henni bar aldrei skugga á sam-
starf okkar. Hún hafði þennan eig-
inleika að vera bæði stjórnandi og
um leið félagi okkar sem störfuðum
hjá henni. Undir hennar hand-
leiðslu stofnuðum við fyrstu skóla-
lúðrasveit Sauðárkróks og eru þeir
tímar ákaflega minnisstæðir í mín-
um huga og stuðningur Evu var
ómetanlegur í þeirri vegferð. Úr
þessari fyrstu skólahljómsveit
koma nokkrir góðir tónlistarmenn
sem getið hafa sér gott orð sem
leiðbeinendur, tónlistar- og tækni-
menn og jafnvel lagahöfundar. Þá
störfuðum við um tíma saman við
Samkór Sauðárkróks, ég sem
stjórnandi og hún sem undirleikari,
en ég hygg að Eva hafi allt of lítið
komið fram sem hljóðfæraleikari á
ferli sínum sem tónlistarmaður.
Hún á hins vegar þátt í uppeldi
margra tónlistarmanna sem eru
áberandi í þjóðfélaginu í dag.
Þær eru margar minningarnar
sem koma upp í hugann við leið-
arlok. Við áttum margar spjall-
stundir milli tíma í tónlistarskól-
anum og einnig ófáar stundir við
eldhúsborðið hjá Evu og Kára yfir
kaffibolla og sígó sem við fengum
okkur oft á þessum árum en þætti
nú ekki til eftirbreytni í dag.
Í dag er mér fyrst og fremst
þakklæti í huga fyrir að hafa fengið
að starfa með og kynnast frú Evu.
Hún gerði mikið fyrir tónlistar- og
menningarlíf á Króknum og gaf af
sér til okkar sem með henni störf-
uðum. Ég flyt hér einnig kveðju frá
félögum hennar í samtökum tón-
listarskólastjóra, STS, en með okk-
ur starfaði hún vel og er okkur
minnisstæður aðalfundur sem hald-
inn var í Skagafirði og Eva bar hit-
ann og þungann af ásamt þeim sem
þá voru í stjórn.
Að leiðarlokum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur til
þeirra Óla Björns og Andra sona
hennar og þeirra fjölskyldu.
Blessuð veri hún okkur öllum
minningin um frú Evu Snæbjarn-
ardóttur.
Lárus Sighvatsson.
Sú fregn barst á dögunum að
Eva Snæbjarnardóttir starfssystir
mín væri látin. Kynni okkar hófust
árið 1969, er atvikin höguðu því svo
að undirritaður, þá óharðnaður
unglingur, réð sig til Sauðárkróks
til að starfa þar við kennslu á sum-
arnámskeiði fyrir nýstofnaða lúðra-
sveit. Það var ekki lítils virði fyrir
ókunnugan að einhver gerði sér far
um að bjóða hann velkominn og léti
sér annt um hagi hans. Það gerði
Eva. Hún útvegaði kennsluaðstöðu
og gætti þess að ég hefði það sem
til þurfti. Hún var líka hlý og skiln-
ingsrík, og talaði við mig eins og
jafningja, fylgdist af áhuga með
starfinu þessi vor sem ég starfaði
að tónlistarnámskeiðum á Sauðár-
króki og var einstaklega jákvæð og
hvetjandi í alla staði.
Ég var ekki búinn að vera lengi í
bænum þegar rann fyrir mér að
heimili Evu og Kára var menning-
arheimili, þau bæði áhrifavaldar í
listalífi bæjarins, hún á tónlistar-
sviðinu, hann í leiklistinni. Eva tók
síðar við starfi skólastjóra Tónlist-
arskóla Sauðárkróks og þar lágu
leiðir okkar aftur saman í Sam-
tökum tónlistarskólastjóra. Hún
sinnti félagsstarfi okkar af áhuga
og skildi hversu mikilvægt það
væri fyrir okkur að starfa saman
að framfaramálum á sviði tónlistar-
menntunar. Í starfi samtakanna
komu eðliskostir hennar fram, ein-
lægur áhugi, jákvæðni og traust í
garð okkar sem yngri voru.
Eva Snæbjarnardóttir var af
þeirri kynslóð sem lyfti tónlistar-
fræðslu á Íslandi á hærra stig. Sú
þróun hefur verið ævintýri líkust.
Sú saga er enn óskráð, en mikið
getum við verið þakklát þeim sem
leiddu þessa menningarsókn.
Fyrir hönd Samtaka tónlistar-
skólastjóra er Evu Snæbjarnar-
dóttur þakkað frábært starf og
samfylgd. Fjölskyldu Evu vottum
við dýpstu samúð.
Sigursveinn Magnússon.
