Morgunblaðið - 01.06.2010, Blaðsíða 17

17
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 1. JÚNÍ 2010
Afmælisterta Lögreglumenn fjölmenntu við aðaldyr Alþingishússins í gær til að afhenda Steingrími J. Sigfússyni fjármálaráðherra tertu í tilefni þess að þeir hafa verið án kjarasamnings í eitt
ár – en ráðherra lét ekki sjá sig. Snorri Magnússon, formaður Landssambands lögreglumanna, afhenti því þingverði tertuna góðu og ætlaði hann að koma gjöfinni í réttar hendur.
Ómar
Undanfarið hefur
farið fram umræða um
tilhögun háskólanáms
á Íslandi sem hefur að
miklu leyti gengið út á
að hér á landi væru of
margir háskólar miðað
við höfðatölu og ein-
hver besta leiðin til að
spara á háskólastiginu
væri að fækka skól-
unum með samein-
ingum. Sú tillaga sem lengst gekk
kom fram hjá félagi sem kallar sig
„félag prófessora við ríkisháskóla“
og gengur hún út á að Háskóli Ís-
lands yfirtaki allt starf og nemendur
annarra háskóla. Telja þessir menn
sig sjá fram á mikinn sparnað ef far-
ið yrði að þeim tillögum. Vandséð er
þó hvernig það dæmi gengur upp
öðruvísi en að hrekja megnið af þeim
nemendum sem eru við nám í öðrum
skólum úr námi sem fyrst, því
greiðslur ríkisins til sjálfstæðu há-
skólanna felast fyrst og fremst í
framlögum sem tengd eru nemend-
unum sjálfum. Framlögum sem eru
jafnhá eða lægri en Háskóli Íslands
fær með sínum nemendum.
Þessi hugmynd ríkisprófess-
oranna sýnir hversu veruleiki þeirra
er órafjarri veruleika íslensks at-
vinnulífs. Það er engin tilviljun að at-
vinnulífið og samtök þess standa að
tveimur af sjálfstæðu háskólunum á
Íslandi, Háskólanum í Reykjavík og
Háskólanum á Bifröst. Það er vegna
þess að þessir skólar þjóna hags-
munum öflugs atvinnulífs á Íslandi,
hvor með sínum hætti. Háskólinn á
Bifröst byggir á grunni Samvinnu-
skólans gamla og hefur menntað
leiðtoga og stjórnendur fyrir ís-
lenskt atvinnulíf í næstum heila öld.
Það gerir skólinn með hagnýtri og
einstaklingsmiðaðri kennslufræði,
sem laðar fram styrkleika nemend-
anna við skólann og undirbýr þá með
einstökum hætti fyrir þátttöku í at-
vinnulífinu. Þetta vita íslenskir at-
vinnurekendur og því eru nemendur
af Bifröst eftirsóttir starfsmenn og
stjórnendur í íslenskum fyr-
irtækjum.
Árið 1918, þegar
Samvinnuskólinn hóf
göngu sína voru
menntunarkröfurnar
sem gerðar voru til
þeirra sem ætluðu sér
forystu í atvinnulífinu
aðrar en þær eru í dag.
Skólinn hefur borið
gæfu til að uppfæra
námið í takt við kröfur
samtímans hverju
sinni og hefur því lifað
af – og jafnvel leitt –
hinar gríðarlegu samfélagsbreyt-
ingar á Íslandi sem orðið hafa þessa
tæpu öld síðan hann var stofnaður.
Þess vegna starfar skólinn á há-
skólastigi í dag. Það gerir hann af
myndarbrag og með þátttöku í ís-
lensku og alþjóðlegu rannsókn-
arsamfélagi eins og aðrir íslenskir
háskólar.
Undirritaður hefur sjálfur reynslu
af því að vera nemandi á Bifröst.
Þangað sótti ég nám sem lagði
grunninn að því sem ég sem ég síðar
gerði. Þar eignaðist ég líka marga
mína bestu vini. Vissulega hefur
skólinn breyst mikið frá þeim tíma.
Nú búa um 600 manns í há-
skólaþorpinu á Bifröst. Þar er gott
að búa, starfa og nema. Þar er gott
að vera með börn. Þar nýtur fólk
þess að geta tekið sér tíma til að búa
sig á einstakan hátt undir þátttöku í
íslensku atvinnulífi og samfélagi. Við
sem stöndum að Háskólanum á Bif-
röst höfum mikla trú á framtíð skól-
ans og því að hann haldi áfram, hér
eftir sem hingað til, að vera hreyfiafl
framfara og forystu í íslensku sam-
félagi.
Eftir Andrés
Magnússon
» Bifröst byggir á
grunni Samvinnu-
skólans gamla og hefur
menntað leiðtoga og
stjórnendur fyrir ís-
lenskt atvinnulíf í næst-
um heila öld.
Andrés Magnússon
Höfundur er stjórnarformaður
Háskólans á Bifröst.
Atvinnulífið þarf
öfluga háskóla
Úrslit sveitar-
stjórnarkosninganna
voru misjöfn eftir því
hvar borið er niður, en
ef reynt er að finna
samnefnara fyrir heild-
ina má segja að allir
hafi tapað nema helst
Listi fólksins á Ak-
ureyri. „Sigurveg-
arinn“ í Reykjavík,
Besti flokkurinn, safn-
aði að vísu atkvæðum í
ríkum mæli, augsýnilega langtum
fleiri en forsprakkar hans kærðu sig
um, því að leikurinn var ekki gerður
til að ná pólitískri fótfestu í Reykja-
vík heldur til þess eins að lífga upp á
gráma hversdagsins. Fyrsta verk
Jóns Gnarrs var að vísa á embættis-
mannakerfið í höfuðstaðnum sér til
bjargar jafnframt því sem hann að
eigin sögn reynir að eyða „paranoiu“
(ótta og ranghugmyndum) í eigin
garð af hálfu samverkamanna. Það
segir sitt um hugarástand þriðjungs
Reykvíkinga að kasta atkvæði sínu á
slíkt framboð þegar velja á stjórn
fyrir borgina til næstu fjögurra ára.
Eru menn hér að kalla á Sterka
manninn til að taka af okkur ómakið?
Stjórnmálaflokkar í sárum
Litið til stjórnmálaflokkanna blas-
ir við að þeir eru meira og minna í
sárum. Varlegt er þó að draga of
miklar ályktanir af úrslitunum um
gengi einstakra flokka, því að fólk
ver atkvæði sínu oft með öðrum
hætti í kosningum til sveitarstjórna
en í alþingiskosningum. Þar skiptir
viðhorf til einstaklinga í framboði oft
meira máli en flokksskírteinin og
allskonar tengsl og sögulegar ástæð-
ur ráða vali. Fljótt á litið virðist
Sjálfstæðisflokkurinn sleppa skást
flokka frá þessum kosningum, og má
það teljast til tíðinda um höfuðpaur-
inn í hruninu og ber ekki vott um að
kjósendur hans séu langræknir eða
horfi mikið undir yfirborðið. Flokk-
arnir sem nú standa að ríkisstjórn,
Samfylking og Vinstri grænir, ríða
ekki feitum hesti frá kosningunum
og niðurstaða þeirra verður ekki
túlkuð öðruvísi en sem
sterk aðvörun. Sam-
fylkingin galt afhroð á
mörgum stöðum, einna
sárast í Reykjavík og
Hafnarfirði. Getur
niðurstaðan haft veru-
leg áhrif á mál-
efnastöðu flokksins,
m.a. fótfestu þeirra inn-
an hans sem fastast róa
fyrir stóriðju og álvæð-
ingu. Framsókn-
arflokkurinn má heita
horfinn á höfuðborg-
arsvæðinu og lá við að
formaður hans fagnaði því að húsið
væri brunarústir einar svo hægt
væri að byggja á nýjum grunni. Þau
ummæli gáfu Guðmundi Steingríms-
syni, væntanlegum keppinaut um
forsætið, tilefni til að setja rækilega
ofan í við Sigmund Davíð.