Ég man mjög skýrt þegar ég
mætti í fyrsta píanótímann minn
hjá Evu. Ég var átta ára. Ég vildi
læra þar sem eldri bróðir minn
hafði byrjað árinu áður og ég ætl-
aði ekki að vera minni maður en
hann. Ég hafði byrjað heima að
æfa einhverjar laglínur til að sýna
henni að ég kynni nú eitthvað strax
í fyrsta tíma. Ekki var það nú
merkilegt sem ég bar fram fyrir
hana í þessum fyrsta tíma en ég
man hversu vel Eva tók á móti
þessum strák sem kunni ekki neitt
og það gerði hún af einstakri ljúf-
mennsku og næmi á nemendur eins
og henni var einni lagið. Mér leið
vel eftir tímann. Þetta var upphafið
að 11 ára námi mínu hjá henni á pí-
anó. Allan þennan tíma var Eva
stanslaust að miðla þekkingu sinni
og reynslu og kynnti manni stöðugt
nýjar víddir í heimi klassískrar
tónlistar. Það var hún sem kynnti
fyrir mér Bach, Mozart, Beetho-
ven, Chopin, Mendelssohn, Schu-
bert, Schumann og fleiri. Það var
hún sem kom mér til að læra einnig
á þverflautu og selló. Eva var
óþrjótandi í því að hvetja mann
áfram, ósérhlífin í allri sinni vinnu
og tók nemendur heim til að kenna
þeim ef því var að skipta. Hún
skipulagði ótal tónleika, nemenda-
tónleika sem almenna tónleika á
vegum Tónlistarskólans á Sauðár-
króki og ótal samspilsæfingar inn-
an skólans. Allt var þetta gert af
kostgæfni og yfirvegun sem ein-
kenndi Evu alla tíð. Það var Eva
sem gerði mig að betri manni og
ríkari, því sá sem kynnist heimi
klassískrar tónlistar mun alltaf
vera ríkur – að því mun ég búa alla
tíð – þökk sé þér Eva.
Eftir árin 11 hjá Evu stefndi
hugurinn annað og samband okkar
rofnaði. Hins vegar hef ég, núna á
„efri“ árum, byrjað aftur í píanó-
námi, mér til skemmtunar og ekki
síður til andlegrar næringar. Eva –
nú glími ég við Chopin-valsana –
eitthvað sem hægt er að æfa enda-
laust. Næsti vals er fyrir þig og ég
veit að þú munt hlusta.
Fjölskyldu og vinum hennar
votta ég mína dýpstu samúð.
Jón Egill Bragason.
Þegar ég minnist Evu píanó-
kennara kemur upp í huga mér
yndisleg kona sem vildi öllum vel.
Fyrstu kynni mín af Evu ná allt
aftur til áranna 1986-87 þegar ég
var smápeyi að spila á trompet í
tónlistarskólanum á Króknum.
Lærði ég á það hljóðfæri þar til ég
varð 17 ára gamall. Eva fylgdist
áhugasöm með trompetnámi mínu
og fylltist ég alltaf stolti þegar hún
hrósaði mér fyrir framfarirnar.
Árið 1994 fékk ég þá hugmynd
að fara að læra líka á píanó og sem
betur fer varð Eva píanókennarinn
minn. Áhugi minn á píanóleik og
píanótónlist varð skyndilega fram-
ar öllu og átti Eva stóran þátt í því.
Ég naut góðrar leiðsagnar hjá
henni og náði miklum framförum á
skömmum tíma, því má þakka að
ástríða Evu í kennslu var velgengni
nemenda. Eftir því sem ég varð
eldri myndaðist með okkur góð vin-
átta sem náði út fyrir veggi tónlist-
arskólans. Ekki var að sjá á þessari
vináttu okkar að rúm fimmtíu ár
skildu okkur að í aldri.
Þegar ég var á átjánda árinu
glímdi ég við erfið andleg veikindi
sem reyndu mikið á mig og mína. Í
þeim veikindum leitaði ég mikið til
Evu og alltaf var ég velkominn í
hennar hús til þess að spjalla yfir
kaffibolla. Eva þekkti mig orðið vel
og ef hún sá að mér leið illa sagði
hún mér að setjast við flygilinn í
stofunni og spila þar til mér liði
betur, það gekk alltaf eftir.