Vinstri grænir
sjálfum sér verstir
Vinstri grænir hefðu við núver-
andi aðstæður átt að hafa ytri for-
sendur til að ná góðum árangri í
þessum kosningum. Flokkurinn
hafði hreinan skjöld gagnvart
hruninu og formaður hans nýtur al-
mennrar viðurkenningar fyrir dugn-
að við stjórnvölinn í ríkisstjórninni.
Stefna flokksins ætti að gefa góðan
byr til sóknar, ekki síður í nær-
umhverfi en á landsvísu. En þetta
dugði ekki til, þó með undantekn-
ingum eins og í Hafnarfirði, Skaga-
firði og Norðurþingi. Útkoman í
Reykjavík veldur eðlilega mestum
vonbrigðum, en þar hefur staða
flokksins frá upphafi verið einna
best. VG-fólk spyr sig eðlilega hvað
valdi þessari niðurstöðu. Ég nefni
hér fáeinar nærtækar ástæður, þótt
fleira komi til. VG hefur um skeið
vanrækt innra starf flokksins, eink-
um að útfæra stefnumið sín til að
koma þeim á framfæri sem víðast og
sniðin að tilefni hverju sinni. Enginn
stjórnmálaflokkur hérlendis er nest-
aður til framtíðar litið viðlíka vel og
VG með alla þætti sjálfbærrar þró-
unar í farangrinum. Það dugar hins
vegar ekki til sé boðskapnum ekki
rækilega og samþætt til skila haldið
og staðið í ístaðinu þegar um megin-
mál er að ræða eins og andstöðu við
aðild að Evrópusambandinu. Störf
tengd þátttöku í ríkisstjórn leggjast
eðlilega þungt á forystusveit flokks-
ins, en þeim mun brýnna er að
breikka grunninn og virkja sem
flesta til þátttöku. Á því hefur verið
mikill misbrestur síðustu misseri,
þannig að forystan virkar sem ein-
angruð, að ekki sé talað um áberandi
deilur um smátt og stórt í þingflokki
VG og það rétt ofan í kjördag! Verði
ekki breyting á þarf ekki að spyrja
að leikslokum.
Forheimskandi umræða
Umræðan um „fjórflokkinn“, líf
hans eða dauða, hefur verið áberandi
í kringum nýafstaðnar kosningar.
Þar ganga lengst sér til hægari
verka ýmsir þáttastjórendur og til-
kvaddir stjórnmálafræðingar, þó
með stöku undantekningum. Öll er
sú umræða innantóm froða nema ef
menn ímynda sér að samfélaginu
væri betur komið án stjórnmála-
flokka með mismunandi áherslur og
leiðir. Miklu fremur hefur á það
skort að almenningur sé hvattur til
stjórnmálaþátttöku, eftir aðstæðum
og áhuga hvers og eins, innan hefð-
bundinna eða nýrra flokka og í frjáls-
um félagasamtökum. Það kom á
óvart að Jóhanna forsætisráðherra
slóst á kosninganótt í hóp þeirra sem
sjá fyrir sér endalok „fjórflokksins“.
Í stað þess að reyna að setja eitt
brennimark á stjórnmálaflokka er
brýnna nú en áður að greina og ydda
þann málstað sem flokkarnir, hver
og einn, standa fyrir jafnhliða því
sem leikreglur eru skýrðar og lýð-
ræði eflt með nýrri stjórnarskrá.
Eftir Hjörleif
Guttormsson » Það segir sitt um
hugarástand þriðj-
ungs Reykvíkinga að
kasta atkvæði sínu á
slíkt framboð þegar
velja á stjórn fyrir
borgina til næstu
fjögurra ára.
Hjörleifur
Guttormsson
Höfundur er náttúrufræðingur.
Eftir sveitarstjórnar-
kosningar