Ég flutti frá Sauðárkróki rétt
fyrir áramótin 1999 og hætti ég á
sama tíma í tónlistarnáminu, en
alltaf hélt ég þó sambandinu við
Evu. Þegar ég heimsótti ættingja
mína norður kíkti ég alltaf í heim-
sókn til Evu og voru þær ynd-
islegar stundirnar sem við áttum
þar, hvort sem það var yfir spjalli
með rjúkandi kaffibolla eða við
flygilinn í stofunni. Þrátt fyrir að
hafa hætt píanónáminu á sínum
tíma hélt ég áfram að spila mér til
ánægu og geri enn í dag. Það eru
notalegar stundir þegar ég er einn
með sjálfum mér við hljóðfærið
mitt því ég upplifi svo sterkt að
Eva sé hjá mér að hlusta og svo
allt í einu að stoppa mig til þess að
leiðrétta fingrasetninguna.
Hvað Evu varðar hefur síðasti
píanókonsertinn verið fluttur, hún
sofnaði svefninum langa eftir erfið
veikindi. Það eru forréttindi að
hafa fengið að kynnast þessari ynd-
islegu konu og fengið kennslu í pí-
anóleik jafnt sem lífinu sjálfu.
Birgir Óli Sigmundsson.
Við systur stunduðum nám hjá
Evu í Tónlistarskólanum á Sauð-
árkróki árin 1995 til 2000.
Minnumst við þeirra stunda með
mikilli ánægju og þökkum fyrir
einstaka vináttu og góða kennslu.
Nú kveður dagsbirtan dalinn
og dökkva á himininn slær.
Í friðsælum bakka við litla lind
ljómandi draumsóley grær.
Í dag, er geislarnir glóðu
og gliti á bárurnar sló,
þá breiddi hún út fallegu blöðin sín,
blessaði lífið og hló.
Nú glitra gulltár á hvarmi,
er geislinn í kveldhúmi dvín.
Svo lokar hún augunum, hægt og
hljótt,
og hverfur, vornótt, til þín.
(Jónas Tryggvason)
Sendum aðstandendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Unnur og Signý
Sigurðardætur.
Í dag verður kvödd frá Sauð-
árkrókskirkju góður vinur, kenn-
ari, samstarfsmaður og fyrrverandi
skólastjóri Tónlistarskólans á
Sauðárkróki til margra ára, Eva
Snæbjarnardóttir.
Hún hóf kennslu við Tónlistar-
skóla Skagafjarðar 1965 ásamt Ey-
þóri Stefánssyni tónskáldi og voru
þau fyrstu kennarar skólans og
jafnframt frumkvöðlar í tónlistarlífi
á Sauðárkróki. Hún tók við stjórn
skólans 1975 og stýrði honum af
mikilli reisn og dugnaði í 25 ár, eða
þar til tónlistarskólarnir í Skaga-
firði voru sameinaðir.
Eva átti líka stóran þátt í því að
koma skólanum í það húsnæði sem
hann er nú í ásamt m.a. Marteini
Friðrikssyni, sem var, eins og Eva,
mikill áhugamaður um tónlistariðk-
un og tónlistaruppeldi á Sauðár-
króki. Eva stóð einnig lengi að baki
tónlistarfélagsins á Sauðárkróki og
stýrði því af miklum dugnaði. Það
voru því ófáar stundirnar sem hún
helgaði tónlistargyðjunni og varla
sá tónlistarviðburður í Skagafirði
sem Eva kom ekki að með einum
eða öðrum hætti.
Ég kynntist henni fyrst þegar ég
sótti um starf sem tónlistarskenn-
ari við skólann árið 1986, þá ungur
og tiltölulega óreyndur kennari.
Eva tók ákaflega vel á móti mér,
fór með mig vítt og breitt og sýndi
mér héraðið og kynnti mig íbúum
þess. Hún studdi mig einnig dyggi-
lega við eflingu blásarasveitarinn-
ar, ekki síst þegar kom að hljóð-
færakaupum. Hún var alltaf
reiðubúin til að aðstoða á allan hátt
og hefur hún eflaust hjálpað mörg-
um tónlistarkennaranum að fóta
sig í faginu. Hún tók þá gjarnan
inn á heimili sitt ef þess þurfti,
leiðbeindi þeim og aðstoðaði. Skól-
inn var henni mikið hjartans mál
og skilin á milli vinnudags og frí-
dags lítil.
Með þessum orðum þakka ég
Evu góða viðkynningu og samfylgd
í gegnum árin. Megi hún hvíla í
friði. Aðstandendum hennar votta
ég mína dýpstu samúð.
Sveinn Sigurbjörnsson,
skólastjóri Tónlistar-
skóla Skagafjarðar.
Ég hugsa hlýtt til þín, elsku Eva,
svekkt yfir því hvað tíminn getur
endalaust komið aftan að manni, ég
vildi svo að ég hefði getað átt fleiri
stundir með þér síðustu ár, því
þegar ég hugsa til baka þá hafðir
þú alltaf tíma fyrir mig. Allar